امام هادی علیه السلام میفرماید: «النَّهَارِاَلسَّهَرُ أَلَذُّ لِلْمَنَامِ وَ اَلْجُوعُ يَزِيدُ فِي طِيبِ اَلطَّعَامِ»
“شب زندهداری خواب را لذیذ و گرسنگی، خوبی طعام را زیاد میکند“.
به همین دلیل وقتی سیر هستیم بهترین غذا برایمان لذیذ نیست و کسی که خستگی و بیخوابی نداشته، اگر بدنش بر نرمترین تشکهاو سر بر نرمترین بالشها داشته باشد، باز لذتی احساس نمیکند.
اما کسی که مدتی بیدار نشسته، خواب برای او لذیذ است، هر چند بر روی خاک و سر بر سنگ باشد. در دنیا احساس لذت، احساس خروج از کمبود است.
به این جهت کسی که چند روز گرسنگی کشیده، نان خشک در دهان او از هر غذایی که دیگران میخورند لذیذتر است. یعنی لذت را نباید در کیفیت غذا جست، لذت مربوط به ذائقه انسان است.
لذت آخرت از این نوع نیست. زیرا آنجا عدم و کمبود نیست.
