کانال سایت شیعه کوئست در ایتا اینجا کلیک کنید
1.چشم پوشی از داشته های مردم
هنگامی می توان به دارایی بزرگ اخلاص رسید که به اندوخته های مردم بی توجه بود و خود را از آنچه در دست مردم است بی نیاز دید و تمام داشته های آن ها را در مقایسه با گوهر ارزشمند اخلاص، ناچیز شمرد. امیرالمؤمنین(ع) اصل و ریشه اخلاص را همین می دانند و می فرمایند: أصْلُ الإخْلاصِ الیأسُ مِمّا فی أیدِی النّاسِ؛[1]ریشه اخلاص، چشم برکندن است از آنچه در دست مردمان است.
یا در سخنی دیگر ابتدا اخلاص را بی توجهی به داشته های مردم می دانند: أوَّلُ الإخْلاصِ الیأسُ مِمّا فی أیدِی النّاسِ؛[2] سرآغاز اخلاص، ناامیدی از داشته های مردم است.
2.کم کردن آرزو
آرزو، همچون آبی است که اگر به سرزمین وجودی انسان جاری نشود، گل های باغ زندگی پژمرده می گردد و چنانچه این آرزو بیش از حد باشد، ریشه های درخت زندگی را فاسد می کند. چه بسا که برآوردن آرزویی، سبب شود که انسان از گوهر ناب اخلاص صرف نظر کند و عملی را برای به ثمر نشستن درخت آرزویش مرتکب شود که اخلاص از وجودش رخت بربندد؛ از این رو در سفارشی از حضرت امیرالمؤمنین(ع) می خوانیم: قَلِّلِ الآمالَ تَخْلُصْ لَک الأعمالُ؛[3]آرزوهایت را کم کن؛ اعمالت خالص می شود.
3.عبادت خداوند
عبادت و بندگی خداوند، نه تنها هدف است، بلکه مددکار و یاور انسان برای رسیدن به درجات برتر اخلاص بوده، خود موجب افزایش اخلاص انسان می شود. امیرالمؤمنین(ع) چنین فرموده اند: الْإِخْلَاصُ ثَمَرَةُ الْعِبَادَةِ؛[4]اخلاص، ثمرۀ عبادت است.
پینوشت ها:
[1] تصنیف غرر الحکم و درر الکلم، ص 398.
[2] همان، ص198.
[3] همان، ص 155.
[4] همان، ص 197.
