من با اينكه شريك جنسي (از راه مشروع) دارم اما لذتي كه گاها ازين كار مي برم رو نمي تونم ترك كنم. اگه اين كار(استمنا) نبود كه تا حالا ميمردم چطوري ميشه واقعا؟ من فكر ميكنم اين جريان براي وقتي كه ازدواج ميسر نباشه خوبه.
 
پرسشگر محترم نگاه مثبت و اعتماد شما به اين مجموعه را قدر مي دانيم و همچنين از صداقت شما در بيان مساله خود تشكر مي نماييم.
دانشجوي گرامي آسيب هاي خودارضايي از چند منظر قابل بررسي است، خصوصا از همان جهت كه شما مطرح كرده ايد، يعني روابط زناشويي، كه فرد را در رابطه با همسرش با مشكلاتي مواجه مي نمايد. از لحاظ روانشناختي «وقتي رابطه جنسي[با همسر] رضايت بخش نيست يا به علت بيماري يا ... »( كاپلان سادوك، خلاصه روانپزشكي، جلد 3، ص 16) فرد به ارضاء نياز جنسي فيزيكي و نه فيزيكي_ رواني، از طرق انحرافي روي مي آورد. بنابراين انجام اين عمل در زماني كه فرد داراي همسر مي باشد، علاوه بر وجود رشد نايافتگي رواني_ جنسي در فرد، خبر از وجود يك مشكل در روابط زناشويي نيز دارد، كه البته درمان پذير مي باشد.
در ادامه ما به آسيب هاي خودارضايي از لحاظ رواني، معنوي و خصوصا اجتماعي، به صورت كوتاه مي پردازيم تا معلوم شود كه اين عمل نه قبل از ازدواج و نه پس از آن، نه تنها نمي تواند مفيد باشد؛ بلكه حتما فرد را گرفتار آسيب هاي جدي خواهد كرد.
خودارضايي از حيث رواني تاثيرات سوئي بر فرد مي گذارد در اين زمينه موسس مكتب روان تحليل گري يعني زيگموند فرويد، معتقد بود « كه نورآستني در نتيجه افراط در خودارضايي پديد مي آيد»(كاپلان سادوك، خلاصه روانپزشكي، جلد 3، ص 38)، البته اين تشخيص حداقلي، تقريبا مربوط به صد سال پيش است و امروزه وجود شواهدي به ما نشان داده است كه احساس گناه و افسردگي، كاهش اعتماد به نفس، خودكم بيني و در موارد پيشرفته تر حتي تفكر خودكشي و... از عوارض رواني خودارضايي مي باشد.
از لحاظ معنوي نيز اديان مختلف از جمله اسلام اين عمل را تحريم كرده اند و آثار منفي معنوي در دنيا و آخرت براي آن برشمرده اند. طبعا فردي كه اين عمل را انجام مي دهد نه تنها از رحمت پروردگار دور مي باشد؛( رسول خدا صلي الله عليه و آله: كسى كه خودارضايى مى‏كند، ملعون است (ميزان الحكمه، ح 18751))؛ بلكه خود فرد نيز همين احساس تلخ دوري از پروردگار خويش را تجربه مي كند و در نتيجه آن و به مرور زمان از دين كه يكي از نياز هاي وجودي و مايه آرامش انسان است فاصله مي گيرد و چنين فردي مطابق آنچه كه در روايات به صورت قطعي آمده است در آخرت نيز گرفتار عذاب خواهد شد. به عنوان نمونه امام صادق عليه السلام فرمود: براى كسى كه خودارضايى كند در قيامت عذاب دردناكى در نظر گرفته شده است. (ميزان الحكمه، ح 18749)
اما يكي از آسيب هاي نقد تر و محسوس تر آن براي افراد، آسيب هاي اجتماعي آن مي باشد. ناسازگاري خانوادگي، بي‏ميل شدن به همسر و ازدواج، ناتواني در ارتباط با همسر، احساس طرد شدن، از بين رفتن عزّت، پاكي، شرافت و جايگاه اجتماعي، دير ازدواج كردن و لذت نبردن از زندگي مشترك‏ برخي از عوارض اجتماعي آن مي باشد كه واقعا قابل تامل مي باشد. (نگا: قائمي، علي، خانواده و مسائل جنسي كودكان، تهران: انتشارات انجمن اوليا و مربيان، چاپ دهم، 1376)
از لحاظ جسمي نيز فرد پس از مدتي، تغييراتي در جسم خود مشاهده مي نمايد و علاوه بر اينكه از وجود اين علائم در خود رنج مي برد، به علت فاش شدن رازش ممكن است به گوشه گيري و انزوا نيز روي بياورد.
بنابراين با وجود چنين مشكلات و مسائلي و حتي با احتمال وجود چنين مشكلاتي، هر انسان عاقلي به اين نتيجه خواهد رسيد كه، چند لحظه لذت در مقابل اين همه پيامدهاي ناگوار نخواهد ارزيد.