روضه حضرت مسلم ابن عقیل؛ حجت الاسلام میرزا محمدی

وقتی لشکر امام حسین علیه السلام در مسیر کوفه بود، دو اسب سوار رسیدند و از آنها از اوضاع کوفه سوال کردند، آنها گفتند که از کوفه بیرون نیامدیم مگر اینکه دیدیم مسلم را ناجوانمردانه به شهادت رسانده و سر از بدنش جدا کردند، امام ناراحت شد و برای مسلم گریه کرد.

از قاصد اندوه خبرنامه بگیرم

بی نامه ی زهرا، به عزا ره ندهندم

در پشت درم، بار دگر نامه بگیرم

سوگند به آن کشته که در پشت در افتاد

در باز شود باز اگر نامه بگیرم

ایام محرم شد و ذیحجه سرآمد

در میزنم از پیک سحر نامه بگیرم

چاووش عزا موکب غم را حرکت داد

میل سفرم هست، سفر نامه بگیرم

*دیگه چیزی نمونده این قافله برسه کربلا

ای همسفران قافله را تند نرانید

کز اصغر شش ماهه گذرنامه بگیرم

شمیم پرچمش میاد،بوی محرمش میاد

چه بلایی سرش میاد،صدای مادرش میاد

یکی میاد یکی میره،شهید میاد اسیر میره

جَوُون میاد و پیر میره

یاحسین

ابی عبدالله رسید منزل ثعلبیه،اونجا اتراق کردن،دو تا قاصد از کوفه میومدن،حضرت پرسید از کوفه چه خبر؟! گفتن همین قدر بگیم مسلمت رو کشتن، تا این خبر رو دادن،فَابک للحُسَیْنِ؛ ارباب ما گریه کرد.

فرمود: رَحِمَ اللَهُ مُسْلِمًا إِنَّا لِلّهِ وَإِنَّـا إِلَیْهِ رَاجِعونَ؛ بعد صدا زد حمیده دختر مسلم رو بیارن؛ مسلم تو کربلا پنج تا شهید داره، دوتا آقازاده هاش تو خود کربلا کشته شدن که حضرت تو ناحیه مقدسه به اونا سلام می کنه، دوتا آقازادش، محمد و ابراهیم اند که تو مصعب کشته شدن.

یه دخترم داره به نام حمیده که تو ماجرای شام غریبان کشته شده، این دختر رو صدا زد، بغلش کرد، ابی عبدالله دایی این دختره، یه جوری نوازشش کرد که این دختر فهمید یتیم شده، حضرت فرمود مبادا دلتنگی کنی، من هستم؛ خواهران و دختران من هستن.

سکینه این صحنه رو به خوبی داره می بینه، گذشت تا عصر روز عاشورا، با همه وداع کرد، همه رو آرام کرد، این زن و بچه و خواهر رو به خیمه راهی کرد، سوار بر ذوالجناح شد دید دیگه مرکب حرکت نمی کنه، یه نگاه کرد دید ذوالجناح سرشو پایین انداخته، سکینه مانع حرکت ذوالجناح شده، از اسب پیاده شد، این ناز دانه رو بغل گرفت، یا الله، نمیدونم این نازدانه چه جوری حرف میزد، دل حسین و به لرزه انداخت، فرمود: لاتحرقی قلبی بدمعک حسرة، مادام الروح فی جُثمانی؛

یعنی تا زنده ام دلمو آتش نزن، هر جوری بود این دختر تو بغل بابا آرام گرفت، دست نوازش بابا رو سر دختر قرار گرفت، هر جوری بود دختر رو آرام کرد، اما بمیرم عصر روز یازدهم، این نازدانه آمد کنار گودال قتلگاه، هر چه گشت بلکه یه بار دیگه آغوش بابا رو پیدا کنه، دست نوازش بابا رو رو سرش بیاره، هر کاری کرد نتونست، میدونی چرا؟ آخه هر طرف بدن رو برداشت طرف دیگه متلاشی شد.

بدن امام احترام داره، هر کاری کرد دید بدن داره متلاشی میشه، اخرالامر بدنو رو زمین گذاشت، فنکبت علیه بر اون بدن سجده کرد، این لبارو گذاشت بر اون رگای بریده، یه وقت شنید از اون حنجره خونی بابا این صدا بلند شد،سکینه جان، به شیعیان من سلام مرا برسان، بگو بابامو لب تشنه کشتن.

ای حسین

شِیعَتِی مَا اِنْ شَرِبتُم ماءَ عَذْبٍ فَاذْکُرُونی

اَوْ سَمِعْتُمْ بِغَریبٍ اَوْ شَهِیـدٍ فَانْدُبوُنی

اگه من و تو روضه خون شدیم، از اثر اون سلامیه که از حنجره ی اربابمون به ما رسیده، روضه رو به همون جایی ختم کنم که شعرم ختم شد،سکینه جان به اونا بگو:

لَیْتَکُمْ فِی یَوْمِ عاشُورا جَمیعاً تَنْظُروُنی

کَیْفَ اَسْتَسْقِی لِطِفْلی فَابَوْا اَنْ یَرْحَمُونی

ای حسین

بأبی المستضعف الغریب،یا قتیل الله یااباعبدالله

لطفی که کرده ای تو به من مادرم نکرد

ای مهربان تر از پدر و مادرم حسین.

بالحسین یاالله