عادت
۰.امام علی علیه السلام:
عَوِّدْ اُذُنَكَ حُسْنَ الاِْسْتِماعِ وَ لا تُصغِ اِلى ما لا يَزيدُ فى صَلاحِكَ استِماعُهُ فَاِنَّ ذلِكَ يُصدِئُ الْقُلوبَ وَ يوجِبُ الْمَذامَّ.۱
۰.گوش خود را به شنيدن خوبىها عادت بده و به آنچه كه به صلاح و درستى تو نمىافزايد گوش مسپار، زيرا اين كار، دلها را زنگار مىزند و موجب سرزنش مىشود.
۰.امام علی علیه السلام:
عَوِّدْ نَفْسَكَ الْجَميلَ فَبِاعْتيادِكَ اِيّاهُ يَعودُ لَذيذا.۲
۰.خودت را به كارهاى زيبا عادت بده كه اگر به آنها عادت كنى، برايت لذت بخش مىشوند.
۰.امام علی علیه السلام:
العادَةُ طَبعٌ ثانٍ.۳
۰.عادت، طبيعت دوم است.
۰.امام علی علیه السلام:
لِلعادَةِ عَلى كُلِّ إنسانٍ سُلطانٌ.۴
۰.عادت، بر هر انسانى سلطه دارد.
۰.امام علی علیه السلام:
لِسانُكَ يَستَدعيكَ ما عَوَّدتَهَ، ونَفسُكَ تَقتَضيكَ ما ألِفتَهُ.۵
۰.زبان تو، از تو همان میخواهد كه بدان عادتش دادهاى و نفست از تو همان تقاضا میكند كه بدان خو گرفتهاى.
۰.امام علی علیه السلام:
لا تُسرِعَنَّ إلَى الغَضَبِ فيَتَسَلَّطَ عَلَيكَ بِالعادَةِ.۶
۰.هرگز به سوى خشم مشتاب، كه به عادت بر تو مسلّط میشود.
۰.امام علی علیه السلام:
عَوِّدْ نَفسَكَ فِعلَ المَكارِمِ، وتَحَمَّلْ أعباءَ المَغارِمِ، تَشرُفْ نَفسُكَ، وتُعمَرْ آخِرَتُكَ، ويَكثُرْ حامِدوكَ.۷
۰.خود را به انجام كارهاى نيك عادت ده و بارهاى تاوان و جريمهها را بر دوش كش، تا شرافت نفس بيابى و آخرتت آبادان شود و ستايندگانت بسيار شوند.
۰.امام حسن علیه السلام:
العاداتُ قاهِراتٌ، فَمَنِ اعتادَ شَيئا في سِرِّهِ وخَلَواتِهِ، فَضَحَهُ في عَلانِيَتِهِ وعِندَ المَلَأِ.۸
۰.عادتها مقهور كنندهاند. پس، هر كس در نهان و خلوتهاى خود به چيزى عادت كند، آن چيز او را در آشكار و ميان جمع رسوا سازد.
۰.امام علی علیه السلام:
أصعَبُ السِّياساتِ نَقلُ العاداتِ.۹
۰.دشوارترين سياستها، تغيير دادن عادتهاست.
۰.امام علی علیه السلام:
أيُّها النّاسُ، تَوَلَّوا مِن أنفُسِكُم تَأديبَها، وَاعدِلوا بِها عَن ضَرَاوَةِ عاداتِها.۱۰
۰.اى مردم! تربيت نفْسهاى خود رابه عهده گيريد و آنها را از آزمندى و ولع عادتهايشان باز داريد.
1.۱. غرر الحکم: ۶۲۳۴
2.۲. شرح نهج البلاغه، ابن ابی الحدید: ۲۰/۲۶۶/۹۲
3.۳. غرر الحكم: ۷۰۲
4.۴. غرر الحكم: ۷۳۲۷
5.۵. غرر الحكم: ۷۶۳۴
6.۶. غرر الحكم: ۱۰۲۸۸
7.۷. غرر الحكم: ۶۲۳۲
8.۸. تنبيه الخواطر: ۲ / ۱۱۳
9.۹. غرر الحكم: ۲۹۶۹
10.۱۰. نهج البلاغة: الحكمة ۳۵۹