بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم
الحمدلله رب العالمین
فِی الکافی وَ التَّهذِیب عَنِ الصَّادِقِ عَلیه‌السَّلام قِیلَ لَه أَوصِنِی (۱)
[شخصی به امام صادق علیه‌السلام عرض کرد که توصیه‌ای به من بکنید.]
فَقَال أَعِدَّ جَهازَک
[حضرت در پاسخ فرمودند:] وسیله‌ی خود، دستگاه خود را آماده کن.
جهاز، غالباً به وسیله‌ی سفر گفته می‌شود -وسیله‌ای که با آن سفر خواهی کرد و تو را در این سفر به مقصد خواهد رساند- این را آماده کن؛ سفری در پیش داری.
وَ قَدِّم زَادَک
توشه‌ای هم که برای این سفر لازم داری، این را از پیش بفرست.
وَ کُن وَصِیَّ نَفسِک
خود تو، وصیّ خودت باش.
در هنگام نزدیک شدن مرگ، ما کسی را به‌عنوان وصی معین می‌کنیم که به کارهای ما رسیدگی کند، قرض‌های ما را بدهد، کارهایی که بر عهده‌ی ما است -که بعد از مرگ نجات ما متوقف به آنها است- آنها را انجام بدهد؛ نمازی، روزه‌ای، بدهکاری‌ای، اینها را به عهده‌ی وصی می‌گذاریم.
می‌فرمایند خودت وصیّ خودت باش؛ تا خودت هستی، حالا که می‌توانی، همین کارهایی که منتظری تا بعد از [مرگ] تو، دیگری برای تو انجام بدهد، این را خودت انجام بده.
وَ لَا تَقُل لِغَیرِک یَبعَثُ إِلیکَ بِما یُصلِحُک
این‌جور نباشد که به دیگری بگویی که آنچه لازم داری را برای تو بفرستد.
به جای اینکه به دیگری سفارش کنی که آنچه برای تو لازم است، بعداً برای تو بفرستد، خود تو، قبل از آنی که حرکت بکنی، قبل از آنی که وقت بگذرد، به دست خود، با اختیار خود، آن را برای خودت فراهم کن.
این وصیت امام صادق علیه‌السلام است
۱) الشافی، صفحه‌ی ۸۷۱
