جواز تقلید از اموری است که مقلد باید در آن اجتهاد کند و فتوی مجتهد نمی‏تواند بری مقلد کافی باشد. لذا این مسأله از اهمیت فراوانی برخوردار است.

معمولاً مکلف به یکی از این دو دلیل زیر اقدام به تقلید از مجتهد می‏کند: 1- روش زندگی عقلایی این است که در هر موردی که نیاز به آگاهی کارشناسی وجود دارد ولی فرد شخصاً از آگاهی کافی در آن زمینه برخوردار نیست به متخصص و کارشناس آن مورد رجوع می‏کند، مانند: رجوع به پزشک در معالجه‏ی بیماری. این روش عقلایی باعث می‏شود مکلّف به طور طبیعی و به حکم عقل خود درباره‏ی شناخت احکام شرعی به مجتهدین که کارشناسان این مسأله‏اند رجوع کند. 2- هر مسلمانی می‏داند که در اسلام تکالیف واجب و حرامی وجود دارد و همین آگاهی اجمالی کافی است که او در برابر آن تکالیف مسئول باشد. او بری انجام مسئولیت در برابر این تکالیف یکی از سه راه را در جلوی خود دارد: یا باید خودش این واجبات و محرمات را بشناسد و به آنها عمل کند. و یا اگر آنها را دقیقاً نمی‏شناسد باید به گونه‏ی رفتار کند که حتماً تکلیف را انجام داده باشد، یعنی در هر مسأله‏ی که احتمال واجب یا حرام بودن آن را می‏دهد احتیاط کند. و یا باید به ری یک کارشناس در آن اعتماد کند و هر چه را او واجب یا حرام دانست اطاعت کند. در هر یک از این سه حالت او می‏داند که از عهده‏ی آن تکلیف برآمده است. اما راه اول نیازمند زمان طولانی است و او تا رسیدن به آن زمان بی نیاز از دو راه دیگر نیست. راه دوم نیز علاوه بر این که خودش نیازمند اطلاعات کافی در واجبات و محرمات و روش‏هی احتیاط در هر مسأله است بسیار سخت و دشوار و گاه غیر ممکن است. پس تنها راه سوم بری او باقی می‏ماند.

این دلیل لزوم تقلید را فقط در مسایلی که احتمال وجوب یا حرمت آن را می‏دهد و نیز مسائلی که حداکثر احتمال استحباب آن را می‏دهد و قصد انجام آن را دارد اثبات می‏کند. ولی دلیل نخست، جواز تقلید در همه‏ی مسائل را به اثبات می‏رساند. مسائل فرعی تقلید، مانند جواز بقی تقلید از میت، از مسائلی است که مکلف غیر مجتهد خود نمی‏تواند در آن به نتیجه برسد و باید از دو راه دیگر )احتیاط یا تقلید( بهره جوید.

ادله‏ی دیگری نیز بری جواز یا لزوم تقلید وجود دارد که استناد به آنها در حیطه‏ی تخصص مجتهد است و مجتهد به آن فتوا می‏دهد.