در روایتی آمده است: در هر بیست و چهار ساعت برای عبد بیست و چهار خزانه مرتب قرار داده می‏شود، درب یکی از آن خزانه‏ها باز می‏شود، آن را پر از نور عمل نیکش می‏بیند، عملی که آن را در یک ساعت از بیست و چهار ساعت انجام داده، به مشاهده آن نور، چنان انبساط و خوشحالی به او دست می‏دهد، که اگر بر اهل جهنّم پخش کنند، شگفت‏زده می‏شوند.
سپس خزانه‏ای را باز می‏کنند تاریک و سیاه، بوی بدی از آن می‏آید و این نتیجه ساعتی است که در آن معصیت خدا را کرده، به فزع و ترسی گرفتار می‏شود که اگر بر اهل بهشت تقسیم کنند عیش آن‏ها را ناقص می‏کند. خزانه دیگری بر او می‏گشایند که از دیدن آن نه خوشحال می‏شود نه بدحال و آن ساعتی است که در آن خواب بوده، یا غافل از برنامه بوده، یا به کاری از مباحات دنیا مشغول بوده است، از خالی بودن آن خزانه دچار اندوه می‏شود که چرا در حالی که قدرت داشته آن ساعت را به منافع الهی پر نکرده و از آن غفلت ورزیده!!
و به همین صورت خزانه طول عمر را حساب کنید که چه چیزی در آن قرار داده‏اید، آیا به حق پر کرده‏اید، یا از باطل و لهو و لعب آن را آلوده نموده‏اید؟
ای نفس! امروز که فرصت داری کوشش کن که خزانه‏های ساعاتت را آباد کنی و آن‏ها را از گنج‏های الهی بی‏بهره مگذاری. جایی که اسباب بزرگی تو است، میل به کسالت مکن و با استراحت و غفلت، بهره‏های الهی را از دست مده. مواظب باش از درجات علیّین محروم مشوی و حسرت و اندوه همیشگی برایت نماند.
 
پی نوشت:
 *اثر استاد حسین انصاریان