در اين دوره، به علت ضعف امويان و درگيري هاي آنان، امام صادق ـ عليه السّلام ـ و شاگردانش فرصت بيشتري براي نشر مكتب اصيل اسلامي يافتند. اين موقعيت، تا اوائل خلافت منصور و دومين خليفة عباسي نيز ادامه داشت.
عباسيان، خود را «خونخواه» آل ابي طالب مي دانستند. و مردم را به خوشنودي آل محمد ـ عليه السّلام ـ دعوت مي كردند؛ بنابر اين نمي توانستند در آغاز با اهل بيت پيامبر ـ عليه السّلام ـ مخالفت نمايند.
در سال 140 هجري، منصور بر مخالفان خود پيروز گشت و خطر نفوذ رهبري مذهبي شيعيان اهل بيت ـ عليه السّلام ـ را بيشتر احساس كرد و به سراغ آنان رفت. ابتدا از «بني الحسن» آغاز نموده؛ «عبدالله بن حسن» و فرزندانش را دستگير ساخت و به زندان افكند و سپس دستور قتل همة آنان را داد. سپس به محدود ساختن حوزة درس «جعفر بن محمد ـ عليه السّلام ـ» در مدينه تهديد و محاصرة امام ـ عليه السّلام ـ و شيعيانش پرداخت. زيرا از توجه مردم و تشكّل شيعيان به شدّت هراسناك بود، و موقعيّت خود را در خطر مي ديد، و پس از بارها تهديد و فراخواني سر انجام، امام را در مدينه مسموم كرد.
 
علي اصغر رضواني- شيعه شناسي و پاسخ به شبهات، ص84