روشن است كه دشمني با اين گروه ها نيز از مصداق هاي آشكار «بغض في الله» مي باشد.
مقام دوستي كنندگان در راه خدا
دوستي و دشمني در راه خدا علاوه بر تنظيم زندگي انسان در اين دنيا بر محور امر خدا، در واقع بذري است كه ثمره ارزشمند آن بيشتر در آن دنيا تجلي مي كند.
رسول خدا ـ صلي الله عليه و آله ـ مي فرمايد:
«يُنصَبُ لِطائفةٍ من النّاسِ كَراسيُّ حولَ العرشِ يَومَ القيامةِ وُجوُهُهُمْ كالقَمَرِ ليلَةَ البَدر يفزَعُ النّاسُ و لايفزَعونَ و يخافُ النّاسُ و لا يخافُونَ هُم اَولياءُ اللهِ لا خوفٌ علَيهِم و لا هُم يحزَنونَ فَقيلَ مَنْ هُم يا رسول اللهِ؟
قال ـ صلي الله عليه و آله ـ هُمُ المتَحابّوُنَ في الله»[1]
در روز قيامت صندلي هايي در اطراف عرش الهي براي گروهي از مردم نصب مي گردد. صورت آنان همانند ماه شب چهارده نوراني است. تمامي مردم اندوهگينند ولي آنان اندوهي ندارند. مردم مي ترسند و آنان نمي ترسند. آنها اولياء خدا هستند كه هيچ ترس و غمي ندارند. از رسول خدا ـ صلي الله عليه و آله ـ پرسيدند اينان چه كساني هستند؟ فرمود: آنها كساني هستند كه در راه خدا دوستي مي كنند.
[1] . محجة البيضاء، ج 3، ص 286.
علي اصغر الهامي نيا ـ اصول اخلاقي اسلامي، ص 55