ابوبصير گفت: بعد از در گذشت حضرت صادق - عليه السّلام- پيش ام حميده رفتم تا او را در اين مصيبت تسليت بگويم. تا چمشمش به من افتاد شروع به گريه كرد من نيز از حال او به گريه افتادم آنگاه گفت: ابا محمد، اگر حضرت صادق - عليه السّلام- را هنگام مرگ مشاهده مي كردي چيز عجيبي مي ديدي. در آن لحظات آخر چشم باز كرده فرمود: هر كس بين من و او خويشاوندي هست بگوئيد بيايد همه را گرد من جمع كنيد سفارشي دارم.
ام حميده گفت: تمام خويشاوندان آن جناب را جمع كرديم، در اين موقع امام صادق - عليه السّلام- نگاهي به آنها نموده فرمود: ( ان شفاعتنا لاتنال مستخفاً بالصلوة) شفاعت ما خانواده به آن كسي كه نمازش را سبك شمارد نخواهد رسيد.[1]
[1] . محاسن برقي، ج 1، ص 80
