مقایسه ی سفارش به صداقت و راستی در اسلام و زرتشتی

زرتشتیان به قدری به رخ ما می کشند که در دینشان به صداقت، فراوان سفارش شده که گویی گوی سبقت را از اسلام ربوده اند.
آیات و احادیث در مورد «راستگویی» و «سرزنش دروغگویی» بسیار زیاد است. در اینجا برای هر یک از این دو موضوع، تنها به ذکر ده سفارش بسنده می کنم و از زرتشتیان عزیز می خواهم آنها نیز برای هریک از دو موضوع فوق از کتاب های اصلی خود ده سفارش (با ذکر منبع) ذکر کنند.
پس از آن من نیز بیست مورد نقل می کنم و آنان نیز چنین کنند تا ببینیم در کدام یک از دو دین، سفارش بیشتری به «صداقت» شده است.

راستگویی

ـ قرآن کریم: یا أیُّها الَّذِینَ آمَنُوا اتَّقُوا اللّهَ وَ کُونُوا مَعَ الصَّادِقِینَ. (توبه، آیه ۱۱۹)
اى کسانى که ایمان آورده‏اید! از خدا بترسید و با راستگویان باشید.

ـ قرآن کریم: هذا یَوْمُ یَنْفَعُ الصَّادِقِینَ صِدْقُهُمْ. (مائده، آیه ۱۱۹)
این روز (قیامت) روزی است که راستگویی راستگویان برایشان سودمند است.

ـ رسولُ اللّهِ(ص): علَیکُم بالصِّدقِ؛ فإنّهُ بابٌ مِن أبوابِ الجَنَّةِ. (تاریخ بغداد، ج ۱۱، ص ۸۲)
بر شما باد راستى که آن درى از درهاى بهشت است.

ـ امام على(ع): الصِّدقُ کَمالُ النُّبلِ. (غرر الحکم، ح ۱۰۵۶)
راستى، کمال بزرگوارى است.

ـ امام على(ع): الصِّدقُ خَیرُ القَولِ. (غرر الحکم، ح ۳۰۴)
راستى، بهترین سخن است.

ـ امام على(ع): الصِّدقُ صَلاحُ کُلِّ شی‏ءٍ، الکِذبُ فَسادُ کُلِّ شَی‏ءٍ. (غرر الحکم، ح ۱۱۱۵)
راستى، مایه درستى هر چیزى است؛ دروغ، مایه تباهى هر چیزى است.

ـ امام باقر(ع): تَعَلَّمُوا الصِّدقَ قَبلَ الحَدیثِ. (کافی، ج ۲، ص ۱۰۴، ح ۴)
پیش از سخن گفتن، راستگویى را بیاموزید.

ـ امام على(ع): الإیمانُ أن تُؤثِر الصِّدقَ حیثُ یَضُرُّکَ، على الکِذبِ حیثُ یَنفَعُکَ. (نهج البلاغه، حکمت ۴۵۸)
ایمان آن است که راستى را، اگر چه به زیانت باشد، بر دروغ، گر چه به سودت باشد، ترجیح دهى.

ـ امام على(ع): الصِّدقُ أقوى دَعائمِ الإیمانِ. (غرر الحکم، ح ۱۵۷۹)
راستى، محکمترین ستون ایمان است.

ـ امام على(ع): الصِّدقُ رَأسُ الإیمانِ، و زَینُ الإنسانِ. (غرر الحکم، ح ۱۹۹۳)
راستى، سر آمد ایمان و زیور انسان است.

سرزنش دروغگویی

ـ قرآن کریم: اجْتَنِبُوا قَوْلَ الزُّورِ. (حجّ، آیه ۳۰)
از سخن دروغ اجتناب ورزید.

ـ قرآن کریم: إنَّما یَفْتَرِی الْکَذِبَ الَّذِینَ لا یُؤْمِنُونَ بِآیاتِ اللّهِ وَ أُولئِکَ هُمُ الْکاذِبُونَ». (نحل، آیه ۱۰۵)
تنها کسانى دروغ پردازى مى‏کنند، که به آیات خدا ایمان ندارند و آنان خود دروغ گویانند.

ـ رسولُ اللّهِ(ص): إیّاکُم و الکذبَ؛ فإنّهُ یَهدی إلَى الفُجورِ، و هُما فی النّارِ. (الترغیب و الترهیب، ج ۳، ص ۵۹۲، ح ۱۲)
از دروغ بپرهیزید؛ زیرا دروغ به گناه و انحراف از حق مى‏کشاند و هر دوى آنها در آتشند.

ـ رسولُ اللّهِ(ص): إذا کَذَبَ العَبدُ تَباعَدَ المَلَکُ عَنهُ مِیلًا، مِن نَتْنِ ما جاءَ بهِ. (الترغیب و الترهیب، ج ۳، ص ۵۹۷، ح ۳۰)
هر گاه بنده دروغ بگوید، از بوى گندى که پدید آورده است فرشته یک میل از او دور مى‏شود.

ـ رسولُ اللّهِ(ص): کَبُرَت خِیانَةً أن تُحَدِّثَ أخاکَ حَدیثا هُو لکَ مُصَدِّقٌ و أنتَ بهِ کاذِبٌ. (تنبیه الخواطر، ج ۱، ص ۱۱۴)
خیانت بزرگى است که به برادرت سخنى بگویى که او سخن تو را راست بداند در حالى که تو دروغ گفته باشى.

ـ امام على(ع): أعظَمُ الخَطایا عندَ اللّهِ اللِّسانُ الکَذوبُ. (المحجّة البیضاء، ج ۵، ص ۲۴۳)
بزرگترین خطاها (گناهان) نزد خداوند، زبان دروغگوست.

ـ امام على(ع): شَرُّ القَولِ الکذبُ. (نهج البلاغه، خطبه: ۸۴)
بدترین سخن، دروغ است.

ـ امام کاظم(ع): إنّ العاقِلَ لا یَکذِبُ و إن کانَ فیهِ هَواهُ. (بحار الأنوار، ج ۷۸، ص ۳۰۵، ح ۱)
خردمند دروغ نمى‏گوید، اگر چه منافع او در آن باشد.

ـ امام على(ع): أقبَحُ الخلائقِ الکذبُ. (غرر الحکم، ح ۲۸۵۵)
زشت‏ترین خویها دروغگویى است.

ـ امام على(ع): لا شِیمَةَ أقبَحُ مِن الکذبِ. (غرر الحکم، ح ۱۰۶۳۴)
خصلتى زشت‏تر از دروغگویى نیست.