کانال سایت شیعه کوئست در ایتا اینجا کلیک کنید

یکی از بالاترین سرمایه های انسان ها، آبرو است.هر انسانی از آشکار شدن ضعف ها و عملکردهای زشت خود در هراس است. از دست رفتن وجهه و آبرو، سرآغاز بسیاری از هنجارشکنی ها، بزهکاری ها و گناهان است. از فراوان ترین واژه های قرآن کریم و متن های روایی «ایمان» و مشتقات آن است. این واژه، گذشته از گرویدن و باور داشتن، «امنیت بخشیدن» به دیگران را نیز در بر دارد.

قال رسول الله (ص):«الا اُنَبِّئُکُم لِمَ سُمِّی المؤمنُ مؤمنا؟ لایمانِهِ الناس علی انفسِهِم و اموالهم، الا اُنَبِّئُکُم مَنْ المسلم؟ مَنْ سَلمَ الناسُ مِنْ یدِهِ و لِسانه؛ رسول خدا (ص)فرمود: آیا به شما خبر دهم که چرا مؤمن، مؤمن نامیده شده است؟ برای این که مردم را نسبت به جان و مالشان، ایمنی می بخشد. آیا شما را خبر دهم که چه کسی مسلمان است؟ کسی که مردم از دست و زبانش در سلامت باشند. بدیهی است که ارزش آبرو از مال بالاتر است.

وجاهت و آبرو در قرآن
قبل از استفاده از آیات کریمه باید بدانیم که خدای متعال،با این که «عَلّام الغیوب» است «سَتّار العیوب» هم هست و بزرگترین آبرودار بندگان خویش.

نیازمندان آبرومند
ـ اگر انسان تنگدست شخصیت خویش را پاس دارد شایسته ستایش است و قرآن ضمن مشخّص کردن یکی از موارد مصرف زکات،این تهیدستان آبرومند را می ستاید:﴿لِلْفُقَرَاءِ الَّذِينَ أُحْصِرُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ لَا يَسْتَطِيعُونَ ضَرْبًا فِي الْأَرْضِ يَحْسَبُهُمُ الْجَاهِلُ أَغْنِيَاءَ مِنَ التَّعَفُّفِ تَعْرِفُهُمْ بِسِيمَاهُمْ لَا يَسْأَلُونَ النَّاسَ إِلْحَافًا ۗ وَمَا تُنْفِقُوا مِنْ خَيْرٍ فَإِنَّ اللَّهَ بِهِ عَلِيمٌ﴾(سوره بقره،آیه273)؛ (این صدقات) برای آن (دسته از) نیازمندانی است که در راه خدا فرومانده اند، و نمی توانند (برای تأمین هزینه زندگی) در زمین سفر کنند. از شدّت خویشتن داری، فرد بی اطلاع،آنان را توانگر می پندارد. آنها را از سیمایشان می شناسی. با اصرار، (چیزی) از مردم نمی خواهند. و هر مالی (به آنان) انفاق کنید، قطعاً خدا از آن آگاه است.

امیرالمومنین علی(ع) فرمود:«ماءُ وَجْهِکَ جامدٌ تقطره السؤال فَانظُر عِندَ مَن تَقطُرُه؛آبروی تو محفوظ و پا برجاست. امّا درخواست از دیگران،آن را قطره قطره فرو می ریزد،پس اندیشه کن که آن را نزد چه کسی می ریزی؟»

دست طلب چو پیش کسان کنی دراز                 پل بسته ای که بگذری از آبروی خویش

در روایتی از امام صادق(ع) : شِيعَتُنا مَن لا يَسألُ الناسَ و لَو ماتَ جُوعا .[وسائل الشيعة : 6/309/15.] شیعە ما، دست نیاز به سوی مردم دراز نمی کند اگرچه از گرسنگی بمیرد.

آبروداری در حریم خانواده
قرآن کریم زن و شوهر را لباس یکدیگر دانسته است و روشن است که یکی از مهم ترین ویژگی های لباس «عیب پوشیم» و «زینت بخشی» است.﴿…هُنَّ لِبَاسٌ لَكُمْ وَأَنْتُمْ لِبَاسٌ لَهُنَّ ۗ …﴾ (سوره بقره،آیه187)؛ آنان برای شما لباسی هستند و شما برای آنان لباسی هستید.

در آئینه روایات
در فرهنگ اسلام، هیچ مجوزی برای پرده دری از خویش یا دیگران نیامده است. امّا دستورهای فراوانی برای پرده پوشی آمده است:

قال رسول الله(ص):«مَنْ اَذاعَ فاحشةً کانَ کَمُبتدئها و مَنْ عَیرَ مُؤمنا بِشیءٍ لَم یمُت حتّی یرکبه؛ رسول خدا(ص) فرمود: هرکس کار دیگران را افشا کند، هم چون کسی است که مرتکب آن گناه شده و هرکس مؤمنی را به سبب رفتار [اشتباهش] سرزنش کند، از دنیا نمی رود تا خود نیز به ارتکاب آن، آلوده گردد.»

به گفتە شاعر:

چون خدا خواهد که پردە کس دَرَد                   میـلش انـدر طعنـە پـاکان بَــرَد

قال علی(ع): «ذَووالعیوبِ یحِبّونَ إشاعةَ معایبِ الناسِ لیتَّسِعَ لَهُم العُذرُ فی مَعایبهم؛ انسان های مشکل دار، دوست دارند که ضعف های دیگران افشا شود، تا عذرشان برای خطاکاری توجیه شود.«

هرکه را باشد مزاج و طبع سست

می نخواهد هیچ کس را تندرست

دان که هر بدبخت خرمن سوخته

می نخواهد شمع کس افروخـتـه

رو کمالـی دسـت آور تا تو هـم

از کـمال دیگـران نفـتـی بـه غـم

پاداش پرده پوشی
در روایتی از امام صادق(ع) آمده است: «مَنْ سَتَرَ عَلی مؤمنٍ یخافُها،سَتَرَ اللهُ علیه سَبعینَ عورةً مِنْ عَوراتِ الدنیا و الآخرة.هرکس عیبی را از مؤمنی بپوشاند که از افشای آن می هراسد،خداوند هفتاد عیب از عیب های دنیا و آخرت او را می پوشاند.« و رسول خدا(ص) فرمود:«مَن سَتَرَ عَلی مؤمنٍ خِزَیهً فَکانَّما أحیا مَؤودَةً مِن قَبرِها؛ هرکس مانع رسوایی مؤمنی شود،مانند این است که دختر زنده به گور شده ای را از قبر برهاند.»

راهکارهای حفظ آبرو
هر انسانی باید حرمت خود را پاس بدارد و به امید پرده پوشی دیگران، خویشتن را آماج تهمت و غیبت و سوء ظن و تحقیر دیگران قرار ندهد. نمونه های زیر، در این باره شایان اعتنا است:

1ـ پرهیز از مواضع تهمت

امام صادق(ع) فرمود:«مَن دَخَلَ مَوضِعاً مِن مِواضِع التُهمة فَاتُّهِمَ لا یلومَنَّ إلّا نَفسَه؛هرکس به مکان تهمت خیز وارد شود و متهم شود، جز خودش، کسی را شماتت نکند.«

2ـ حفظ زبان

بی احتیاطی و بی مبالاتی و زیاده روی در سخن موجب تخریب آبرو و شخصیت انسان است.«الإمامُ الصّادقُ عليه السلام : إذا أرادَ اللّه ُ بعَبدٍ خِزيا أجرى فَضيحَتَهُ على لِسانِهِ .[بحار الأنوار : 78/228/101.]اگر خدا رسوایی کسی را بخواهد او را به وسیلە زبانش مفتضح می کند.»

«إنَ السفله هُو الذی لایبالی بِما قالَ و لا ما قیلَ فیه؛انسان بی شخصیت و پست کسی است که به پیامدهای گفتار خودش بی اعتنا است و به قضاوت های دیگران دربارە خود اهمیت نمی دهد.»

3ـ خودداری از شِکوِه و اظهار عجز

علی(ع) فرمود:«رَضی بالذُّل مَنَ کَشَفَ عَن ضُرِّه؛کسی که از مشکلات خویش پرده برداری کند،تن به خواری داده است.»

صائب گوید:

اظهار عجز پیش ستم پیشگان خطاست                  اشک کباب موجب طغیان آتش است

و سعدی گوید:

مـگـو انـده خـویــش بــا دشـمــنـان                      کـه «لاحـول» گـویـنـد شـادی کـنُان

5ـ پرهیز از ستیزه

علی(ع) فرمود: «مَنْ ضَنَّ بِعرضِه فَلَیدَع المِراءَ؛ هرکس به حفظ آبروی خود علاقه دارد، باید جدال را فرو گذارد.»

6ـ استفاده از دارایی

امیرمؤمنان علی(ع) فرمود: «إنَّ أفضَلَ الفعالِ صیانَةُ العِرض بِالمال؛ بهترین کارها، حفظ آبرو به وسیلە دارایی است.« در روایتی دیگر آمده است: «خَیرُ اموالِکَ ما وَقی عِرضَکَ؛ بهترین اموال تو،آنهایی است که موجب آبرومندی تو شود.«

البته آبروداری به وسیلە مال، نباید به اشرافی گری، اسراف، تکلّف و تفاخر بینجامد.