بسم الله الرحمن الرحیم

خداوند متعال در قرآن کریم، به دفعات از رحمت و مغفرت خویش نسبت به بندگانش سخن گفته است؛ مثل این آیه که می‌فرماید: «نَبِّئْ عِبادی أَنِّی أَنَا الْغَفُورُ الرَّحیمُ[۱]؛ به بندگانم خبر ده که یقیناً من [نسبت به مؤمنان‏] بسیار آمرزنده و مهربانم.»

این مغفرت در ماه مبارک رمضان به اوج خود می‌رسد، چنانچه رسول مکرم اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم)می‌فرمایند:

شَهْرُ رَمَضَانَ شَهْرُ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ هُوَ شَهْرٌ یُضَاعِفُ‏ اللَّهُ‏ فِیهِ‏ الْحَسَنَاتِ‏ وَ یَمْحُو فِیهِ‏ السَّیِّئَاتِ‏ وَ هُوَ شَهْرُ الْبَرَکَةِ وَ هُوَ شَهْرُ الْإِنَابَةِ وَ هُوَ شَهْرُ التَّوْبَةِ وَ هُوَ شَهْرُ الْمَغْفِرَةِ وَ هُوَ شَهْرُ الْعِتْقِ مِنَ النَّارِ وَ الْفَوْزِ بِالْجَنَّة.[۲]

ماه رمضان، ماه خداست و آن ماهى است که خداوند در آن حسنات را مى‏افزاید و گناهان را پاک مى‏کند و آن ماه برکت است و ماه بازگشت به سوی خداوند به وسیله توبه است و ماه بخشش و ماه آزاد شدن از آتش و رستگاری به وسیله رفتن به بهشت است.

درباره مغفرت الهی و توبه و بازگشت به سوی خداوند متعال، داستانی را از زمان پیامبر گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله وسلم) نقل می‌نماییم:

ابن عباس می‌گوید:

رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) بین دو نفر مرد انصارى و ثقفى برادرى و اخوت برقرار کرد، و آن دو از یکدیگر جدا نمى‏شدند، تا آنکه جنگى پیش آمد. آن مرد ثقفى با پیغمبر (صلی الله علیه و آله و سلم) براى جنگ از مدینه خارج شد، مرد انصارى ماند تا مخارج اهل خود و آن مرد ثقفى را تأمین کند و وسائل زندگانى آنان را تهیه نماید.

روزى مرد انصارى به خانه دوست خود آمد. همسر او را دید که دارد خود را مى‏شوید و موهاى او بر صورتش ریخته بود. هواى نفس بر او غلبه کرد. اجازه نگرفته داخل خانه شد و به آن زن رسید. رفت تا او را ببوسد ولی زن دست خود را بر صورتش نهاد، مرد دست او را بوسید، بعد پشیمان شد و حیا کرد و برگشت.

زن گفت: سبحان اللّه، به امانتى که به تو سپرده شده بود، خیانت کردى و خداى را نافرمانى نمودى! حاجت تو برآورده نشد. انصارى گوید: من از کرده خود پشیمان شدم و از شدت پشیمانى و اندوه از مدینه خارج گردیدم و به کوه‏هاى مدینه پناه بردم و به توبه و انابه پرداختم، تا آن که مرد ثقفى از جنگ برگشت و به خانه آمد و همسرش، او را از جریان امر آگاه ساخت.

مرد ثقفی از خانه خارج شد تا او را پیدا کند. پس از جستجو در میان کوه‌ها، او را یافت در حالى که در سجود بوده و مى‏گفت: گناه من بس عظیم است، چون به برادر خود خیانت کردم. ثقفى به او گفت: فلانى برخیز تا خدمت رسول اللّه (صلی الله علیه و آله و سلم) برویم و گناه خود را براى ایشان توضیح ده. شاید خداوند براى تو فرجى سازد و توبه تو را قبول کند. پس آن دو به سوى مدینه روان شدند و هنگام نماز عصر خدمت رسول اللّه (صلی الله علیه و آله و سلم) رسیدند. جبریل بر حضرت فرود آمد که خداوند توبه او را قبول کرده است و این آیه را بر پیغمبر (صلی الله علیه و آله و سلم) خواند:

وَ الَّذِینَ إِذَا فَعَلُواْ فَاحِشَةً أَوْ ظَلَمُواْ أَنفُسَهُمْ ذَکَرُواْ اللَّهَ فَاسْتَغْفَرُواْ لِذُنُوبِهِمْ وَ مَن یَغْفِرُ الذُّنُوبَ إِلَّا اللَّهُ وَ لَمْ یُصرُِّواْ عَلىَ‏ مَا فَعَلُواْ وَ هُمْ یَعْلَمُونَ * أُوْلَئکَ جَزَاؤُهُم مَّغْفِرَةٌ مِّن رَّبِّهِمْ وَ جَنَّاتٌ تَجْرِى مِن تحَْتِهَا الْأَنهَْارُ خَلِدِینَ فِیهَا وَ نِعْمَ أَجْرُ الْعَامِلِین.[۳]

و آنان که چون کار زشتى کنند، یا بر خود ستم روا دارند، خدا را به یاد مى‏آورند و براى گناهانشان آمرزش مى‏خواهند و چه کسى جز خدا گناهان را مى‏آمرزد؟ و بر آنچه مرتکب شده‏اند، با آنکه مى‏دانند [که گناه است‏]، پافشارى نمى‏کنند. * آنان، پاداششان آمرزشى از جانب پروردگارشان، و بوستان‌هایى است که از زیر [درختان‏] آن جویبارها روان است. جاودانه در آن بمانند، و پاداش اهل عمل چه نیکوست.

یکی از اصحاب گفت: اى رسول خدا، این آیه مخصوص این مرد است یا عمومیت دارد و همه را در برمى‏گیرد؟ حضرت فرمود: عمومیت دارد و شامل همه می‌شود.[۴]

خداوند متعال بارها در قرآن کریم درباره مغفرت و بخشش بندگان سخن گفته است. کلمه «عفو» بنا به گفته راغب به معناى قصد است.[۵] البته این معنا، معناى جامعى است که از موارد استعمال آن به دست مى‏آید،- وقتى گفته مى‏شود: «عفاه» و یا«اعتفاه» یعنى قصد فلانى را کرد تا آنچه نزد او است بگیرد، و وقتى گفته مى‏شود: «عفت الریح الدار» معنایش این است که نسیم قصد خانه کرد و آثارش را از بین برد.

گویا اینکه در مورد کهنه شدن خانه مى‏گویند: «عفت الدار» عنایتى لطیف در آن دارند و کأنّه مى‏خواهند بگویند خانه قصد آثار خودش کرد، و زینت و زیبایى خودش را گرفت و از انظار ناظران پنهان ساخت و به این عنایت است که عفو را به خداى تعالى نسبت مى‏دهند، گویا خداى تعالى قصد بنده‏اش مى‏کند و گناهانى که در او سراغ دارد از او مى‏گیرد و او را بى‌گناه مى‏سازد.

از اینجا روشن مى‏شود که مغفرت (که عبارت از پوشاندن است) به حسب اعتبار متفرع و نتیجه عفو است، چون هر چیزى اول باید گرفته شود، بعد پنهان گردد. خداى تعالى هم اول گناه بنده‏اش را مى‏گیرد و بعد مى‏پوشاند و گناه گناه‏کار را نه در نزد خودش و نه در نزد دیگران برملا نمى‏کند. همچنان که فرمود: «وَ اعْفُ عَنَّا وَ اغْفِرْ لَنا»[۶] و نیز فرمود: «وَ کانَ اللَّهُ عَفُوًّا غَفُوراً»[۷]

که اول عفو را ذکر مى‏کند، بعد مغفرت را و در تمام ده باری که عفو و غفران در آیات الهی با هم آمده‌اند، عفو بر غفران به همین صورت پیشی گرفته است.

البته باید متذکر شویم که معناى عفو و مغفرت، منحصر در آثار تشریعى و اخروى نیست، بلکه شامل آثار تکوینى و دنیایى نیز مى‏شود. به شهادت اینکه در قرآن کریم در همین موارد استعمال شده است. از آن جمله فرموده: «وَ ما أَصابَکُمْ مِنْ مُصِیبَةٍ فَبِما کَسَبَتْ أَیْدِیکُمْ وَ یَعْفُوا عَنْ کَثِیرٍ» و این آیه به طور قطع شامل آثار و عواقب سوء دنیایى گناهان نیز هست.[۸]

خداوند متعال در قرآن کریم برای مغفرت عواملی را مطرح نموده است که به آن‌ها اشاره می‌نماییم:

۱. ایمان

إِنَّا آمَنَّا بِرَبِّنا لِیَغْفِرَ لَنا خَطایانا وَ ما أَکْرَهْتَنا عَلَیْهِ مِنَ السِّحْرِ وَ اللَّهُ خَیْرٌ وَ أَبْقی.[۹]

ما به پروردگارمان ایمان آوردیم، تا گناهان ما و آن سحرى که ما را بدان واداشتى بر ما ببخشاید، و خدا بهتر و پایدارتر است.

۲. تقوا

یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا إِنْ تَتَّقُوا اللَّهَ یَجْعَلْ لَکُمْ فُرْقاناً وَ یُکَفِّرْ عَنْکُمْ سَیِّئاتِکُمْ وَ یَغْفِرْ لَکُمْ وَ اللَّهُ ذُو الْفَضْلِ الْعَظیمِ.[۱۰]

اى کسانى که ایمان آورده‏اید، اگر از خدا پروا دارید، براى شما [نیروى‏] تشخیص [حقّ از باطل‏] قرار مى‏دهد و گناهانتان را از شما مى‏زداید و شما را مى‏آمرزد و خدا داراى بخشش بزرگ است.

۳. پیروى از انبیاء

قُلْ إِنْ کُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُونی‏ یُحْبِبْکُمُ اللَّهُ وَ یَغْفِرْ لَکُمْ ذُنُوبَکُمْ وَ اللَّهُ غَفُورٌ رَحیمٌ.[۱۱]

بگو: «اگر خدا را دوست دارید، از من پیروى کنید تا خدا دوستتان بدارد و گناهان شما را بر شما ببخشاید، و خداوند آمرزنده مهربان است.»

۴. عفو و گذشت از مردم

وَ لا یَأْتَلِ أُولُوا الْفَضْلِ مِنْکُمْ وَ السَّعَةِ أَنْ یُؤْتُوا أُولِی الْقُرْبى‏ وَ الْمَساکینَ وَ الْمُهاجِرینَ فی‏ سَبیلِ اللَّهِ وَ لْیَعْفُوا وَ لْیَصْفَحُوا أَ لا تُحِبُّونَ أَنْ یَغْفِرَ اللَّهُ لَکُمْ وَ اللَّهُ غَفُورٌ رَحیم.[۱۲]

و سرمایه‏داران و فراخ‏دولتان شما نباید از دادنِ [مال‏] به خویشاوندان و تهیدستان و مهاجران راه خدا دریغ ورزند، و باید عفو کنند و گذشت نمایند. مگر دوست ندارید که خدا بر شما ببخشاید؟ و خدا آمرزنده مهربان است.

۵. انفاق در راه خدا

إِنْ تُقْرِضُوا اللَّهَ قَرْضاً حَسَناً یُضاعِفْهُ لَکُمْ وَ یَغْفِرْ لَکُمْ وَ اللَّهُ شَکُورٌ حَلیمٌ.[۱۳]

اگر خدا را وامى نیکو دهید، آن را براى شما دو چندان مى‏گرداند و بر شما مى‏بخشاید، و خدا سپاس‏پذیرِ بردبار است.

۶. جهاد در راه خدا با جان و مال

تُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَ رَسُولِهِ وَ تجَُاهِدُونَ فىِ سَبِیلِ اللَّهِ بِأَمْوَالِکمُ‏ْ وَ أَنفُسِکُمْ ذَلِکمُ‏ْ خَیرٌْ لَّکمُ‏ْ إِن کُنتُمْ تَعْلَمُونَ * یَغْفِرْ لَکمُ‏ْ ذُنُوبَکمُ‏ْ وَ یُدْخِلْکمُ‏ْ جَنَّاتٍ تجَْرِى مِن تحَْتهَِا الْأَنهَْارُ وَ مَسَاکِنَ طَیِّبَةً فىِ جَنَّاتِ عَدْنٍ ذَالِکَ الْفَوْزُ الْعَظِیم.[۱۴]

به خدا و فرستاده او بگروید و در راه خدا با مال و جانتان جهاد کنید. این [گذشت و فداکارى‏] اگر بدانید، براى شما بهتر است * تا گناهانتان را بر شما ببخشاید، و شما را در باغ‌هایى که از زیر [درختان‏] آن جویبارها روان است و [در] سراهایى خوش، در بهشت‌هاى همیشگى درآورد. این [خود] کامیابى بزرگ است.

۷. عبادت خداوند متعال

أَنِ اعْبُدُواْ اللَّهَ وَ اتَّقُوهُ وَ أَطِیعُونِ * یَغْفِرْ لَکمُ مِّن ذُنُوبِکمُ‏ْ وَ یُؤَخِّرْکُمْ إِلىَ أَجَلٍ مُّسَمًّى إِنَّ أَجَلَ اللَّهِ إِذَا جَاءَ لَا یُؤَخَّرُ لَوْ کُنتُمْ تَعْلَمُون.[۱۵]

خدا را بپرستید و از او پروا دارید و مرا فرمان برید * [تا] برخى از گناهانتان را بر شما ببخشاید و [اجل‏] شما را تا وقتى معیّن به تأخیر اندازد. اگر بدانید، چون وقت مقرّر خدا برسد، تأخیر برنخواهد داشت.

۸. پرهیز از گناهان کبیره

إِنْ تَجْتَنِبُوا کَبائِرَ ما تُنْهَوْنَ عَنْهُ نُکَفِّرْ عَنْکُمْ سَیِّئاتِکُمْ وَ نُدْخِلْکُمْ مُدْخَلاً کَریماً.[۱۶]

اگر از گناهان بزرگى که از آن [ها] نهى شده‏اید دورى گزینید، بدی‌هاى شما را از شما مى‌زداییم، و شما را در جایگاهى ارجمند درمى‏آوریم.

۹. دعا و استغفار و انابه

قالَ رَبِّ إِنِّی ظَلَمْتُ نَفْسی‏ فَاغْفِرْ لی‏ فَغَفَرَ لَهُ إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحیمُ.[۱۷]

موسی (علیه السلام) گفت: «پروردگارا، من بر خویشتن ستم کردم، مرا ببخش.» پس خدا از او درگذشت که وى آمرزنده مهربان است.

و نیز در آیه دیگری آمده است:

یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا تُوبُوا إِلَى اللَّهِ تَوْبَةً نَصُوحاً عَسى‏ رَبُّکُمْ أَنْ یُکَفِّرَ عَنْکُمْ سَیِّئاتِکُمْ وَ یُدْخِلَکُمْ جَنَّاتٍ تَجْری مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهارُ یَوْمَ لا یُخْزِی اللَّهُ النَّبِیَّ وَ الَّذینَ آمَنُوا مَعَهُ نُورُهُمْ یَسْعى‏ بَیْنَ أَیْدیهِمْ وَ بِأَیْمانِهِمْ یَقُولُونَ رَبَّنا أَتْمِمْ لَنا نُورَنا وَ اغْفِرْ لَنا إِنَّکَ عَلى‏ کُلِّ شَیْ‏ءٍ قَدیرٌ.[۱۸]

اى کسانى که ایمان آورده‏اید، به درگاه خدا توبه‏اى راستین کنید. امید است که پروردگارتان بدی‌هایتان را از شما بزداید و شما را به باغ‌هایى که از زیر [درختان‏] آن جویبارها روان است درآورد. در آن روز خدا پیامبر [خود] و کسانى را که با او ایمان آورده بودند خوار نمى‏گرداند. نورشان از پیشاپیش آنان، و سمت راستشان، روان است. آن‌گاه مى‏گویند: «پروردگارا، نور ما را براى ما کامل گردان و بر ما ببخشاى، که تو بر هر چیز توانایی.»

۱۰. دعای اولیاء خدا برای انسان

قالُوا یا أَبانَا اسْتَغْفِرْ لَنا ذُنُوبَنا إِنَّا کُنَّا خاطِئینَ * قَالَ سَوْفَ أَسْتَغْفِرُ لَکُمْ رَبىّ‏ِ إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِیم.[۱۹]

گفتند: «اى پدر، براى گناهان ما آمرزش خواه که ما خطاکار بودیم.» * یعقوب (علیه السلام) گفت: «به زودى از پروردگارم براى شما آمرزش مى‏خواهم، که او همانا آمرزنده مهربان است.»[۲۰]

در مقابل این عوامل، موانعی نیز برای غفران در قرآن کریم مطرح شده است.

۱. شرک به خداوند

إِنَّ اللَّهَ لا یَغْفِرُ أَنْ یُشْرَکَ بِهِ وَ یَغْفِرُ ما دُونَ ذلِکَ لِمَنْ یَشاءُ وَ مَنْ یُشْرِکْ بِاللَّهِ فَقَدِ افْتَرى‏ إِثْماً عَظیماً.[۲۱]

مسلّماً خدا، این را که به او شرک ورزیده شود نمى‏بخشاید و غیر از آن را براى هر که بخواهد مى‏بخشاید، و هر کس به خدا شرک ورزد، به یقین گناهى بزرگ بربافته است.

۲. نفاق

ذَالِکَ بِأَنهَُّمْ ءَامَنُواْ ثُمَّ کَفَرُواْ فَطُبِعَ عَلىَ‏ قُلُوبهِِمْ فَهُمْ لَا یَفْقَهُون *..... سَوَاءٌ عَلَیْهِمْ أَسْتَغْفَرْتَ لَهُمْ أَمْ لَمْ تَسْتَغْفِرْ لهَُمْ لَن یَغْفِرَ اللَّهُ لهَُمْ إِنَّ اللَّهَ لَا یهَْدِى الْقَوْمَ الْفَاسِقِین.[۲۲]

این بدان سبب است که آنان ایمان آورده، سپس به انکار پرداخته‏اند و در نتیجه بر دل‌هایشان مهر زده شده و [دیگر] نمى‏فهمند.... براى آنان یکسان است، چه برایشان آمرزش بخواهى یا برایشان آمرزش نخواهى. خدا هرگز برایشان نخواهد بخشود. خدا فاسقان را راهنمایى نمى‏کند.

۳. کفر

اسْتَغْفِرْ لَهُمْ أَوْ لا تَسْتَغْفِرْ لَهُمْ إِنْ تَسْتَغْفِرْ لَهُمْ سَبْعینَ مَرَّةً فَلَنْ یَغْفِرَ اللَّهُ لَهُمْ ذلِکَ بِأَنَّهُمْ کَفَرُوا بِاللَّهِ وَ رَسُولِهِ وَ اللَّهُ لا یَهْدِی الْقَوْمَ الْفاسِقینَ. [۲۳]

چه براى آنان آمرزش بخواهى یا برایشان آمرزش نخواهى [یکسان است، حتّى‏] اگر هفتاد بار برایشان آمرزش طلب کنى هرگز خدا آنان را نخواهد آمرزید، چرا که آنان به خدا و فرستاده‏اش کفر ورزیدند، و خدا گروه فاسقان را هدایت نمى‏کند.

البته این موانع تا قبل از توبه واقعی است، وگرنه همان‌طور که در آیاتِ عوامل مغفرت عرض شد، توبه واقعی باعث جلب غفران الهی می‌گردد، فلذا کفار و مشرکین هم موقعیت توبه و ایمان آوردن به خداوند متعال و پیامبر گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) را داشته‌ و دارند، چرا که قرآن می‌فرماید:

وَ إِنْ أَحَدٌ مِنَ الْمُشْرِکینَ اسْتَجارَکَ فَأَجِرْهُ حَتَّى یَسْمَعَ کَلامَ اللَّهِ ثُمَّ أَبْلِغْهُ مَأْمَنَهُ ذلِکَ بِأَنَّهُمْ قَوْمٌ لایَعْلَمُونَ.[۲۴]

و اگر یکى از مشرکان از تو پناه خواست پناهش ده تا کلام خدا را بشنود سپس او را به مکان امنش برسان، چرا که آنان قومى نادانند.

از مطالب مذکور می‌توان فهمید که خداوند متعال راه‌های فراوانی را برای غفران و بخشوده شدن انسان قرار داده است. گویا او منتظر است تا انسان‌ها به سویش بازگردند و مسیر بندگی و اطاعت او را در پیش گیرند و این ماه مبارک که ماه میهمانی خداوند است، یکی از بهترین زمان‌ها برای جلب رحمت و مغفرت الهی است، چرا که شیاطین در بند هستند و با انجام عباداتی مثل روزه و قرائت قرآن، شرایط بازگشت انسان به سوی پروردگار و انتخاب درست که همان مسیر بندگی است بیشتر و بهتر فراهم است. لذا با انجام هر چه بیشتر و بهتر عواملی که ذکر شد می‌توان به مغفرت الهی دست یافت.

یکی از عواملی که در روایات برای پذیرفته شدن توبه و قرار گرفتن در حیطه غفران الهی مطرح شده، دوستی و پذیرش ولایت امیرالمؤمنین (علیه السلام) و امامان بزرگوار (علیهم السلام) است، چنانچه در تاریخ نقل شده:

عبدالله بن عباس می‌گوید:

پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) در جمع اصحابشان در منا فرمود: «ای مسلمانان، این علی بن ابی طالب، سرور و مهتر عرب و بزرگترین وصّی پیامبران است. جایگاه او نزد من همانند جایگاه هارون نزد موسی است، و تنها فرق علی با او این است که هارون بعد از موسی پیامبر بود اما بعد از من پیامبری نمی‌آید. خداوند توبه هیچ کس را نمی‌پذیرد، مگر توبه کسی که دوستی و محبّت علی (علیه السلام) را در دل داشته باشد.»

آن‌گاه رسول خدا به حسان بن ثابت فرمود: «در این‌باره شعری بگو.»

و حسّان بن ثابت چنین سرود:

«لا تقبل التوبة من تائب *** اِلاّ بُحِبّ ابن اَبی طالِب»

«توبه‌ی هیچ توبه کننده‌ای جز با دوستی و محبت پسر ابوطالب پذیرفته نیست.»[۲۵]

در منابع روایی شیعه، درباره پذیرش توبه و مغفرت خداوند متعال، مطالب دیگری نیز مطرح شده که نشان می‌دهد آنچه را که قرآن به عنوان گناهان کبیره معرفی نموده و شرط بخشش گناهان صغیره را دوری از این کبائر اعلام می‌کند، تماماً گناهانی است که مربوط به اولیاء خدا و امامان معصوم (علیهم السلام) می‌باشد، چنانچه در روایتی نقل شده:

امام صادق (علیه السلام) فرمودند: بزرگ‌ترین گناهانِ ، هفت گناه است.

اول: شرک به خداوندِ باعظمت است.

دوم: کشتن کسی است که خداوند کشتنش را حرام کرده است مگر به حق. چنانچه قرآن می‌فرماید: «وَ لا تَقْتُلُوا النَّفْسَ الَّتی‏ حَرَّمَ اللَّهُ إِلاَّ بِالْحَقِّ[۲۶]؛ و انسانى را که خدا محترم شمرده جز به حق نکشید.»

سوم: خوردن اموال یتیمان.[۲۷]

چهارم: نافرمانی از والدین و عاقّ والدین شدن.[۲۸]

پنجم: تهمت زدن به زنان پاکدامن و عفیفه.[۲۹]

ششم: فرار از جهاد و مواجهه با دشمن.[۳۰]

هفتم: انکار آنچه که خداوند (عز و جل) نازل کرده است.[۳۱]

اما شرک به خدای بزرگ: پس همانا آنچه را که خداوند درباره ما نازل کرده است و آنچه که رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) درباره ما گفته است به شما رسیده است. پس بعضی کلام خدا و پیامبر را نپذیرفتند و رد کردند، پس شرک به خدا همین است.

اما کشتن نفس محرّمه، پس کشتن حسین (علیه السلام) و اصحاب او بود.

اما خوردن اموال یتیمان همین است که حقوق مالی را از روی ظلم ندادند و آن را بردند.

اما نافرمانی والدین پس همانا خداوند (عز و جل) در کتابش فرمود: «النَّبِیُّ أَوْلى‏ بِالْمُؤْمِنینَ مِنْ أَنْفُسِهِمْ وَ أَزْواجُهُ أُمَّهاتُهُمْ[۳۲]؛ پیامبر به مؤمنان از خودشان سزاوارتر است و همسرانش مادران ایشانند.» پس پیامبر پدر ایشان است ولی پیامبر را در مورد فرزندان و در مورد خویشان نزدیک پیامبر نافرمانی کردند.

اما تهمت ناروا به زنان مؤمنه زدن پس به فاطمه (سلام الله علیها) بر منبرهایشان تهمت ناروا زدند.

اما درباره فرار از جهاد: با امیرالمؤمنین علی (علیه السلام) از روی خواست خودشان و بدون اجبار بیعت کردند، سپس از آن بیعت فرار کرده و علی (علیه السلام) را تنها گذاشتند.

و اما انکار آنچه خدا نازل کرده است: پس همانا حق ما را انکار کردند و این از چیزهایی است که هیچ‌کس نسبت به آن ناآگاه و بی اطلاع نیست.

و خداوند می‌فرماید:

إِنْ تَجْتَنِبُوا کَبائِرَ ما تُنْهَوْنَ عَنْهُ نُکَفِّرْ عَنْکُمْ سَیِّئاتِکُمْ وَ نُدْخِلْکُمْ مُدْخَلًا کَرِیماً.[۳۳]

اگر از گناهان بزرگى که از آن [ها] نهى شده‏اید دورى گزینید، بدی‌هاى شما را از شما مى‌زداییم، و شما را در جایگاهى ارجمند درمى‏آوریم.[۳۴]

آری! کسی که در مذهب و مکتب اهل بیت عصمت (علیهم السلام) نباشد و مسیر زندگی او در مسیر امامان بزرگوار شیعه نباشد و در صراط ولایت قدم نگذارد، مغفرت الهی را از دست خواهد داد. فلذا غفران الهی زمانی شامل انسان می‌گردد که در کنار تلاش برای جلب غفران خداوند متعال، ولایت اهل‌بیت عصمت (علیهم السلام) را پذیرفته باشیم.

از آنچه گفتیم، واضح شد که مغفرت خداوند متعال، بسیار وسیع بوده و اگر از بزرگترین گناهان نیز توبه‌ی واقعی صورت پذیرد، امید به عفو و مغفرت خداوند هرگز قطع نمی‌گردد. اما نکته‌ای که قابل توجه می‌باشد آن است که در صورت تداوم گناهان، به مرور قلب افراد دچار بیماری شده و دیگر به سوی خداوند رو نکرده و حتی درخواست بخشش و مغفرت نیز نمی‌نمایند، بلکه تدریجاً نفاق در قلب‌هایشان جانشین ایمان گردیده و راه هرگونه بازگشت را بر خود می‌بندند. در این زمینه، حکایتی شنیدنی از صدر اسلام را خدمتتان نقل می‌کنیم:

بعد از غزوه بنى المصطلق[۳۵]، دو نفر از مسلمانان، یکى از طایفه انصار و دیگرى از مهاجران به هنگام گرفتن آب از چاه با هم اختلاف پیدا کردند. یکى قبیله انصار را به یارى خود طلبید، و دیگرى مهاجران را. یک نفر از مهاجران به یارى دوستش آمد و «عبد اللَّه بن اُبَى» که از سرکرده‏هاى معروف منافقان بود به یارى مرد انصارى شتافت و مشاجره لفظى شدیدى در میان آن دو درگرفت.

عبد اللَّه بن اُبى سخت خشمگین شد و در حالى که جمعى از قومش نزد او بودند گفت: ما این گروه مهاجران را پناه دادیم و کمک کردیم اما کار ما شبیه ضرب المثل معروفى است که مى‏گوید: سَمِّنْ‏ کلْبَک‏ یأْکُلْک‏! (سگت را فربه کن تا تو را بخورد!) و اللَّه لَئِنْ رَجَعْنا إِلَى الْمَدِینَةِ لَیُخْرِجَنَّ الْأَعَزُّ مِنْهَا الْأَذَلَّ.[۳۶] «به خدا سوگند اگر به مدینه بازگردیم، عزیزان، ذلیلان را بیرون خواهند کرد.» و منظورش از عزیزان، خود و اتباعش بود و از ذلیلان مهاجران.

سپس رو به اطرافیانش کرد و گفت: این نتیجه کارى است که شما به سر خودتان آوردید. این گروه را در شهر خود جاى دادید و اموالتان را با آن‌ها قسمت کردید. اگر باقیمانده غذاى خودتان را به مثل این مرد (اشاره به مرد مهاجرى که طرف دعوى بود) نمى‏دادید، بر گردن شما سوار نمى‏شدند، بلکه از سرزمین شما مى‏رفتند و به قبائل خود ملحق مى‏شدند!

در اینجا زید بن ارقم که در آن وقت جوانى نوخاسته بود، رو به عبد اللَّه بن اُبى کرد و گفت: به خدا سوگند ذلیل و قلیل تویى! و محمد (صلی الله علیه و آله و سلم) در عزت الهى و محبت مسلمین است و به خدا قسم من بعد از این تو را دوست ندارم. عبد اللَّه صدا زد: خاموش باش. تو باید بازى کنى اى کودک! زید بن ارقم خدمت رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) آمد و ماجرا را نقل کرد.

پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) کسى را به سراغ عبد اللَّه فرستاد و فرمود: این چیست که براى من نقل کرده‏اند؟ عبد اللَّه گفت: به خدایى که کتاب آسمانى بر تو نازل کرده من چیزى نگفتم! و زید دروغ مى‏گوید.

جمعى از انصار که حاضر بودند عرض کردند: اى رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) عبد اللَّه بزرگ ما است. سخن کودکى از کودکان انصار را بر ضد او نپذیر. پیامبر عذر آن‌ها را پذیرفت. در این هنگام طائفه انصار، زید بن ارقم را ملامت کردند.

پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) دستور حرکت داد. یکى از بزرگان انصار به نام اسید، خدمت ایشان آمد و عرض کرد: اى رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم)! در ساعت نامناسبى حرکت کردى! فرمود: بله! آیا نشنیدى رفیقتان عبد اللَّه چه گفت؟ او گفته است هر گاه به مدینه بازگردد، عزیزان، ذلیلان را خارج خواهند کرد.

اسید عرض کرد: تو اى رسول خدا! اگر اراده کنى او را بیرون خواهى راند. و اللَّه تو عزیزى و او ذلیل است، سپس عرض کرد: یا رسول اللَّه (صلی الله علیه و آله و سلم) با او مدارا کنید.

سخنان عبد اللَّه بن اُبى به گوش فرزندش رسید. خدمت رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) آمد و عرض کرد: شنیده‏ام مى‏خواهید پدرم را به قتل برسانید. اگر چنین است به خود من دستور دهید سرش را جدا کرده براى شما مى‏آورم! زیرا مردم مى‏دانند کسى نسبت به پدر و مادرش از من نیکوکارتر نیست. از این مى‏ترسم دیگرى او را به قتل برساند و من نتوانم بعد از آن به قاتل پدرم نگاه کنم و خداى ناکرده او را به قتل برسانم و مؤمنى را کشته باشم و به دوزخ بروم!

پیغمبر (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود: مسأله کشتن پدرت مطرح نیست. مادامى که او با ما است با او مدارا و نیکى کن.

سپس پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) دستور داد تمام آن روز و تمام شب را لشکریان به راه ادامه دهند. فردا هنگامى که آفتاب برآمد دستور توقف داد. لشکریان به قدرى خسته شده بودند که همین که سر به زمین گذاشتند به خواب عمیقى فرو رفتند (و هدف پیغمبر این بود که مردم ماجراى دیروز و حرف عبد اللَّه ابى را فراموش کنند.)

سرانجام پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) وارد مدینه شد. زید بن ارقم مى‏گوید: من از شدت اندوه و شرم در خانه ماندم و بیرون نیامدم. در این هنگام، سوره منافقین نازل شد و زید را تصدیق و عبد اللَّه را تکذیب کرد. پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) گوش زید را گرفت و فرمود: اى جوان! خداوند سخن تو را تصدیق کرد. همچنین آنچه را به گوش شنیده بودى و در قلب حفظ نموده بودى، خداوند آیاتى از قرآن را درباره آنچه تو گفته بودى نازل کرد.

در این هنگام «عبد اللَّه بن اُبى» نزدیک مدینه رسیده بود. وقتى خواست وارد شهر شود، پسرش آمد و راه را بر پدر بست و گفت: واى بر تو چه مى‏کنى؟ پسرش گفت: به خدا سوگند جز به اجازه رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم)نمى‏توانى وارد مدینه شوى و امروز می‌فهمى عزیز و ذلیل کیست؟!!

«عبد اللَّه» شکایت پسرش را خدمت رسول خدا فرستاد. پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) به پسرش پیغام داد که بگذار پدرت داخل شهر شود. فرزندش گفت: حالا که اجازه رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) آمد مانعى ندارد.

عبد اللَّه وارد شهر شد اما چند روزى بیشتر نگذشت که بیمار گشت و از دنیا رفت! (و شاید دق مرگ شد.)

نکته دیگر این است که هنگامى که این آیات نازل شد و دروغ عبد اللَّه ظاهر گشت، بعضى به او گفتند: آیات شدیدى درباره تو نازل شده. خدمت پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) برو تا براى تو استغفار کند. عبد اللَّه سرش را تکان داد گفت: به من گفتید ایمان بیاور آوردم. گفتید: زکات بده دادم. چیزى باقى نمانده که بگوئید براى محمد(صلی الله علیه و آله و سلم) سجده کن! و در اینجا آیه «وَ إِذا قیلَ لَهُمْ تَعالَوْا یَسْتَغْفِرْ لَکُمْ رَسُولُ اللَّهِ لَوَّوْا رُؤُسَهُمْ وَ رَأَیْتَهُمْ یَصُدُّونَ وَ هُمْ مُسْتَکْبِرُون»[۳۷] نازل گردید.[۳۸]

مناجات

بساط عاشقی ما به پاست این شب‌ها

زمان آشتی باخداست این شب‌ها

گناهکار قدیمی دوباره برگشته

صدای زمزمه‌ها آشناست این شب‌ها

زمان بده به زمین خورده‌ای اله کریم

اگر مرا بزنی هم رواست این شب‌ها

خوشا به حال گدایی که چشم تر دارد

که گریه‌های سحر کیمیاست این شب‌ها

کنارسفره‌ی افطار، زیر لب گفتم

نگفته‌ای به خود، آقا کجاست این شب‌ها

قسم به خاک نشسته به چادر زهرا (س)

مرا ببخش، ببخشی رواست این شب‌ها

[۱] الحجر، آیه ۴۹

[۲] محمد بن علی بن بابویه، فضائل الأشهر الثلاثة، ص: ۹۵

[۳] آل عمران، آیات ۱۳۵ و ۱۳۶

[۴] محمد جعفر اسلامی، شأن نزول آیات، ص: ۱۳۸

[۵] حسین بن محمد راغب اصفهانى، مفردات الفاظ قرآن، ص۵۷۴.

[۶] البقره، آیه ۲۸۶

[۷] النساء، آیه ۹۹

[۸] سید محمد حسین طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، ج‏۴، ص: ۵۱

[۹] طه، آیه ۷۳

[۱۰] الأنفال، آیه ۲۹

[۱۱] آل عمران، آیه ۳۱

[۱۲] النور، آیه ۲۲

[۱۳] التغابن، آیه ۱۷

[۱۴] الصف، آیات ۱۱و۱۲

[۱۵] نوح، آیات ۳و۴

[۱۶] النساء، آیه ۳۱

[۱۷] القصص، آیه ۱۶

[۱۸] التحریم، آیه ۸

[۱۹] یوسف، آیه ۹۷و۹۸

[۲۰] محسن قرائتی، تفسیر نور(۱۰جلدى)، ج‏۸، ص۲۱۱

[۲۱] النساء آیه ۴۸

[۲۲] المنافقون، آیات ۳و۶

[۲۳] التوبه، آیه ۸۰

[۲۴] التوبه، آیه۶

[۲۵] عماد الدین أبی جعفر محمد بن أبی القاسم‏ طبرى آملى، بشارة المصطفى لشیعة المرتضى (ط - القدیمة)، ج‏۲، ص: ۱۴۷

[۲۶] الأنعام، آیه ۱۵۱

[۲۷] إِنَّ الَّذینَ یَأْکُلُونَ أَمْوالَ الْیَتامى‏ ظُلْماً إِنَّما یَأْکُلُونَ فی‏ بُطُونِهِمْ ناراً وَ سَیَصْلَوْنَ سَعیراً (النساء، آیه ۱۰)

[۲۸] وَ بَرًّا بِوالِدَیْهِ وَ لَمْ یَکُنْ جَبَّاراً عَصِیًّا (مریم، آیه۱۴)

[۲۹] وَ الَّذینَ یَرْمُونَ الْمُحْصَناتِ ثُمَّ لَمْ یَأْتُوا بِأَرْبَعَةِ شُهَداءَ فَاجْلِدُوهُمْ ثَمانینَ جَلْدَةً وَ لا تَقْبَلُوا لَهُمْ شَهادَةً أَبَداً وَ أُولئِکَ هُمُ الْفاسِقُونَ (النور، آیه ۴)

[۳۰] یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا إِذا لَقیتُمُ الَّذینَ کَفَرُوا زَحْفاً فَلا تُوَلُّوهُمُ الْأَدْبارَ (الأنفال، آیه ۱۵)

[۳۱] بِئْسَمَا اشْتَرَوْا بِهِ أَنْفُسَهُمْ أَنْ یَکْفُرُوا بِما أَنْزَلَ اللَّهُ بَغْیاً أَنْ یُنَزِّلَ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ عَلى‏ مَنْ یَشاءُ مِنْ عِبادِهِ فَباؤُ بِغَضَبٍ عَلى‏ غَضَبٍ وَ لِلْکافِرینَ عَذابٌ مُهینٌ (البقره، آیه ۹۰)

[۳۲] الأحزاب، آیه ۶

[۳۳] النساء، آیه ۳۱

[۳۴] محمد بن الحسن طوسی، تهذیب الأحکام (تحقیق خرسان)، ج‏۴، ص: ۱۴۹

[۳۵] جنگى که در سال ششم هجرت در سرزمین « قدید» واقع شد.

[۳۶] المنافقون، آیه ۸

[۳۷] المنافقون، آیه ۵

[۳۸] ناصر مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ج‏۲۴، ص: ۱۵۶

اعوذ بالله من الشیطان الرجیم
بسم الله الرحمن الرحیم
لا حول و لا قوه، الا بالله العلی العظیم، الحمد لله الذی جعل الحمد مفتاحاً لذکره، و سبباً للمزیدِ من فضله، و دلیلاً علی آلائه و عظمته، ثمّ الصلاه و السلام علی حبیبه و خیرته ابی القاسم المصطفی محمّد، و علی آله الطیبین الطاهرین، سیَّما بقیهَ اللهِ فی الارضین و اللعن علی اعدائهم اعداء الله اجمعین.

دوسه تا عبارت و جمله راجع به حضرت زهرا از نویسندگان غیر مسلمان و غیر شیعه خدمتتان می خوانم. بعد ان شالله بحث امشب و فرداشبم ‌را تقدیم می کنم.
یکی از نویسندگانی که راجع به حضرت زهرا کتاب نوشته و ایشان مسیحی است فوت هم کرد؛ سلیمان کتّانیست. سلیمان کتانی اهل لبنان است‌ . یک کتابی دارد به نان وترُ فی عمد. ترجمه شده زهی در نیام ، خیلی آدم ادیبی است. قلم روانی دارد. یک کتاب راجع به حضرت علی دارد راجع به امام حسن دارد. عرض کردم مسلمان نیست سلیمان کتّانی راجع به حضرت زهرا عبارتش این است ، می گوید : کبیرهُ القلب منیرهُ اللُّب ، با قلب بزرگ با عقل گسترده . بعد می گوید قهرمانی نه به زور بازو است نه به ثروت. فاطمه نه زور بازو داشت نه ثروت. اما قهرمان بود. جون یک تنه در مقابل تمام کسانی که در واقع حقشان را و حق ولایت را گرفته بودند ایستاد و تا آخر هم کوتاه نیامد. این را می گویند قهرمان. که یک کسی بی سلاح بی ثروت بی قدرت نظامی و قدرت حکومتی ، تا پایان بر حق مُسلم خودش بایستد. این سخن سلیمان کتّانیست. من کوتاه فقط عرض می کنم.

یکی دیگر از نویسندگان ، اینها را تو اینترنت هم می توانید اسامیشان را پیدا کنید. احمد خلیل جمعه هست. ایشان خیلی کتاب دارد. بیشتر هم کتابهایش راجع به خانومهاست‌ . مثلا زنان اصحاب. زنان انبیا. نساءُ الانبیا نساء ... دختران اصحاب. اینجور کتابها را نوشته. یک کتابی دارد آقایان جوانها خوب دقت کنید ، اینها مال نویسندگان شیعه نیست. به نام نساء اهل البیت زنان اهل بیت. راجع به حضرت زهرا می گوید ؛ خیلی عبارت قشنگ است : انَّها کانت لِسَجایا اَبیها مِرآت هرکه می خواهد فاطمه را بشناسد اینه ی بابایش بود. پیغمبر چی بود؟ پیغمبر خلاصه شده بود آینه ی رفتار ، مثل پیغمبر راه می رفت مثل پیغمبر حرف میزد مثل پیغمبر عبادت میکرد مثل پیغمبر شجاع بود. بعد این جمله را می گوید : خیلی قشنگ است. می گوید : لَیتَنی کاش اَستَطیعوا کتابتَ حیات زَهرا عَلی اَوراقِ الوَرد، کاش میشد زندگی حضرت زهرا را با مُشک و عنبر روی برگ گل بنویسم . حیف است که این بانوی بزرگوار زندگینامه اش روی کاغذ و با قلم و خودکار نوشته بشود. اوراقِ الوَرد یعنی ورق گل‌ . به فتاتِ المِسک یعنی با جوهر مشک و عنبر. این باز یکی دیگر از کسانی هست که درباره حضرت زهرا عبارت دارد.

.یکی دیگر هم می گویم و یکی دوتا دیگر کافی باشد. یکی دیگر از نویسندگان دکتر محمد عبدوالیمانی این مال سعودی است ، فوت هم کرده ، هزارو چهارصدو سی و یک قمری از دنیا رفت. یک کتابی دارد : اِنَّها فاطمهُ الزهرا او فاطمه است. خیلی قشنگ است این عبارتش را ببینید: می گوید هی ابنتُ مَن زوجهُ مَن اُمُ مَن ؟ فاطمه ببینید دختر کیه ؟ پیغمبر. زن کیه ؟ امیرالمومنین . مادر کیه ؟ امام حسن و امام حسین. یعنی از سه ناحیه وصل میشود به پیغمبر و امیرالمومنین و امام حسن و امام حسین. و این حلقه ی وصل این سه تا ایشان است. حلقه ی وصل این امامت و آن ولایت و آن نبوت ایشان است. بعد می گوید مَن ذا یُزاحی فِی الفَخارِ و النِّساء اِنَّها امُّ ابیها کُلَّها فیها یَشبَهُ رسول الله. کی را تو این عالم پیدا میکنید که به شباهت حضرت زهرا و به مقام او باشد ؟
خدا رحمت کند اقبال لاهوری را. یک شعری دارد حالا باز تو فضای مجازی پیداش کنید من مضمونش را می گویم. می گوید مریم معنای شعرش این است: مریم با یک نَسَب به عیسی میرسد. اره دیگر یک پسری دارد به نام عیسی ع خدا هم اینهمه توقرآن از حضرت مریم تعریف کرده. ان الله اصطَفاکِ و طَهَرَکِ . ببینید دیگر سوره ی مریم تو قرآن داریم. می گوید یک انتساب دارد به حضرت عیسی مادر عیسی هست. فاطمه ی زهرا س به یازده عیسی منتسب است. امام حسن امام خسین امام سجاد ... می گوید او منتسب به یازده عیسی هست.
اگر مریم با یک نسب به عیسی شده مریم . فاطمه ی زهرا با یازده عیسی که متظور ائمه ع هستند . لذا این یکی از این نویسندگان اهل سنت شبلنجی، شبلنج اسم یک شهری است تو مصر نزدیک قاهره هست. این آقا الان قبرش هم آنجاست. هزار ودویست و پنجاه مُرده تقریباً صدو شصت هفتاد سال پیش. این حالا بد نیست این را بدانید . اینها را عرض کردم یک کلمه اش را بزنید پیدا میکنید . همین قصه ای را هم که می گویم پیدا می کنید.

داستان شبلنجی را بخوانید. شبلنجی چشم درد گرفت . چشم درد شَدیدی گرفت که نور چشمش از دست رفت. حالا آدرس حرفش را هم می گویم. خودش می گوید من رفتم قاهره پیش پطشکهای متخصص گفتند این قابل خوب شدن نیست. چون نور چشم از بیت رفته؛ می گوید پاشدم آمدم رفتم سر قبر نفیسه خاتون. مثل حرم حضرت معصومه که تو قم هست نفیسه خاتون هم توی مصر حرم دارد. ایشان نوه ی امام حسن مجتباست. عروس امام صادق است. آقا شیخ عباس قمی تو سفینه البحار نوشته که این زن شش هزار ختم قرآن کرد تا آخر عمرش. روزی هم که می مُرد روزه بود. آب آوردند برایش گفت نه من می خواهم به حالت روزه دار از دنیاروم. انوقت این را می خواستم بگویم نفیسه خاتون با همین حضرت عبدالعظیم حسنی اینها از یک خاندانند . یعنی هم حضرت عبدالعظیم حسنی هم ایشان جدشان یکی بود. جدشان زید است ، زید هم پسر امام حسن مجتباست.

حالا آمد کنار قبر نفیسه خاتون و متوسل شد ، گفت بانوی بزرگوار شما نوه ی پیغمبری، اگر این چشم من خوب بشود من یک کتاب راجع به شما می نویسم. شفا گرفت. این عالم اهل سنت شافعی است ؛ چشمش خوب شد. یک کتاب نوشت راجع به اهل بیت به اسم همین چشم هم گذاشت نورُ الاَبصار ؛ یعنی نور چشم ها نور الابصار اسمش این است. این کتاب تو بازار هست. که یکی از این رفقای من می گفت من دو سه سال قبل مصر بودم رفتم شبلنج قبر این را پیدا کردم ، دیدم خیلی مردم می آیند کنار قبرش و خلاصه چشم با قبرش می گذارند و اینها، توجهم جلب شد که چرا می آیند چشم رو قبر این می گذارند. رفتم قصه اش را خواندم دیدم داستانش این است. خودش تو مقدمه ی کتاب نور الابصار می گوید من از نفیسه خاتون شفا گرفتم‌. آنوقت این حدیث را او آورده تو این کتاب است. خیلی جالب است. این کتاب راجع به همه ی ائمه ی معصومین هست.

امام حسن امام حسین ، امام صادق، حتی حضرت سکینه. حضرت زینب. آنوقت او این جمله را آورده ؛ می گوید: خَرَجَ رسولُ الله ص و بِیَده ی یَدُ فاطمه پیغمبر از خانه آمد بیرون دست فاطمه تو دستش است. تو کوچه. جلو مردم. ببینید شما وقتی یک همچین حرکتی انجام می دهید این را من شاهد می آورم بر اینکه فاطمیه باید بیاید تو جمع. تو کوچه و خیابان تو خانه کافی نیست. باید بیاید تو فضای عمومی. حضرت دست فاطمه اش را ، فاطمه یک دختر جوان است. پیغمبر پدرش است ، چرا اینکار را انجام میدهد؟ دستش را می گیرد می آید تو کوچه خَرَجَ من بیته و بِیَدِه ی یَدُ فاطمه دست حضرت را گرفت رو به مردم. ببینید می توانست فاطمه را نیاورد خودش تنها بیاید. اما اینها حرف توش هست.

فرمود ایها النّاس من عرَفَها فقد عرفها هرکه ایشان را میشناسد که دختر من است. و مَن لَم یَعرِفها هرکه این را نمی شناسد این خانوم و دختر را نمی شناسد فهیَ فاطمه . این فاطمه دختر من است. اِعلَموا بدانید این فاطمه دختر من است. بعد فرمود من آزاها فَقَد آزانی، و من آزانی فقد آزَ الله . این حدیث خیلی مهم است. خیلی مهم است. ما نمی توانیم‌این را باز کنیم برای شما خیلی. ما رد می شویم از کنار این حدیث. هرکه او را آزار داد من را ازار داده. هرکه من را آزار داد خدا را آزار داده. اینش مهم است و اَنا منهم بَری من از کسی که فاطمه ام را آزار بدهد بَری ام. یعنی با من ارتباطی ندارد به من نسبتش ندهید. نسبت مسلمانی بهش ندهید. اَنا مِنهم بَری. من از او بری ام.

این جایگاه است این مقام است . آقایان عزیز خواهران گرامی جوانهای عزیز مقام خیلی بالاست. خیلی بالاست. عظمت خیلی زیاد است. من که اعتقادم‌ این است ما فقط نگوییم فاطمه مَخفیهُ قبرُها نه خدا رحمت کند آن عالم و شاعر بزرگوار را . گفت نه درست است مَخفیهُ قَبرُها ، مخفیه قَدرُها. دقت کردید ؟ هم قَبرُها هم قَدرُها . قدر هم‌مخفی است نمی شناسیم. و این خود منو شما جوانهای شیعه هم‌نمی شناسند. نمی دانند جایگاه کجاست؟ خیلی عظمت است. ببینید این مطلبی که دارم می گویم این هم از منابع شیعه نمی گویم. من همه ی اینهایی که گفتم‌الحمدالله حالا هم ضبط میشود هم فیلمبرداری میشود اکر یخورده لش اشتباه باشد فردا صبح زنگ میزنند حاج آقا از خودت در آوردی. من آدرس میدهم. کتاب ذخائر العُقبا مال یک عالم اهل سنت است. محب الدین طبری، طبری تو قرن هفتم این کتاب را نوشته. آنی که به ذهنم‌هست. عرض کردم یک کلمه لش را بزنید پیدا میکنید. خیلی عجیب است این داستان. من خلاصه می کنم .

طبری در ذخائر العُقبا می نویسد امیرالمومنین یک روز آمد خانه دید بچه ها چهره شان خیلی زرد است رنگشان معلوم است گرسنه اند ، فرمود حسنم بابا حسینم بابا چرا ؟ گفتند بابا ما دوروز است شام و غذایی چیزی نخوردیم. هب ندار نداری بود دیگر. بعدا اوضاع خوب شده ها. اینها مال اوایل مدینه هست. بچه کوچک تازه چند سالشان بوده‌ . حضرت آمدند به حضرت زهرا فرمودند فاطمه جان اینها می گویند ما دو روز است هیچی نخوردیم چرا به من نگفتی چیزی تهیه کنم؟ خانومها دقت کنید ، این را ما نیاز داریم برای دوام خانواده . عرض کرد: آقا جان من که میدانم شما نداری چرا شرمنده ات کنم؟ نخواستم از خدا خجالت کشیدم چیزی به شما بگویم که شما توانش را نداری. لَاستَحیی من الاهی آن اُکلِّفکَ ما تَقدِر علیه.

ما چقدر الان آقایان خجالت می کشند در خانه از تکلیف های بیخودی که زنها گردنشان می اندازند. فلان تالار باشد فلان مجلس باشد فلان .. بابا نمی تواند این جهیزیه که تو لیست کردی دختر باید پانزده سال حق بسته بماند‌ با این حقوق نمی تواند. بگذار ساده تر برگزار بشود بگذار تو خانه برگزار شود . همه که بهم نگاه نمی کنند. همه که مثل هم نیستند از قدیم غنی و فقیروده ، ما حضرت ایوب داشتیم تو انبیا از همه فقیرتر، حضرت سلیمان هم داشتیم از همه ثروتمندتر . هیچ کس هم‌نگفته خدایا تو پیغمبرت چرا یکی ایوب است یکی سلیمان.

گفت آقا من خجالت کشیدم . حضرت فرمودند من میروم یک چیزی تهیه کنم. خیلی قصه قشنگ است من این را بگویم دیگر از این بحث میروم بیرون. آمدند یک دینار که میشود ده درهم تهیا کردند بروند یک چیزی بخرند برای این بچه ها. مقداد را دیدند، دیدند خیلی ناراحت است. فرمودند مقداد چیه؟ گفت آقا در حالی از خانه آمدم بیرون که صدای ناله ی بچه هایم از گرسنگی بلند بود. خجالت کشیدم از خانه آمدم بیرون. اقا دیدند نه این اوضاعش بدتر است ، فرمودند مقداد بیا این پول را تو بگیر. برو یک‌چیزی برای بچه هایت بخر‌ .برگشتند نماز مغرب را خواندند از مسجد آمدند بیرون ، پیغمبر خدا خب میرفتند منزلشان . اما امشب با حضرت امیر همراه شد . علی جان امشب من می خواهم بیایم منزل شما‌ مهمانی. ای داد ، خودمان تو خانه هیچی نداریم ، چی بگویم ؟ رویم‌ میشود بگویم ؟ جالب است پیغمبر فرمود علی جان اَمَرَنی ربّی بذلک خدا من را دعوت کرده. خدا گفته امشب برو خانه ی اینها. باشد خب لابد خدا دعوت کرده یک حکمتی دارد.

آمدند جلوی خانه وارد خانه شد حضرت دیدند حضرت زهرا مشغول تعقیبات نماز است‌ . ولی بوی غذا تو خانه پیچیده . تو مطبخ غذا قابلمه به قول خودمان رو بار است. یک خورده حضرت امیر ناراحت شد که حضرت چیزی داشت به من گفت نداریم ؟ لابد بابا و دختر خبر داشتند من خبر ندارم. بابا گفته امشب شام می آیم دختر هم که خب تو خانه .. آمدند سلام نماز دادند. فاطمه جان چیه قصه؟ فرمود والله من هم نمیدانم . من هم الان بوی این غذا را استشمام کردم. حالا اینها دارند با هم گفتگو می کنند، پیغمبر هردو را صدا زد. فرمود این مائده از آسمان آمده خدا فرستاده. الحمدالله ؛ پیغمبر فرمود که خدا برای دختر من همان کاری را کرد که برای حضرت مریم کرد. شما میدانید که قرآن می گوید حضرت مریم سوره ی آل عمران است ، مرتب غذا برایش می امد کنار محراب، کُلَّما آیه ی قرآن است اینها استبعادی ندارد.

کلَّما دَخلَ علیه الزَکریا هروقت زکریا وارد میشد کلما دخل علیا زکریا هروقت وارد میشد کنار محراب می دید غذا هست. می گفت اَنّا لکِ هذا ؟ مرین تو که نماز نمی خوانی کی این غذای گرم و نرم و آماده و مطبوع و خوشبو را آورده؟ می گفت جناب زکریا این غذا از طرف خدا آمده. از بهشت آمده‌ . انقدر حضرت زکریا خوشش آمد از این برخورد که از خدا تقاضای اولاد کرد. وقتی دید دختر انقدر عفیف انقدر منظم انقدر متدین . از آسمان و بهشت برایش غذا می آید گفت خدایا یک‌اولاد مثل این به من بده. پیر بود پیرمرد بود. دیدی آدم یک وقت بچه ی خوب می بیند هوس اولاد می کند؟ متاسفانه بعضی ها را هم می بیند میگویند الحمدالله ما ازدواج نکردیم بعضی بچه ها انقدر بدند آدم منصرف میشود. ان شالله خدا به همه تان همسر خوب بده اولاد خوب هم بدهد.

انقدر خوشش آمد که از خدا طلب اولاد کرد و خدا کی را بهش داد، حضرت یحیی. پیغمبر همین آیه را خواند . بله. اینها فکر نکنید ما همه ی حرفها را از حضرت زهرا برای شما گفتیم یا گفتند. مقام خیلی بالاست مقام خیلی والاست. مقام خیلی گسترده هست.
کنیز فاطمه پیش خدا مقام دارد. ام ایمن تشنه شد تو جُحفه داشت می مُرد گفت خدایا من خادم فاطمه ام راضی نشو بمیرم. دَلو آب از آسمان آمد . نوشید . هفت سال تشنه نشد. ای بابا این حرفها چیه میزنی حاج آقا مگر میشود؟

آقایان ببینید هرچیزی یک راه طبیعی دارد یک غیر طبیعی. دست شما تو آتش برود میسوزد اما ابراهیم وسط آتش می نشیند تازه سردش هم میشود. می گویند اگر خدا نگفته بود سَلاما از سرما یخ میزد. یا نارُ کونی بَرداً ، اگر گفته بود فقط بَرد که یخ میزد و سَلاما. من از شما سوال می کنم ؛ چاقو الان شما چاقو ایز بزن دستت اشاره کنی می بُرد. هرچی ابراهیم کشید گلوی بچه را نبُرید. بابا اینها یک روشهای غیر طبیعی هم تو عالم وجود دارد. فکر نکنید دودوتا چهارتاست همه چیز. نه. کدام آدمی بدون پدر اولاد خدا بهش می دهد؟ یک زن سراغ داری بدون همسر همین الان بهت بگویند یک کسی بدون پدر فرزند دار شده صدتا تهمت بهش نمی زنند؟ مریم بدون همسر اولاد دار شده ، کدام عصایی؟ آقا یک عصا دریا می شکافد چشمه جاری می کند اژدها، یک عصا که بیشتر نبود که. ببینی دریا می شکافد . اینها شکافتن دریا که اینها رد بشوند .

حالا اینهایی که نمی فهمند این چیزها را مثل آن سید احمد خان تفسیر نوشته خب خیلی ذهنش مادی است غرب زده هست . می گوید بابا حضرت موسی خبر از جزر و مد داشت . وقتی دید جزر شد رد شدند وقتی مد شد آنها غرق شدند. برو جمع کن آقا این حرفها چیه ؟ قرآن می گوید گفتیم فَضرِب بِعَصاک عصایت را بزن دریا می شکافد ، شما نگویید آقا اینها اسبعادی ندارد. ام ایمن آب بنوشد تشنه نشود. سیصد سال اصحاب کهف سیصدو خورده ای سال خواب رفتند بلند شدند سالم بودند. اینها چیزهاییست که گاهی از کانال طبیعی نمی شود بهش نگاه کرد. این خاصیت حضرت زهراست و این مقام بانوی بزرگوار است که ان شالله همه ی ما مشمول شفاعتش بشویم . همانطور که پدر بزرگوارش فرمود هرکه به او صلوات بفرستد گویا بر من صلوات فرستاده.

اما بحث امشب من کمی دقت بفرمایید . امشب و فرداشب که حالا امشب طرحش می کنم فرداشب باز می کنم یک مقداری . آقایان عزیز خواهران گرامی ، یک آیه داریم تو قرآن سوره ی شورا آیه ۲۳. خدا می فرماید : انبیا ، دقت کنید چی عرض می کنم؛ تمام پیغمبرهایی که آمدند به مردم می گفتند ما از شما مزد نمی خواهیم . اِن اَجریَ الّا علی ربّ العالَمین. مزد ما با خداست. فقط در مورد پیغمبر ما خدا می فرماید ؛ آیه اش را بلدید قُل لا اَسئَلُکم علیه اَجراً الّا المَوَدَّه فی القُربی. من یک کمی این را باز کنم . مودت از وُد می آید . وُد یعنی اظهار محبت ، اظهار دوستی.

مردم منِ پیغمبر بیست و سه سال دندانم شکست پیشانیم شکست فحشم دادند دیوانه ام گفتند. جنگ باهام کردند یارانم را کشتند. دارم میروم از شما هیچی نمی خواهم مگر اظهار محبت به قربی، قُربی یعنی چی؟ اباسعید آمد خدمت پیغمبر، شیعه و سُنی نوشتند . پرسید یا رسول الله قُربی یعنی چی؟ پیغمبر اکرم فرمود: علیُ و فاطمه و اَبناهُما. قُربای من این چهارتا اند. امیرالمومنین حضرت زهرا امام حسن و امام حسین. و بعد هم میشود فرزندانشان ائمه.

من سوالم از شما این است؛ این آیه ای که تا حالا صدبار شنیدید ایه مودت اسمش هست. قل لا اَسئَلُکُم علیه اَجراً الّا المَوَدَّه ببینید محبت هم داریم ها . محبت غیر از مودت است. مودت محبت عملی است. شما یکی را دوست داری بهش نمی گویی این میشود محبت. اما یک وقت دوست داری میروی بهش می گویی این میشود مودت. کادو برایش میبری دعوتش میکنی شام بهش میدهی دستش را میبوسی. یک وقت شما تو دلت بچه ات را دوست داری محبت است. یک وقت بغلش می کنی می بوسی این مودت است. لذا ریشه ی مودت وُد است. ریشه ی محبت حُب است.

من این دو شب می خواهم ده تا راه اظهار محبت را برای شما بگویم. اگر بتوانم‌امشب پنج تایش را بگویم پنج تا هم فرداش. اگر نه کمتر می گویم چون یک‌مقداری مقدمه امشب گفتیم.‌
سوال ؛ یک کلمه ، خدا از ما خواسته به میغمبر دستور داده بگو من از شما مزد رسالت نمی خواهم جز مودت قربی و بستگان به همین امیرالمومنین به حضرت زهرا و فرزندانش. سوال: ما چجوری می توانیم مودت را اظهار کنیم ؟ این راهکارهایش چیه ؟ این ده موردی که من می گویم ، من نمی گویم همین ده تاست، شما بگویید پنجاه تا ولی من این ده تا را یادداشت کردم دسته بندی کردم. راه های اظهار مودت به قربی. آیه اش آیه ی بیست و سه سوره شوراء . قل لا اسئَلُکم علیه اجراً الّا المودَّة فی القُربی.

راه اول راه زبانیست. همینقدر که بگویید. آقا اسم بچه ات را میگذاری فاطمه صدایش میزنی فاطمه این میشود مودت. خیلی من ناراحتم از اینکه می بینم اسمهای اهل بیت دارد تو بعضی از جوامع مذهبی کاهش پیدا می کند. اقا اسم ایرانی می گذارد که آدم تلفظ نمیتواند بکند.

یکی چند روز قبل جایی بودم سه بار اسم بچه اش را گفت گفتم من که یاد نگرفتم همین که خودت می گویی، آقای عزیز تمام اهل بیت ما فاطمه داشتند ، سه تا اولاد دارد امام حسین همه را علی گذاشته. هویت یک جمعیت به نام است. چرا کلاه سرتان میرود. مودت اهل بیت ، نگو برادرم فاطمه دارد ، داشته باشد . شما هم داشته باش. نام از اینجا شروع میشود . مودت گاهی با زبان است گاهی با لسان است. یکی ازش می آید مثل دِعبِل شعر بگوید. این میشود مودت زبانی. یکی ازش می آید سخنرانی کند. یکی ازش می آید با بیانش تو جامعه دیگران را به اهل بیت جذب کند. این را می گوییم مودت لسانی.

میدانید ما چندتا شهید زبان داریم تو تاریخ؟ یعنی بخاطر زبانشان شهید شدند،
یکیش میثم تمار است ، با زبانش از علی تبلیغ میکرد زبانش را بریدند به شهادت رساندند. یکیش ابن سِکّیت بود. ابن سکّیت متوکل آمد پیشش گفت؛ به بچه های متوکل درس میداد، گفت: اینها بیشتر برایت مهم ترند یا حسن و حسین علی ابن البیطالب؟ اینها بالاترند یا آن دوتا ؟ انقدر ناراحت شد گفت اینها بالاترند یا آن دوتا؟ اصلا اینها با بچه های امیرالمومنین قابل مقایسه اند؟ قنبر غلام علی از تو اجدادت میش من بالاترند. تو بچه های خودت را با آنها مقایسه میکنی؟ گفت زبانش را از حلقش بکشید بیرون. زبان را از حلق بیرون کشیدند خون از بدنش رفت شهید شد.

ما شهدایی داشتیم سرشان بخاطر زبان از اهل بیت ، ببینید هشام یک جوان بود، اولا جوانها این را بدانید گاهی برای انسان شبهه پیدا میشود باید برود بپرسد. هشام انحراف عقیدتی داشت . با امام صادق نشست و شیعه ی امام صادق شد و بعدا هم تو بحث ها شرکت میکرد. با رییس خوارج نشسته بود بحث میکرد. با یکی از روسای خوارج به نام عبدالله ابن اَباز داشت بحث میکرد ، هارون الرشید پشت پرده بود، البته هشام اورا نمی دید. هارون گوش میداد. وقتی هشام ابن حکم اورا محکوم کرد هارون گفت ، گفت زبان این از هزارتا شمشیر خطرناکتر است. لَلِسانُ هذا الرَجُل اَمَر مِن سَیف گفت این را بگیرید بکشید، زبانش از هزار شمشیر ..‌

بله مودت به اهل بیت گاهی با همین زبان است. همینقدر که شما روز جمعه اللهم کن لولیک می خوانی. صبح به صبح رو به قبله السلام علیک یا اباعبدالله می گویی، این اظهار مودت است. پس گاهی مودت زبانیست. با بیان.
در جنگ صفین یک آقایی آمد خدمت امیرالمومنین به نام عَمر ابن هَمِق درود خدا بر او . این ادم بعد از حضرت علی شهید شده. معاویه اورا به شهادت رساند. سر از بدنش جدا کرد. که امام حسین تو نامه ای که به معاویه نوشته به نظرم سال پنجاه و شش بود یعنی چهارپنج سال قبل از کربلاست. تو آن نامه می گوید اَوَلَستَ قاتلَ حجر ابن عدی اوَلَستَ قاتل عمر ابن هَمق؟ تو حجر را نکشتی؟ تو عمر ابن همق را نکشتی؟عمر ابن هَمِق آمد تو جنگ صفین خدمت آقا امیرالمومنین گفت یا علی اُحبُّکَ آقا من شما را دوست دارم به پنج دلیل؛ این را می گویند محبت زبانی. اظهار می کند. شما بگو به امام زمان بِنَفسی اَنت، بگو به امام زمان اَینَ مُعِزُّ الاولیاء . اظهار خودش موثر است.

ما یک استاد داشتیم خدا رحمتش کند، به ما ادبیات درس میداد. می گفت شبهایی که شهادت یا تولد ائمه هست دو رکعت نماز بخوانید به آن امام یا معصومی که هست هدیه کنید. دو رکعت چقدر وقت می گیرد؟ و بعد یک سلام بدهید بگویید بدان که شهادت شما بود ما همینقدر یاد کردیم. تولد شما بود من به همین اندازه از شما یاد کردم. خیلی مهم است.
گفت آقا به پنج دلیل شما را دوست دارم : یک: اسلام‌شما از همه مقدم است ، اول مسلمان شمایی، دو : شما بیشترین جهاد را در اسلام دارید . هیچکس به اندازه ی شما جهاد نکرده. سه: جان پیغمبری، اَنفُسَنا. چهار: شما زوجُ البَتولی؛ زهرای مرضیه ازدواجش تو آسمان رقم‌خورده. و پنجم : ابوالحسنینی. یا علی اُحِبُّکَ بخاطر این پنج تا صفت.

این را می گویند مودت زبانی. بگویید بین هم بگویید دورهم نشستید. من گاهی به رفقا میگویم شب نشینی میروید مهمانی میروید خانه ی هم ، ولو شده با یک صلوات بر محمد و آل محمد؛ نگدارید جلساتمان بی نام اهل بیت باشد. تو روایت داریم بیشترین چیزی که مردم روز قیامت حسرت میخورند جلساتی است که تمام شده یادی از اهل بیت نشده ، یادخداست. ذِکرُ علیِ عبادت است. یک‌کلام.

سَعد ابن ابی وقّاص آمد پیش معاویه می خواهم مودت زبانی را بگویم ها که چقدر موثر است. آمد پیش معاویه ؛ معاویه بهش گفت چرا تو سَبِّ علی نمی کنی؟ مگر ما نگفتیم همه باید به علی فحش بدهند؟ ناسزا بگویند؟ تو خطبه نماز جمعه تو سخنرانی ها. اصلا مسجد ساخته بودند. مسجدُ سَبِّ علی. صدسال نزدیک یک قرن، سَبِّ علی می کردند. عمر ابن عبدالعزیز آمد برداشت. سال ۹۹ هجری آمد ممنوع کرد.

گفت چرا سَبّ نمی کنی؟ میدانید چی گفت؟ گفت معاویه، سه تا ویژگی در علی سراغ دارم یکی اش اگر تو خاندان ما بود به دنیا افتخار می کردیم، یکیش. چجور علی را سَب کنم؟ یک: در حالیکه در خیبر، پیغمبر خدا فرمود شمشیر و پرچم را فردا دست کسی می دهم که خدا و پیغمبر را دوست دارد. خدا و پیغمبر هم دوستش دارند. فردای خیبر پرچم را داد دست علی ابن ابیطالب. این یک افتخار. دو: چجور سبّ علی کنم که خودم شنیدم تو تبوک پیغمبر فرمود: انتَ منّی بمَنزِله هارون مِن موسی. سه: چگونه سَبّ علی کنم که در ایه ی مباهله سوره ی آل عمران آیه ی ۶۱ خدا میفرماید علی جان است. انفُسَنا جان پیغمبر است.

ببینید پس ما چجوری می توانیم به اهل بیت مودت کنیم ؟ یک با زبانمان ، امیر المومنین تو میدان عمومی کوفه سخنرانی کرد ، بعد از اینکه ایشان میدانید پایتخت را از مدینه حضرت آورد کوفه ، که بر اوضاع عراق مسلط باشد . بعد از جنگ جمل آقا پایتخت را عوض کرد آورد کوفه. البته بعد مجددا برگشت رفت شام یک ‌مدتی و خیلی در شام مانده دیگر . بعد از امیرالمومنین دیگر پایتخت رفت شام ، معاویه و بنی امیه و تا بنی عباس که دوباره آورد بغداد.

حضرت روزی که وارد کوفه شد همان روز اول یک میدان عمومی دارد کوفه به نام میدان رهبه ، مردم را جمع کرد ، فرمود من یک سوال از شما دارم . حالا که الان قدرت دست علیست. به حکومت رسیده، کیا توی این‌جمع غدیر یادشان است؟ سوال کرد کیا یادشان است پیغمبر دست من را بلند کرد فرمود مَن کُنتُ مولاه فهذا علیُ مولاه؟ تو روایت دارد بِضعهَ عشره یعنی ده و خورده ای. یازده تا دوازده تا سیزده تا. دیگر پُزش نوزده تاست دیگر، بیست نمی رسد. بِضعه عشر یعنی ده و خورده ای سیزده چهارده نفر. آقا نگاه کرد دید جلوی منبرش چهار نفر نشستند چهارتایشان هم توی غدیر بودند ، چهارتایشان هم لال شدند دهانشان بسته. اقا رو کرد به یکیشان به نام عنس ابن مالک ، فرمود تو توی غدیر نبودی؟ آخر عنس بود، گفت نَسیتُ یا ابالحسن، یادمان رفته. بیخود می گویی یادت نرفته. سکوت بعضی وقتها، یک سکوت می تواند لطمه ای وارد کند. آقا فرمودند اگر دروغ می گویی ان شالله به یک درد عظیمی مبتلا بشوی. همین هم شد. عنس ابن مالک یک مرضی گرفت، مرض پوستی بشد که هرکه اورا می دید می گفتند چرا صورتت اینطور است؟ می گفت نفرین علی. یک روزی باید حرف میزدم؛ خیلی مهم است آقا هیلی مهم است ببینید زهرای مرضیه خودش حرف زد خطبه خواند سخن گفت مسجد رفت.

پس جوانها آقایان خواهرها البته ما اگر اینطور پیش برویم دو شب تمام نمی شود بحثمان چون ده مورد است. راهکارهای مودت به اهل بیت یکیش زبانیست.
دوم: جانی. آقا یک وقت نیاز به خون است نیاز به جان است. خود زهرای مرضیه نمونه اش است. میثم تمار مالک اشتر عمار یاسر، همین شخدای مدافع حرم. شما نگاه کنید تو جنگ جمل یک جوانی افتاد زمین شهید شد. به نام سِیهان ابن سوهان. داداشش امد پیش حضرت امیر گفت آقا من بروم میدان؟ آقا فرمودند این برادر توست الان شهید شده تازه شهید شده ، فرمود باشد من برای خودم می خواهم بروم‌من کاری به او ندارم. اجازه گرفت رفت میدان. عده ای رد به درک واصل کرد حپ.

خب جمل خیلی کشته داشته، خودِ زید هم‌مجروح شد افتاد رو زمین آقا آمد بالاسرش ، سرش را گذاشت رو دامن خون از چشمانش پاک کرد ؛ فرمود سفارشی نداری؟ احتمالا بعضی آقایان رفتید مسجد زید ، نزدیک مسجد سَهله یک مسجدی هست با نام مسجد زید ابن سوهان که معروف است امام زمان آنجا نماز خوانده. دو رکعت نماز هم دارد تو مفاتیح هم هست. گفت سفارشی نداری؟ گفت چرا آقا، من را با همین خون ها به خاک بسپارید. خون را از چهره ی من پاک نکنید. آقا فرمود چرا ؟ گفت می خواهم فردا جلو معاویه بایستم بگویم چرا با علی ،جلوی این سپاه جمل بایستم بگویم خدایا ببین من از علی دفاع کردم این هم خونهایش است. هنوز رو چهره ام هست. ِقا فرمودند باشه. با همان خون و همان لباس ، چون میشود شهید را با لباس خونش دفن کرد و به خاک سپرد.
اینها این میشود مودت جانی. گاهی لازم میشود انسان با جانش مودتش را اعلام‌کند.

سوم: مودت علمی. آقا یک وقت یک کسی یک کتاب می نویسد. یک شعر می گوید . یک کار علمی. علامه ی امینی اقایان جوان اینها را دقت کنید . این دین به خدا راحت به دست ما نرسیده، من بارها کفتم گاهی برای این قرآن سیلی خوردند. عبدالله ابن مسعود سوره ی الرحمن را شروع کرد خواندن. آنچنان ابوجهل زد تو گوشش پرده ی گوشش پاره شد خون جاری شد. الان کی تو گوش شما میزند تو خانه قرآن بخوانید؟ هیچکس ، کسی کاری با شما ندارد.

چهل تا معلم قرآن را تو یک حادثه سر بریدند. سی و هشت تا یک‌جا، دوتا هم تو مکه.‌ به جرم قرآن . چرا با قرآن اُنسمان کم است ؟ چرا با نماز اُنسمان کم است ؟ میدانید برای این نماز چقدر کتک ها خورده شده؟ برای دین ، خدا خفظش کند حاج آقای قرائتی را ، می گفت ، گریه میکرد ایشان من خدمت ایشان بودم گریه افتاد فرمود: کتکهایش را بلال خورد ما به چلوکباب هایش رسیدیم. بابا ما را دعوتمان می کنند می آییم سخنرانی. باور کنید. با ماشین می آورند با ماشین میبرند. احترام می کنند. شما هم همینطور می آیید سر سفره سر مجلس اباعبدالله. اینطور نبوده. مگر میشد اسم از امیرالمومنین برد ؟ جرم بود. نام علی جرم بود. معاویه اعلام کرده بود هرکه نام علی میبرد حقوقش را قطع کنید دست و پایش را قطع کنید. بابا مگر سعید ابن جُبیر چی می گفت؟ سعید ابن جُبیر به شهادا رساندند به جرم دفاع از حضرت. کمیل مگر چیشد ؟ قنبر اینها همه به جرم دفاع از امیرالمومنین.

پس سوم مودت علمیست. آقایان عزیز ی‌ک جوانی که یک کتاب راجع به اهل بیت می خواند شبهات را جواب می دهد این خودش می شود نصرت ، خیلی اطلاعاتمان کم است. میدانید؟ من واقعا از این جهت گله دارم نسبت به عزیزانمان که مطالعات تاریخی راجع به اهل بیت این خودش یک نوع مودت اهل بیت است. سی سال علامه ی امینی شب و روز نشست الغدیر نوشت. رفت هند کتابخانه آنجا گفتند بعد از ظهر بسته می شود. گفت من می خواهم مطالعه کنم شبها، خواهش کرد طرف در را قفل می کرد می رفت علامه شب آنجا می خوابید تو دالول رو زمین، کتاب استفاده کند. بعد از شش ماه که برگشت گفتند سرد بود یا گرم ؟ گفت من نفهمیدم من اصلا حواسم به هوا نبود. سی سال ده هزار کتاب. آیت الله نوری همدانی به خود من فرمودند ، من امروز صبح خدمتشان بودم ؛ فرمودند ده هزار کتاب را ، ایشان سال چهل و نه فوت کرد. من نجف رفتم سر قبرش ؛ کتابخانه اش هم هنوز هست. اقازاده ایشان هم هنوز زنده هست. در نجف خانه ی ایشان تبدیل شده به یک کتابخانه ای. کتابخانه اش هم معروف است. خب این کم خدمت است، گاهی نصرت نصرت علمیست. یک کسی ازش می آید با یک کتاب با یک قلم .

شهید مطهری این همه کتاب نوشته . همین آقا شیخ عباس قمی که شما مفاتیحش را می شناسید صدو ده جلد کتاب دارد. جوانها این جمله را گوش بدهید ، یک کتاب دارد شرح حال علماست. به نام الکُنا و القاب‌ . شرح حال نوشته به تربیت حروف الفبا ، فلان عالم فلان عالم فلان عالم تا می رسد به اسم خودش. تو حرف عین ، عباس قمی، می رسد به حرف خودش . یک خط می نویسد : از آنجا که این کتاب درباره ی علماست و من از علما نیستم لذا شرح حال خودم را نمی نویسم. ببینید تواضع را. ببینید تواضع را. صدو ده جلد شما نمی شناسید . شما شیخ عباس را با مفاتیح می شناسید .

بیست و پنج سال سفینهُ البحار نوشته، منتهی الآمال نوشته، انوار البیّه نوشته ، کتابهای متعدد. آقازاده اش به خود من گفت . من پسرش را دیده بودم. البته الان پسرهایش دیگر نیستند. یک پسرش قبل انقلاب فوت کرد یکیش هم چند سال قبل فوت کرد. این پسر ایشان که چند سال قبل فوت کرد، من تو مسجد الحرام دیدمش. کنار خانه ی کعبه. خدایا تو شاهد باش، گفت پدر من از بس نوشته بود این دست هایش پینه کرده بود. مدتی یکبار اینها را قیچی می کردیم ‌تو یک جعبه می ریختیم بعد اینها را مینه می کرد. وقتی اورا به خاک سپردیم یک جعبه هم پینه های انگشتانش را کنارش دفن کردیم. از بس نوشته بود این دست آبسه کرده بود. خب امکانات امروزی که نبوده. این کم خدمت با اهل بیت است؟

عرض من تمام ان شالله هفتایش را فرداشب برایتان می گویم.
قل لا اَسئَلُکم علیه اجراَ الّا المودَّه فی القربی. چجوری ما به قربی یعنی اهل بین نزدیکی و مودت را اظهار کنیم ؟زبانی؛ جانی ؛ علمی . این سه تا البته هفتایش باقی ماند که طبیعتا باید یک قدری با سرعت بیشتری فرداشب خدمت شما بگویم. چون نا دوشب مهمان شما هستیم .
خدایا به آبروی زهرای مرضیه مارا مشمول شفاعتش قرار بده.
السلام علیک یا فاطمة الزهرا یا بنت رسول الله. یا قرَّةَ عین النَّبی المصطفی.
یا رسول الله تقاضا کردی از مردم مودت قُربی ؛ چجور عمل کردند؟ چه مودتی اظهار کردن؟ چگونه با شما برخورد کردند. روی سیلی خورده زهرا شهادت می دهد؛ از علی مظلوم تر مردی در این عالم نبود.
مصطفی از تو مودت خواست .
قل لا اَسئَلُکم علیه اجراَ الّا المودَّةِ فی القُربی. مصطفی از تو مودت خواست ...