با رحلت امام هادي - عليه السلام- در سال 254 و به تنصيص آن حضرت، فرزندش امام عسكري - عليه السلام - به سمت امامت شيعيان اثني عشري منصوب گرديد. رواياتي كه در وصيت و تنصيص امام هادي - عليه السلام - درباره امامت فرزندش وارد شده، در بسياري از كتب حديث و تاريخ شيعه، فراوان به چشم مي‌خورد.[1] طبعا با توجه به اين وصيت و تنصيص امام هادي - عليه السلام - كه از نظر شيعيان نشانه صحت امامت امام بعدي است، آنان امام حسن عسكري - عليه السلام - را به امامت پذيرفتند. يكپارچگي شيعيان، به جز شماري اندك، خود دليلي بر مقبوليت اين امر در جامعه شيعه در آن روزگار است. بنا به نقل سعد بن عبدالله جز عده‌اي كه به امامت محمد بن علي (كه در زمان حيات پدرش امام هادي - عليه السلام - وفات كرد) گرويدند و تعداد انگشت شماري كه جعفر بن علي را امام خود دانستند، اكثريت ياران امام هادي - عليه السلام - به امامت حضرت عسكري گردن نهادند. پيروان جعفربن علي «جعفريه خلص» لقب يافتند.[2]
مسعودي، جمهور شيعه را از پيروان امام عسكري و فرزندش مي‌داند كه اين فرقه در تاريخ به «قطعيه» معروف شده‌اند.[3] عنوان قطعيه اشاره به گروهي است كه نوعا نه به مهدويت امام رحلت كرده بلكه بر رحلت امام پيشين قطع كرده و امامت امام بعدي را پذيرفته‌اند. اين نام، نخست بار در برابر واقفه كه پس از رحلت امام كاظم - عليه السلام - پديد آمدند اطلاق شده است.
[1] . نك: الغيبه، طوسي، ص 120، 122؛ كشف الغمه، ج 2، صص 404، 407؛ الارشاد، ص 335، روضه الواعظين، ص 247، بحارالانوار، ج 50، صص 239، 246.
[2] . المقالات والفرق، ص 101.
[3] . مروج الذهب، ج 4، ص 112.
رسول جعفريان ـ حيات فكري و سياسي امامان شيعه، ص537