روضه شهادت مسلم بن عقیل؛ حجت الاسلام حامد کاشانی

روضه شهادت سفیر امام حسین علیه السلام، حضرت مسلم بن عقیل، هنگامی که در بالای دارالاماره با لب تشنه به شهادت رسید و سر مبارکشان از بدن جدا گردید.

اخیراً شهدای مدافع حرم زیاد داشتیم؛ همان روزی که شهید حججی از دنیا رفت، من می گویم که بدانید و به آن های دیگر ظلم نشود. یکی از دوستان ما می گویند:

این شهید محسن قمی روحی له الفداء به شهادت رسید که در زمین مثل او را نمی شناختند. ولی خدا می خواست شهید حججی علم بشود. چه شد که شهید حججی غیر مذهبی ها، غیر حسینی ها، شاکی ها را هم جذب کرد؟

وقتی اسیر شد خم به ابرو نیاورد. عالم تعجّب کرده است شما ۱۴۰۰ سال است برای اسرای آل الله گریه می کنید؛ دختران ارباب ما اسیر شدند خم به ابرو نیاوردند.

شهید حججی مرد بود، خم به ابرو نیاورد، ببین چه کرد. دو روز اسیر بود، اگر یک لحظه ضعف در او دیده بودند، حتماً همه ی دنیا را با آن پر می کردند؛

من تاریخ را گشتم، یک لحظه ضعف در دختران ابا عبدالله الحسین علیه السّلام راه ندارد. اگر ما آن ها را به دنیا معرّفی می کردیم، ما نتوانستیم آن ها را معرّفی بکنیم.

زینب کبری سلام الله علیها در آن بزم یزید علمداری کرد.

یک ویژگی دارد شهید حججی این است که اسیر شد، دو روز اسیر شد، وقتی سر از بدن او جدا کردند بچّه های این تکفیری ها آمدند پا روی سینه ی او کوبیدند. من همان روزی که این صحنه را دیدم، یاد این افتادم که می خواهم برای شما بگویم.

مسلم بن عقیل داماد امیر المؤمنین علیه السّلام است، می گوید: شبی که خانه ی طوعه بودم، خواب دیدم امیر المؤمنین علیه السّلام فرمود: «العجل العجل» مسلم روحی له الفداء مرد خدا است.

جنگید جنگید، یک تنه جنگید از حال رفت. یک ویژگی مسلم این است که هم زخم هایی که بر بدن شهدای کربلا رسید، به بدن او رسید؛ هم سر از بدن او جدا شد، هم اسارت دید، هم آن توهین های مجلس عبیدالله را دید. تیر زدند، ضربه ی شمشیر زدند. وقتی نتوانستند از بالا سنگ زدند. هم فهمید چه بلایی بر سر امام حسین علیه السّلام می آورند، هم بر سر زینب.

سنگ ها را دید. جنگید دیگر تاب و توان از دست داد، خون رفته بود، نمی توانست بجنگد. لب مبارک او پاره شد. او را گرفتند، اسیر شد و او را به دار الحکومه اوردند مسلم با شهید حججی یک تفاوت دارد –خیلی تفاوت دارد ولی این یکی از آن ها است- شهید حججی گریه نکرد، اظهار عجز نکرد. مستحکم بود.

مسلم صد بار از او مستحکم تر بود. ولی وقتی فهمید چه غربتی قرار است به زینب برسد شروع به گریه کردن کرد. یکی به او گفت:

تو که مرد جنگ هستی، برای چه گریه می کنی یا غیرت الله؟ گفت: من از آن جا گریه می کنم که نوشتم به امام حسین علیه السّلام «فَإِنَّ الرَّائِدَ لَا یکذِبُ أَهْلَهُ»[1] پیش آهنگ که دروغ نمی گوید. «عَجِّل القُدومَ إلینا» زود بیا. این ها با من بیعت کرده بودند. ناموس خدا را دارد با خود می آورد.

پی نوشت:

[1] مثیر الأحزان، ص ۳۲.