شاهد

عبد الله بن حارث نقل می کند که: امام علی (علیه السلام) بر منبر فرمود: هیچ کس به حد بلوغ و تکلیف نرسیده است مگر این که خداوند درباره او آیه ای نازل کرده است. مردی که نسبت به آن حضرت بغض و کینه داشت برخاست و گفت: خداوند درباره تو چیزی از قرآن نازل کرده است؟ مردم برخاستند تا او را بزنند. حضرت فرمود: از او دست بدارید، سپس به او فرمود: آیا سوره هود را خوانده ای؟ آن مرد گفت: آری. امام علی (علیه السلام) این آیه را از آن سوره تلاوت کرد که خداوند می فرماید: افمن کان علی بینه من ربه ویتلوه شاهد منه**هود/ 17. در آیه مذکور، خبر حذف شده است یعنی تقدیرش چنین بوده: افمن کان علی بینه من ربه کمن لا بینه له یعنی: آیا کسی که از پروردگار خود بر دلیل روشنی است مانند کسی است که دلیل روشن ندارد؟ *** یعنی: آیا آن کس که دلیل آشکاری از پروردگار خویش دارد و به دنبال آن، شاهدی از سوی او می باشد (همچون کسی است چنین نباشد)؟! 
سپس فرمود: آن کسی که بر دلیل روشنی از پروردگار خود بود محمد (صلی الله علیه و آله و سلم) است و گواهی (شاهدی) که همراه اوست من هستم**ر.ک: جلوه تاریخ در شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید/ 398 397. برای اطلاع بیشتر در این باره ر.ک: فضائل الخمسه من الصحاح السته 1/ 270. همچنین ر.ک: تفسیر نمونه 9/ 54 به نقل از: تفسیر برهان 2/ 213. ***. 
فانت الذی اعطیت اذ انت راکع - فدتک نفوس القوم یا خیر راکع 
حسان بن ثابت