روزه
از جمله پايه‌هاي اساسي دين مبين اسلام روزه است و بعد از نماز، مهم‌ترين دستور عبادي در اين دين مقدس محسوب مي‌شود. روزه، هم از نظر فردي و تهذيب نفس و هم از نظر اجتماعي و جامعه‌سازي داراي آثار مادي و معنوي بسيار مهمي است.
«صوم» در لغت به معناي خودداري است و در اصطلاح شرعي آن است كه مسلمانان در ماه مبارك رمضان از اول اذان صبح تا مغرب، از خوردن، آشاميدن و انجام دادن كارهاي ديگري كه شرع مقدس تعيين كرده است، اجتناب ورزند.
روزه در ميان اديان مختلف جهان به صورت‌هاي گوناگون وجود دارد. در اسلام نيز بر عموم مكلفان، در صورت نداشتن عذري، واجب است كه يك ماه از سال را روزه بگيرند. اگر كسي به دليل داشتن عذر شرعي نتواند در ماه رمضان روزه بگيرد، فقط قضاي آن روزه‌ها بر او واجب مي‌شود. اما اگر شخصي از روي عمد حتي يك روز از ماه مبارك رمضان را روزه نگيرد، علاوه بر قضا، كفاره نيز بر او واجب مي‌شود. مجازات روزه نگرفتن در اسلام خيلي سنگين است و از اين مجازات معلوم مي‌شود كه روزه در مكتب اسلام از اهميّت زيادي برخوردار است.
در حديث معراج آمده است كه پيامبراكرم«صلی الله علیه و آله و سلم»از خداوند متعال سؤال كرد: اي پروردگار من، ميراث روزه چيست؟
خداوند فرمود: روزه حكمت را به ارث مي‌گذارد و حكمت، معرفت را و معرفت، يقين را؛ پس چون بنده به يقين نائل شود، سختي و آسايش زندگي براي او تفاوتي ندارد [1].
پی نوشت ها:
[1]. مستدرک الوسائل، ج 7، ص 500.
