شش دستور العمل که سبب تبدیل شدن دنیا به مدینه فاضله می شود
قال رسول الله (ص): «تقبلوا لي بست أتقبل لكم بالجنة، إذا حدثتم فلا تكذبوا، و إذا وعدتم فلا تخلفوا، و إذا ائتُمنتم فلا تخونوا، و غضّوا أبصاركم، و احفظوا فروجكم، و كفّوا أيديكم و ألسنتكم».[1] یکی از موضوعات اجتماعی که حتی در غرب هم به عنوان یک مسئله جدی مورد بررسی قرار گرفته سبک زندگی می‏باشد، البته هر کس به تناسب آرمان‏ها و اهدافی که دارد همان سبک را در زندگی دنبال می‏‏کند و از آنجا که ما متدین به دین حنیف اسلام هستیم طبعاً اگر مقوله‏ای به عنوان سبک زندگی مطرح می‏شود، مقصود سبکی است که با آموزه‏های اسلامی و دینی و راه و روشی که پیامبر (ص) و اهل بیت (ع) برای ما ترسیم کرده‏اند سازگاری داشته باشد. اهل بیت (ع) به خاطر احاطه بر سرشت انسان و اینکه تمام ویژگی‏های انسان را درک می‏کردند و می‏شناختند سبک حقیقی زندگی را به انسان معرفی کرده‏اند. مسئله سبک زندگی در روایت مذکور کاملاً مشخص شده است، حضرت رسول اکرم (ص) در این روایت شش دستور العمل را معرفی می‏کنند که بخشی از آنها مربوط به رفتارها و بخشی مربوط به خصوصیات فردی انسان است.

حضرت رسول (ص) در این روایت می‏فرمایند: «شش دستور العمل را به عنوان یک رفتار و سبک در زندگی خود پیاده کنید تا من در مقابل آن بهشت را برای شما تضمین کنم، اول: زمانی که سخن می‏گویید، دروغ نگویید- راست گفتن واجب نیست؛ یعنی لازم نیست انسان هر چه را می‏داند هر چند راست هم باشد بگوید ولی دروغ گفتن جایز نیست و حرام است و انسان باید از دروغ گویی پرهیز کند- دوم: اگر به کسی وعده دادید، خُلف وعده نکنید و به وعده خود وفا کنید- البته ممکن است گاهی انسان وعده‏ای بدهد و نتواند به آن عمل کند که عدم توانایی بر عمل به وعده، عذر محسوب می‏شود- سوم: اگر مردم شما را امین خود قرار دادند مواظب باشید که در آن خیانت نکنید؛ چهارم: چشم خود را از نگاه به نامحرم باز دارید، پنجم: دامن خود را از آلودگی‏ها حفظ کنید، ششم: دست خود را از چنگ‏اندازی نسبت به دیگران نگه دارید و همچنین زبان خود را از آنچه که نباید گفته شود باز دارید- زمام زبانتان را خود بدست بگیرید و نگذارید دیگران زمام زبان شما را بدست گیرند»، آنچه حضرت رسول اکرم (ص) در این روایت فرمودند، سبک زندگی حقیقی انسان می‏باشد که اگر انسان این شش دستور العمل را رعایت کند دنیا تبدیل به مدینه فاضله می‏شود.

92/02/17

[1]. شیخ صدوق، خصال، ج1، ص358.