در احوالات اين بانوي بزرگ اسلام آورده اند:«كانت فاطمة عليها السّلام تنهج في الصّلاة من خيفة الله تعالي[1].»، يعني: فاطمه زهرا ـ سلام الله عليها ـ هنگام نماز از ترس خدا نفس نفس مي زد. و نيز از وجود مبارك پيامبر ـ صلّي الله عليه و آله ـ درباره ايشان نقل شده است:«قال النبّي ـ صلّي الله عليه و آله ـ في خبر طويل أخبر عما يقع من الظّلم علي اهل البيت عليهم السّلام، امّا ابنتي فاطمة فانّها سيّدة نساء العالمين من الاوّلين و الاخرين ـ الي ان قال ـ متي قامت في محرابها بين يدي ربّها جلّ جلاله، زهر نورها لملائكة السّماء كما يزهر نور الكواكب لأهل الارض و يقول الله عزّوجلّ لملائكته: يا ملائكتي انظروا الي أمتي فاطمة سيّدة امائي قائمة بين يدي، ترتعد فرائصها من خيفتي، و قد اقبلت بقلبها علي عبادتي، اشهدكم انّي قد أمنت شيعتها من النّار[2].»، يعني: وجود مبارك پيامبر اسلام ـ صلّي الله عليه و آله ـ در خبر طولاني كه در ضمن آن از ظلم و ستم به خاندان خود خبر مي دادند، فرمودند: امّا دخترم فاطمه ـ سلام الله عليها ـ سيده و خانم زنان جهان از اولين تا آخرين آنها است، تا اين كه فرمودند، هنگامي كه در محراب نمازش در مقابل پروردگارش مي ايستد، نوري براي ملائكه هاي آسمان مي درخشد، همان طوري كه نور ستارگان آسمان براي اهل زمين مي درخشد و خداوند عزّوجلّ به ملائكه هايش مي فرمايد: اي ملائكه هاي من نگاه كنيد، به كنيزم فاطمه(سلام الله عليها )، خانم كنيزان من، در حالي كه ايستاده است در مقابل من، بدنش از ترس من مي لرزد، و با حضور قلب به عبادت كردن من روي آورده است، شما را شاهد مي گيرم، كه من پيروان او را از آتش جهنّم در امان نگه مي دارم
دعاي حضرت فاطمه ـ سلام الله عليها ـ در نماز:
ابن بابويه به سَنَد معتبر از حضرت امام حسن ـ عليه السّلام ـ روايت كرده است كه آن حضرت فرمود: كه در شب جمعه مادرم فاطمه ـ عليها السّلام ـ در محراب خود ايستاده و مشغول بندگي حق تعالي گرديد، و پيوسته در ركوع و سجود و قيام و دعا بود، و تا صبح طالع شد، شنيدم كه پيوسته دعا مي كرد، از براي مؤمنين و مؤمنات، و ايشان را نام مي برد و دعا براي ايشان بسيار مي كرد، و از براي خود دعايي نمي كرد، پس گفتم اي مادر چرا از براي خود دعا نكردي، چنان كه از براي ديگران كردي، فرمود:«يا بنيّ الجار ثم الدّار»، يعني: اي پسر جان من، اوّل همسايه را بايد رسيد، و آخر خود را[3].
[1] . بحارالانوار/ ج 70/ 400، المحجّة البيضاء/ ج 1/351.
[2] . بحارالانوار/ ج 43/ 172، ميزان الحكمة/ ج 5/382.
[3] . منتهي الآمال/ ج 1/ باب دوم/ فصل دوم/ 97.