یکی از آموزه های رفتاری در دین زرتشتی که نشانگر جایگاه زن در این آیین است، برخورد توهین آمیز با زنانی است که فرزندی مرده به دنیا می آورند. زنانی که علاوه بر تحمل درد و رنج ناشی از آسیب جسمانی، می بایستی تحقیر و توهین های اطرافیان را نیز تاب بیاورند. در اوستا، وندیداد، فرگرد پنجم، بند چهل و پنجم تا پنجاه و هشتم آمده است که زرتشت از اهورامزدا پرسید که اگر زنی، فرزندی مرده به دنیا آورَد مزداپرستان باید با این زن چه کنند؟ و اهورامزدا پاسخ می دهد که باید این زن را سی گام دور از آب و آتش و مردم اشَوَن نگه دارند و حتی در جایی که گاوها و گوسفندان نیز از آنجا عبور کنند. باید گرداگرد آن زن، دیواری برآورند. اولین خوراک این زن هم باید سه یا شش یا نه جام گمیز (ادرار گاو) به همراه خاکستر باشد. این زن نباید تا سه شب آب بنوشد. و باید تا نه شب دیگر تنها بماند و جدا از مزداپرستان زندگی کند. سپس باید تن و جامه ی خود را با ادرار گاو نر و آب بشوید تا پاک شود. البته دیگر هیچ کس حق ندارد از لباس های او استفاده کند مکر افراد ناپاک! [۱]
شگفت انگیزتر از همه این است که در بند هفتادم از فرگرد هفتم، چنین آمده است که زرتشت از اهورامزدا پرسید: «ای دادار جهان استومند، ای اشون؛ اگر تن ناپاک آن زن دچار تب لرزه شود یا آسیب های دوگانه ی گرسنگی و تشنگی بدو روی آورد، آیا رواست که آب بنوشد؟» در بند هفتاد و یکم اهورامزدا پاسخ می دهد که این زن در این حالت می تواند با اجازه ی موبدان یا دیگر مردان آب بنوشد! و در بند هفتاد و دوم آمده است که این زن -حتی در حال تشنگی زیاد- اگر بدون اجازه ی موبدان، آب بنوشد باید چهارصد تازیانه بر او زد! [۲]
به راستی زنی که فرزندش در زهدان مرده است، در کنار همه ی دردها و رنج های جسمی و روحی باید چنین مورد ستم و تحقیر قرار گیرد؟ آیا این زنِ رنج دیده به دلداری و محبت اطرافیان نیاز ندارد؟ آیا باید چندین شبانه روز در بدترین حالت ممکن او را نگه داشت و خاکستر و ادرار در دهانش ریخت؟؟ باید به او تشنگی داد و اگر از سر نیاز، بدون اجازه ی موبدان آب نوشید؛ باید به او چهارصد تازیانه زد؟؟
پی نوشت :
[۱]. وندیداد ، پژوهش ژام دارمستتر ، ناشر دنیای کتاب ، تهران ، ۱۳۸۴ ، ص ۱۲۷ - ۱۳۰
[۲]. وندیداد ، پژوهش ژام دارمستتر ، ناشر دنیای کتاب ، تهران ، ۱۳۸۴ هـ ش ، ص ۱۵۵ - ۱۵۶
