زاهد و پارسا در کلام حضرت مولی (علیه السلام)
حضرت سید الاوصیآء و وارث الأنبیآء امام علی بن ابی طالب علیه صلوات الله الملک الغالب در تعریف زهد و پارسایی چنین می فرماید: زهد و پارسایی به طور کلی بین دو کلمه از قرآن است آنجا که خدای سبحان فرموده: لکیلا تأسوا علی مافاتکم ولا تفرحوا بما آتاکم**حدید/ 23، ترجمه: تا بر آنچه از دست شما رفت حسرت نخورید و به آنچه به شما رسیده شادمان مباشید. *** کسی که برگذشته افسوس نخورد و به آینده شادمان نباشد**شیخ اجل سعدی در گلستان چنین حکایت کند: حکیمی را پرسیدند چندین درخت نامور که خدای عزوجل آفریده است و برومند، هیچ یک را آزاد نخوانده اند مگر سرو را که ثمره ای (میوه ای) ندارد، در این چه حکمت است؟ گفت: هر درختی را ثمره ای معین است که به وقتی معلوم به وجود آن تازه آید و گاهی به عدم آن پژمرده شود و سرو را هیچ از این نیست و همه وقتی خوش است و این است صفت آزادگان. ر.ک: گلستان سعدی، باب هشتم. ***، همه جوانب زهد را رعایت نموده است**ر.ک: نهج البلاغه، حکمت 439 کلمات قصار. ***.
بر آنچه دارای در دست شادمانه مباش - وز آنچه از کف تو رفت از آن دریغ مخور
ناصر خسرو