امام علي بن الحسين ـ عليه السلام ـ در دوران خود با زمامداران ياد شده در زير معاصر بوده است:
1 - يزيد بن معاويه (61 ـ 64 ق) [1].
 2ـ عبد الله بن زبير (61 ـ 73) [2].
 3ـ معاويه بن يزيد (چند ماه از سال 64)
 4ـ مروان بن حكم (نه ماه از سال 65)
 5ـ عبد الملك بن مروان (65 ـ 86)
 6ـ وليد بن عبد الملك (86 ـ 96)
 
[1] . ارقام داخل پرانتز گوياى مدت حكومت خلفا در زمان امامت حضرت سجاد(ع) مى باشد
[2]. عبد الله بن زبير از معدود كسانى بود كه با يزيد بيعت نكرده بود، ازينرو پس از مرگ معاويه ، اندكى پيش از حركت حسين بن على ـ عليهما السلام ـ به سوى مكه ، به اين شهر گريخت و در آنجا سرگرم فعاليت هاى سياسى شد. پس از شهادت امام حسين - عليه السلام- ، چون رقيبى در حجاز نداشت ، طرفدارانى پيدا كرد و خود را خليفه خواند. يزيد تا آخر عمر نتوانست او را شكست بدهد و او تا سال 73 همچنان در مكه پرچم حكومت را در دست داشت . عبد الله حجاز و عراق و مصر و قسمتى از شرق اسلامى را مطيع خود ساخت و قلمرو حكومت جانشينان يزيد تنها به شام و پاره اى از مناطق ديگر محدود شد. بنابر اين از سال 61تا 73قمرى ، دو خليفه در دو منطقه از كشور اسلامى حكمرانى مى كردند، ولى با شكست و كشته شدن عبد الله بن زبير توسط نيروهاى عبدالملك (در سال 73 همهء مناطق اسلامى تحت حكومت مروانيان قرار گرفت و شام از نو مركزيت كلى يافت)
مهدي پيشوايي ـ سيره پيشوايان، ص234