وصیت پیامبر اکرم(ص) به امیرالمؤمنین- نشاط و شادی
كارشناس: حجت الاسلام والمسلمين فرحزاد
تاريخ پخش: 05-07-95
بسم الله الرحمن الرحیم و صلی الله علی محمد و آله الطاهرین
شریعتی: سلام می‌کنم به همه شما دوستان عزیزم. این ایام خیلی بر شما مبارک باشد. ایام مباهله است. روزهایی که منور و مزین به ولایت و نور امیرالمؤمنین(ع) است. انشاءالله بهترین‌ها در این ایام برای همه ما رقم بخورد. حاج آقای فرحزاد سلام علیکم. خیلی خوش آمدید.
حاج آقای فرحزاد: عرض سلام دارم خدمت جنابعالی و بینندگان و شنوندگان عزیز. ایام فرخنده و خجسته را که عید مباهله و عید نزول آیه ولایت است. که حضرت در حالت رکوع انگشتری دادند و آیه ولایت نازل شد، همچنین آیه مهم تطهیر و حدیث کساء و فردا 25 هم نزول سوره هل أتی است که خودش بهترین اعیاد برای اهل‌بیت(ع) است. همینطور که هفته‌های گذشته اشاره کردیم، اعیاد غدیریه را تا 25 ذی الحجه ادامه بدهند. به یک روز و دور روز بسنده نکنند. همانطور که در ایام نوروز سیزده روز را عید می‌دانیم. یا اینکه مثلاً امام حسین روز عاشورا شهید شدند، چند روز قبل از محرم استقبال می‌رویم، در اعیاد هم همینطور باشیم. یکی از مراجع بزرگ فرمودند: چرا از ایام مباهله و روز مباهله غافل هستیم؟ روز مباهله اعمالی دارد، در مفاتیح مراجعه کنید. دعای بسیار عالی و مهمی شبیه دعای سحرهای ماه رمضان دارد.
شریعتی: بحث ما با حاج آقای فرحزاد مرور وصایای نبی مکرم اسلام(ص) به امیرالمؤمنان (ع) هست. در مورد شادی و نشاط صحبت می‌کردیم. ادامه فرمایشات شما را می‌شنویم.
حاج آقای فرحزاد: بسم الله الرحمن الرحیم. در وصایای پیامبر به حضرت علی رسیدیم، «و إياك و خصلتين» مواظب باش از دو خصلت زشت پرهیز کنی. «الضجر» یعنی بی‌حالی و ناآرامی و استرس، دلتنگی، بی قراری، نالیدن، بی‌حوصلگی، یعنی غم و حزن و اندوه را به خود راه ندهیم. «و الكسل» یکی هم کسالت و بی‌حالی، فرمود: اگر به بی‌حالی و کسالت افتادی، هم بر حق صبر نمی‌کنی و هم نمی‌توانی حق دیگران را ادا کنی. یعنی حالت سستی و رخوت و حزن و غم را در خودت راه نده. بعضی از حزن‌ها خوب است. حزنی که ما را به محبوب برساند و ما را از گناه باز بدارد، حزنی که برای اهل‌بیت است، اینها موارد خاصی است که خوب است. ولی اینکه ما همیشه غمگین و محزون باشیم خیلی بد است و رد شده است.
در جلسات گذشته عرض کردیم در دین ما یک تحریف و یک برداشت غلطی شده است. دین ما مخصوصاً مکتب شیعه را به عنوان دین عزا و غم و غصه و گریه جا انداختند. تا می‌گویی: تشیع، یعنی گریه و عزا و سینه و سیاه پوش و غصه و ناله. این یک تحریف بدی است. دین ما در جای خودش شادی دارد، و شادی فراوان هم دارد. در جای خودش هم غم و غصه هم دارد. بسیاری از امراض روحی و جسمی زیادی غم و غصه است. امیرالمؤمنین می‌فرماید: هم و غم و غصه پیری زودرس می‌آورد. بسیاری از افرادی که زود پیر می‌شوند به خاطر غم و غصه است. بچه‌ای از پدرش پرسید: چرا موهایت سفید شد؟ فرمود: هروقت تو یا مادرت یک غم و غصه به من وارد می‌کنی، موهای من سفید می‌شود. گفت: عجب، من در این فکر بودم چرا موهای پدربزرگم همه سفید شده است؟!
در روایت داریم «مَنْ كَثُرَ هَمُّهُ سَقِمَ بَدَنُهُ» (أمالي صدوق، ص543) کسی که هم و غصه‌اش زیاد باشد، بدنش مریض می‌شود. غم و غصه بدن را ذوب می‌کند. اشتها را از بین می‌برد. غم و غصه بدن را منهدم می‌کند. هم جسم ما و هم روح ما را از بین می‌برد. لذا انسان باید با غم و غصه‌های بی‌جا مبارزه کند. حضرت علی(ع) فرمود: کسی که سرور و شادی‌اش کم است، مرگ برایش بهتر است. یعنی بمیرد بهتر است. انسان باید شاداب و با نشاط باشد.
نمونه خیلی واضح این جریان حضرت یعقوب(ع) است. حضرت یعقوب به فراق فرزندش یوسف مبتلا شد، آنقدر گریه کرد جسمش نحیف شد و چشم‌هایش نابینا شد. «وَ ابْيَضَّتْ عَيْناهُ مِنَ الْحُزْنِ فَهُوَ كَظِيمٌ» (یوسف/84) اندوه و گریه فراوان چشم‌هایش را نابینا کرد. پیراهن حضرت یوسف آمد و چشم‌هایش بینا شد. شادی به انسان حیات می‌دهد و چشم و دل انسان را باز می‌کند. غم و غصه حتی در چشم و اعصاب و مغز و قلب و همه وجود انسان آثار منفی دارد. آدم هرچه می‌تواند با غم‌های بی‌جا و پوچ مبارزه کند. ما برای امام حسین اشک می‌ریزیم، برای امام زمان در دعای ندبه اشک می‌ریزیم، اما این غم‌ها درونش شادی و سرور است و زنده کننده است. حافظ می‌گوید:
چون غمت را نتوان یافت مگر در دل شاد *** ما به امید غمت خاطر شادی طلبیم
بعضی از حزن‌ها و اندوه‌ها سازنده است و باعث رشد انسان می‌شود. بعضی‌ها بخاطر اینکه تشریفاتشان کم شده، تجملاتشان کم شده، رقیبشان جلو افتاده است، حسادت می‌کند. آدم حسود بدن خودش را از بین می‌برد و سرور ندارد. غبطه خوب است ولی حسادت خوب نیست. برادران یوسف حسودی کردند و خودشان و پدرشان و خانواده‌شان را از بین بردند.
حدیث اول از باب اول کتاب اصول کافی حدیث جنود عقل و جهل را اشاره کردیم. گفتیم: امام صادق(ع) هفتاد و خورده‌ای لشگر جنود و سپاه عقل معین کرده و هفتاد و خورده‌ای سپاه جهل معین کرده است. حزن و اندوه جزء جهل است. جزء شاخه‌های جهل است. سرور و شادی و فرح جزء لشگر عقل است. حضرت امیر فرمودند: آدم عاقل هم نیرو و انرژی و نشاط و قدرت دارد و ثمره و میوه‌اش هم سرور و شادی است. آدم عاقل غم به خودش راه نمی‌دهد. همه انسان‌ها فطرتاً از غم و غصه خوششان نمی‌آید. مگر اینکه مشکل روحی و روانی داشته باشند.
بهشت مهمان‌خانه خداست. کسی که پایش را در بهشت گذاشت، غم و غصه و افسردگی همه از بین می‌رود. «وَ لَقَّاهُمْ نَضْرَةً وَ سُرُورا» (انسان/11)، «وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ مُسْفِرَةٌ، ضاحِكَةٌ مُسْتَبْشِرَة» (عبس/39 و 39) صورت‌های اهل بهشت خندان و متبسم و شاداب است. در دعاها ما می‌گوییم: خدایا حزن و غم و اندوه را از ما دور کن و سرور و شادی به ما بده. اگر واقعاً غم و غصه چیز خوبی است باید از خدا بخواهیم. در دعای امروز، روز مباهله هست که خدایا هر نوع سرور و شادی و بهجتی هست به من مرحمت کن. جهنم هم برعکس بهشت است.
بعضی‌ها پیامک داده بودند که چرا حضرت زهرا دائماً حزن و اندوه داشتند؟ ببینید بعضی از افراد حضرت زهرا را طوری جلوه دادند که سر تا پا غم و غصه و ناله و گریه و فریاد بود. حضرت زهرا در مقطع خاص بعد از رحلت پیامبر(ص) یا 75 روز یا 95 روز، در طول این زمان که دو ظلم بزرگ اتفاق افتاده، حق مولا امیرالمؤمنین و حق خودشان غصب شده است. پیغمبر هم از دنیا رفتند و جنازه حضرت سه روز روی زمین مانده بود. اینها واقعاً گریه و ناله و فریاد داشته است. و الا درباره حضرت زهرا(س) در همین بیت الاحزان شیخ عباس قمی هم هست که این حرف غلطی است که بگوییم، حضرت زهرا در تمام عمرش گریه می‌کرده است. حضرت امیر در طول زندگی با حضرت زهرا با جنگ‌های بسیاری مواجه بودند. ولی می‌فرماید: وقتی وارد خانه می‌شدم نگاه من به چهره دلربای حضرت زهرا می‌افتاد، تمام غم‌ها و غصه‌های من از بین می‌رفت.
مرحوم دولابی می‌فرمودند: پیغمبر و امام و اولیای خدا شادی‌هایشان را همه وقت و همه جا ظاهر نکردند. بعضی‌ها در پیام‌ها دائماً ناله می‌کنند. اصلاً نعمت‌ها را نادیده می‌گیرند. راحتی و امنیت را هم ببینیم. داده‌های خدا را هم ببینیم. با غم و غصه‌های دنیا باید مبارزه کنیم. مرحوم دولابی می‌فرمودند: چون اهل دنیا گرفتار دنیا شدند، عاشق دنیا دنبال تجملات هستند، عموم مردم چون گرفتار اهل دنیا هستند و محزون و مصیبت دیده و داغ دیده هستند، امام عسگری می‌فرمودند: وقتی مردم داغ و مصیبت دارند، نباید شادی‌ات را بروز بدهی که باعث ناراحتی آنها شود. بزرگی فرمود: بعضی صله رحم‌ها قطع رحم است. آنقدر شیک و پیک می‌کنند دل دیگران را می‌شکنند.
بنده خدایی سؤال کرد: آیا در زمان ظهور امام زمان باز هم این ناله و فریاد و غم و غصه و ناله‌هایی که برای امام دحسین و اهل بیت می‌زنیم، ادامه دارد؟ بعد از امام زمان اولین کسی که حکومت می‌کند، امام حسین(ع) است. من به دنبال پاسخ این سؤال بودم که دیدم خود امام حسین(ع) به فرزندش امام سجاد(ع) فرمودند: خون من که خون خدا است، ریخته شود، آرام نمی‌شود. یعنی این خون موج ایجاد می‌کند. این شور و حالی که هرسال در عاشورا و اربعین می‌بینیم و هر سال هم تازه‌تر می‌شود از همین است. این موجی است که دنیا را می‌گیرد. این موج مظلومیت ابا عبدالله فراگیر است و مقدمه ظهور امام زمان(عج) است. فرمودند: این خون من از جوشش نمی‌افتد. پیغمبر هم فرمود: حرارت و شوری از دل فرزندم اباعبدالله در دلها قرار می‌گیرد که هیچوقت سرد نمی‌شود. فرزندم حضرت مهدی که آمد دیگر تمام می‌شود. انتقام گرفته می‌شود. عصر ظهور جلوه‌ای از بهشت است. دیگر حزن و اندوه معنایی ندارد. دیگر آن زمان نه فقیر هست. نه زندانی هست. نه مریض هست. نه گرفتار هست. برای چه غصه بخورم. همینطور که در عصر ظهور غم و غصه‌ها برچیده می‌شود، برکات زمین آشکار می‌شود. هرچه که می‌توانیم باید با غم و غصه مبارزه کنیم. مگر استثناهایی که در حزن‌ها هست.
شریعتی: امروز صفحه 350 قرآن کریم، آیات ابتدایی سوره مبارکه نور برای شما تلاوت می‌شود.
«بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ سُورَةٌ أَنْزَلْناها وَ فَرَضْناها وَ أَنْزَلْنا فِيها آياتٍ بَيِّناتٍ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ «1» الزَّانِيَةُ وَ الزَّانِي فَاجْلِدُوا كُلَّ واحِدٍ مِنْهُما مِائَةَ جَلْدَةٍ وَ لا تَأْخُذْكُمْ بِهِما رَأْفَةٌ فِي دِينِ اللَّهِ إِنْ كُنْتُمْ تُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَ الْيَوْمِ الْآخِرِ وَ لْيَشْهَدْ عَذابَهُما طائِفَةٌ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ «2» الزَّانِي لا يَنْكِحُ إِلَّا زانِيَةً أَوْ مُشْرِكَةً وَ الزَّانِيَةُ لا يَنْكِحُها إِلَّا زانٍ أَوْ مُشْرِكٌ وَ حُرِّمَ ذلِكَ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ «3» وَ الَّذِينَ يَرْمُونَ الْمُحْصَناتِ ثُمَّ لَمْ يَأْتُوا بِأَرْبَعَةِ شُهَداءَ فَاجْلِدُوهُمْ ثَمانِينَ جَلْدَةً وَ لا تَقْبَلُوا لَهُمْ شَهادَةً أَبَداً وَ أُولئِكَ هُمُ الْفاسِقُونَ «4» إِلَّا الَّذِينَ تابُوا مِنْ بَعْدِ ذلِكَ وَ أَصْلَحُوا فَإِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ «5» وَ الَّذِينَ يَرْمُونَ أَزْواجَهُمْ وَ لَمْ يَكُنْ لَهُمْ شُهَداءُ إِلَّا أَنْفُسُهُمْ فَشَهادَةُ أَحَدِهِمْ أَرْبَعُ شَهاداتٍ بِاللَّهِ إِنَّهُ لَمِنَ الصَّادِقِينَ «6» وَ الْخامِسَةُ أَنَّ لَعْنَتَ اللَّهِ عَلَيْهِ إِنْ كانَ مِنَ الْكاذِبِينَ «7» وَ يَدْرَؤُا عَنْهَا الْعَذابَ أَنْ تَشْهَدَ أَرْبَعَ شَهاداتٍ بِاللَّهِ إِنَّهُ لَمِنَ الْكاذِبِينَ «8» وَ الْخامِسَةَ أَنَّ غَضَبَ اللَّهِ عَلَيْها إِنْ كانَ مِنَ الصَّادِقِينَ «9» وَ لَوْ لا فَضْلُ اللَّهِ عَلَيْكُمْ وَ رَحْمَتُهُ وَ أَنَّ اللَّهَ تَوَّابٌ حَكِيمٌ «10»
ترجمه: به نام خداوند بخشنده مهربان. (اين) سورهاى است كه آن را نازل كرديم و (عمل به) آن را واجب كرديم و در آن آياتى روشن فرستاديم. شايد شما متذكّر شويد. هر يك از زن و مرد زناكار را صد تازيانه بزنيد. و اگر به خدا و روز قيامت ايمان داريد، در اجراى حكم خدا نسبت به آن دو گرفتار دلسوزى نشويد و هنگام كيفر آن دو، گروهى از مؤمنان حاضر و ناظر باشند. مرد زناكار، جز با زن زناكار يا مشرك ازدواج نكند. و زن زناكار جز مرد زناكار يا مشرك را به همسرى نگيرد. واين (زناشويى) بر مؤمنان حرام است. و كسانى كه به زنان پاكدامن وشوهردار نسبت زنا مىدهند و چهار شاهد نمىآورند، پس هشتاد تازيانه به آنان بزنيد و گواهى آنان را هرگز نپذيريد و آنان خود فاسقند. مگر كسانى كه پس از آن (تهمت زدن) توبه كنند و در مقام اصلاح (و جبران) برآيند، كه قطعاً خداوند آمرزنده و مهربان است. و كسانى كه به همسران خود نسبت زنا دهند، و جز خودشان شاهدى نداشته باشند، گواهى هريك از آنان چنين است كه چهار مرتبه به خدا سوگند ياد كند كه از راستگويان است.
و پنجمينبار (بگويد:) لعنت خدا بر او اگر از دروغگويان باشد! و عذاب (سنگسار) را از آن زن دفع مىكند، اينكه او (در مقام دفاع) چهار بار به خدا قسم بخورد شوهرش (در اين نسبتى كه به او مىدهد) از دروغگويان است. و مرتبه پنجم (بگويد:) غضب خدا بر او باد اگر شوهرش از راستگويان باشد. و اگر فضل و رحمت خداوند بر شما نبود، و اينكه خداوند توبهپذير و حكيم است. (رسوا مىشديد و نظام خانوادگى شما مختل مىشد)
شریعتی: از فضیلت ذکر صلوات می‌شنویم.
حاج آقای فرحزاد: در روایت داریم هنگام شنیدن نام پیغمبر، ذکر صلوات در هر حالی که هستید، در نماز، نشسته و خوابیده، مستحب است آنجا را قطع کند و ذکر صلوات را بفرستد. «مَنْ ذُكِرْتُ عِنْدَهُ فَلَمْ يُصَلِّ عَلَيَّ» کسی که من یادآوری شوم، اگر بر من درود نفرستد، باعث رفتن به آتش است. «دَخَلَ النَّارَ فَأَبْعَدَهُ اللَّهُ» (كافي/ج2/ص495) چون رحمت خدا پیغمبر است، ذکر صلوات ما را به رحمت نزدیک می‌کند. کسی که عامداً نمی‌فرستد، باعث رفتن به آتش جهنم می‌شود. انشاءالله فراموش نکنیم در همه حال نام پیغمبر، ذکر پیغمبر صلوات بر محمد و آل محمد شد.
شریعتی: امروز اگر قرار باشد از یک نکته قرآنی و اشاره قرآنی بهره‌مند شویم، چه آیه‌ای بهتر از آیه‌ی مباهله که امروز برای ما از مباهله بگویند.
حاج آقای فرحزاد: بزرگان ما فرمودند عید مباهله، چون نزول آیات مهم در رابطه با اهل‌بیت است و کمتر از غدیر خم نیست. در روایت داریم که مأمون از امام هشتم سؤال کرد که مهم‌ترین آیه در شأن و منزلت جد تو مولا علی(ع) چه آیه‌ای است؟ امام هشتم فرمودند: مهم‌ترین آیه در مورد جدمان علی(ع) آیه‌ی مباهله است. چون در آیه‌ی مباهله خدا سنگ تمام گذاشته است. «انفسنا و انفسکم» من خیلی فشرده عرض می‌کنم. مباهله یعنی نفرین کردن، یعنی دو نفر که با هم سر یک موضوعی در یک برهان و منطق به راه‌هایی رفتند و به نتیجه نرسیدند، آخرین راه حل این است که زیر آسمان بروند، بگویند: خدایا هرکسی ناحق می‌گوید و باطل است، بلای آسمانی و پیشامدی بیاید، همه متوجه شوند. خدا باطل را محو کند، یک بلایی بر سرش آورد. این سنت قبل از اسلام بوده و در اسلام هم این سنت تأیید شده است. عده‌ای از مسیحی‌های نجران آمدند با پیغمبر ما در مورد حضرت عیسی و حضرت آدم محاجه کردند و زیر بار نرفتند. منطق مستدل و محکم پیامبر را نپذیرفتند. پیشنهاد دادند اگر شما حق هستید، مدعی حق هستید، فردا بیرون از مدینه زیر آسمان برویم مباهله کنیم. قبول کردند بروند. گفتند: هرکس بر باطل ناحق است، بلای آسمانی بیاید او را بگیرد. آیه نازل شد «نَدْعُ أَبْناءَنا وَ أَبْناءَكُمْ وَ نِساءَنا وَ نِساءَكُمْ وَ أَنْفُسَنا وَ أَنْفُسَكُمْ» (آل‌عمران/61) ای پیغمبر تنها نرو، «أَبْناءَنا» امام حسن و امام حسین را باید همراه خودت ببری. «نِساءَنا» که طبق تفسیر و روایات که اهل سنت هم اقرار کردند، منظور حضرت زهرا(س) است. «أَنْفُسَنا» یعنی نفس خودت، یعنی امیرالمؤمنین به نفس پیغمبر است. اینها با من هستند و من هم با اینها هستم. «أَنَا وَ عَلِيٌّ مِنْ شَجَرَةٍ وَاحِدَةٍ» (مفاتيحالجنان/ص534) این آیه تمام کمالاتی که برای پیغمبر است برای حضرت علی هم ثابت می‌کند، الا نبوت که خاتم‌النبیین بوده است. یعنی معرفت، عبادت، شجاعت، تقوا، علم، معارف هرچه که در پیغمبر بوده است، هم در این آیه و هم در صدها آیه دیگر که می‌گوید: تو روح و جان من هستی، برادر من هستی، مثل من هستی، تو مثل خود من هستی، لذا خدای مهربان فرمود: باید آن کسی که به منزله نفس خودت هست، یعنی مولا علی را هم بیاوری.
آقایی که خیلی بحث می‌کرد و جدال بود، خدمت یکی از اساتید ما آمد. گفت: شما هی دم از این می‌زند که علی همه کاره بوده، فاطمه همه کاره بوده است، حسن و حسین به اصحاب پیغمبر توجه نمی‌کنند، دائم به اهل‌بیت چسبیده‌اید. استاد بزرگوار فرمودند: در دلم به حضرت زهرا متوسل شدم، که یا فاطمه‌الزهرا کمکم کن. جاهایی که آدم خیلی مستأصل می‌شود، توسل به حضرت زهرا خیلی گره‌گشا است. گفت تا توسل پیدا کردم، حضرت زهرا به من الهام کرد، آیه مباهله را مطرح کن. من به آقایی که با من محاجه می‌کرد که چرا اینقدر اهل‌بیت را پر رنگ می‌کنید، گفتم: شما خدا را قبول داری؟ پیغمبر را قبول داری؟ قرآن را قبول داری؟ گفت: بله. گفتم: قبول داری پیغمبر ما مستجاب الدعوه است؟ گفت: بله. قطعاً پیغمبر اول شخص عالم است و دعایش مستجاب است. پیغمبری که دعا و نفرینش مستجاب است، در جریان مباهله تنها می‌رفت نفرین می‌کرد. قطعاً نفرینش می‌گرفت. چرا خدا می‌گوید: «أبناءنا» را بیاور؟ امام حسن و امام حسین را بیاور؟ این آیه چه می‌خواهد بگوید؟ آقا گفت: این را مطرح کردم، از طرف‌های زاهدان به قم آمده بود مرا محکوم کند، گفتم: ما نمی‌گوییم، خدا می‌گوید. خدا چرا می‌گوید: اینها را بیاور؟ اسقف نصاری گفت: اگر دیدید پیغمبر تنها آمد با او مباهله کن. اگر اصحابش را آورد مباهله کنید. ولی اگر دیدید عزیزترین افرادش را آورد، پشتش محکم است. پاره تنش فاطمه زهرا است و همه چیزش امام حسن و امام حسین است. همه وجودش علی است. گفت: من وجوه و صورت‌هایی را می‌بینم که اگر اینها نفرین کنند، به خدا قسم کوه‌ها از بین می‌رود. یک نصرانی روی زمین باقی نمی‌ماند. با اینها مباهله نکنید. عقب‌نشینی کنید. در روایات نگاه کنید آیه مباهله کمتر از غدیر خم نیست. هم عظمت امیرالمؤمنین است که جای پیغمبر و نفس پیغمبر است، هم جایگاه اهل‌بیت را نشان می‌دهد.
فقیری مسجد آمد و داشت نا امید می‌شد، ناله زد: خدایا من خانه تو آمدم. یکی از این مسلمان‌ها به من کمک نکرد. از شدت نا امیدی داشت از مسجد بیرون می‌رفت. امیرالمؤمنین در حالت نماز بودند، فهمیدند و اشاره کردند، در حال رکوع انگشتر قیمتی‌اش را به او دادند. خاتم بخشی حضرت امیر در حال رکوع است. آیه نازل شد، «إِنَّما وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ الَّذِينَ آمَنُوا الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلاةَ وَ يُؤْتُونَ الزَّكاةَ وَ هُمْ راكِعُونَ» (مائده/55) تمام منابع اهل سنت هست. پیغمبر آمدند ببینند چه کسی در رکوع انگشتر داد؟ گفتند: مولا علی(ع)! آیه نازل شد، ولی و مولای شما اول خداست، بعد پیغمبر است، همان مولایی که خدا و پیغمبری دارد، همان ولایت دارد. آن کسی که اقامه نماز کرده و صدقه و زکات داده در حالت رکوع، این واقعاً جشن و شادی دارد. خدا او را ولی قرار داده است. امروز روز نزول آیه تطهیر است که از هر خطا، از هر لغزش و از هر ناپاکی و از هر گناه و مکروهی خدا اینها را پاک و حفظ کرده است. آیه تطهیر هم جایی است که قبل و بعدش در مورد زن‌های پیغمبر است. قبل و بعدش درباره همسران پیغمبر و زن‌ها است، «إِنَّما يُرِيدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَ يُطَهِّرَكُمْ تَطْهِيراً» (احزاب/33) جریان حدیث کساء هم که اتفاق افتاد، اهل‌بیت زیر کساء جمع شدند. این آیه نازل شد و این بشارت داده شد. حدیث کساء هم اجمالش را شیعه و سنی قبول دارند، این مفصل هم فقط شیعه نقل کرده است. تلاوت حدیث کساء هم که دور هم جمع می‌شویم، یاد آیه تطهیر و حدیث کساء می‌کنیم، پیغمبر فرمود: غمگین غمش برداشته می‌شود. حاجتش برداشته می‌شود. گرفتار، گرفتاری‌اش بر طرف می‌شود. هم پیغمبر قسم خوردند، هم حضرت علی قسم خوردند. «الَّذِي بَعَثَنِي بِالْحَقِّ نَبِيّا» (کافی/ج2/ص163) هر محفلی که جمعی از دوستان و شیعیان ما باشند و حدیث کساء تلاوت شود، آقای دولابی فرمودند: یکبار کافی است. با اعتقاد بخوانیم. بنده خدمت آیت الله بهاء الدینی مکرر دیدم افرادی که می‌آمدند می‌گفتند: مشکل و گرفتاری داریم، می‌فرمودند: اگر تمکن مالی داری گوسفند ذبح کن. دوم اینکه چهارده هزار صلوات به چهارده معصوم هدیه کن. حدیث کساء بخوان. حدیث کساء را همه بزرگان سفارش می‌کردند. فردا هم روز نزول سوره هل أتی است.
شریعتی: دعا بفرمایید.
حاج آقای فرحزاد: خدا را قسم می‌دهیم به صاحب امروز، مولا امیرالمؤمنین، فاطمه زهرا، امام حسن و امام حسین، با اینها کار پیغمبر پیش رفت و تمام انبیاء خدا را به اینها قسم می‌دادند. خدایا رفع هم و غم و گرفتاری از همه عزیزان بفرما. قلب امام زمان را از ما راضی و فرجش را نزدیک، آنچه عزیزان می‌خواهند، خیر دنیا و آخرت را به همه مرحمت بفرما. به برکت صلوات بر محمد و آل محمد.
