امام هادي - عليه السلام - با آنكه در سامرّاء تحت كنترل و مراقبت قرار داشت، اما با وجود همه رنج ها و محدوديت ها، هرگز به كمترين سازشي با ستمگران تن نداد. بديهي است كه شخصيت الهي و موقعيت اجتماعي امام و نيز مبارزه منفي و عدم همكاري او با خلفا، براي طاغوتهاي زمان هراس آور و غير قابل تحمل بود و پيوسته از اين موضوع رنج مي بردند. سرانجام تنها راه را خاموش كردن نور خدا پنداشتند و در صدد قتل امام برآمدند و بدين ترتيب امام هادي- عليه السلام - نيز مانند امامان پيشين با مرگ طبيعي از دنيا نرفت، بلكه در زمان «معتزّ»، مسموم گرديد[1] و در رجب سال 254 هجري به شهادت رسيد و در سامرّا، در خانه خويش به خاك سپرده شد[2].
[1] . شبلنجى، نوالأبصار، قاهره، مكتبة المشهد الحسينى، ص 166 .
[2] . شيخ مفيد، الارشاد، قم، مكتبة بصيرتى، ص 334 .
مهدي پيشوايي ـ سيره پيشوايان، ص612