حکمت های کاظمی - آسیب های گناه

امام کاظم علیه السّلامفرمودند: اَلعَجَبُ کُلُّ العَجَبِ لِلمُحتَمینَ مِنَ الطَّعامِ وَ الشَّرابِ مَخافَهَ الدّاءِ اَن یَنزِلَ بِهِم، کَیفَ لا یَحتَمُونَ مِنَ الذُّنُوبِ مَخافَهَ النّارِ إذَا اشتَعَلَت فی اَبدانِهِم؛
بسیار شگفتا از آنان که از خوردنی و نوشیدنی پرهیز می کنند، از ترس آن که درد بر آنان فرود آید، امّا از گناهان از بیم آتش آن گاه که در بدنهایشان شعله افکنده، نمی پرهیزند!     مسند الامام الکاظم(ع)، ج۳، ص۲۵۱

شرح حدیث:
چشم مردم، ظاهربین است. زیانهای جسمی را می بینند، ولی زیانهای روحی را نه.
از آنچه به بدن و مال و دنیایشان ضربه می زند، پرهیز می کنند، ولی از آنچه به دین و ایمان و اخلاقشان آسیب می رساند، چندان پرهیز نمی کنند. آیا این شگفت نیست؟
در ادبیات ما، از دوست بد و نیش مار یاد شده و یار بد، خطرناک تر از مار بد معرفی شده است. زیرا:

مار بد، تنها تو را بر جان زند                  یار بد بر دین و بر ایمان زند

این نشانه فهم عمیق تر از آسیبها و زیانهاست.
در حدیث امام کاظم(ع) هم این نکته مطرح است که مردم از غذاهای مشکوک و نوشیدنیهای نامطمئن پرهیز می کنند؛ چون از بیماری و ضرر جسمی آن می ترسند، ولی از گناهان هراس و پرهیز ندارند، با این که پیامدهای خطرناک و مهم گناه بیشتر است.
آیا سوختن در آتش قهر الهی، خطر کوچکی است که در کمین معصیت کاران است؟ پس چرا بی تفاوتی؟
اعمال خلاف انسان در دنیا تبدیل به شعله های آتش دوزخ می شود.
چرا هیزم جهنّم برای خودمان جمع می کنیم.

منبع: حکمت های کاظمی (ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام کاظم علیه السلام)، جواد محدثی.