آیت الله حائری شیرازی:

آرزو و اضطراب انسان

اینکه انسان وقتی خطر مرگ را می‎بیند مضطرب می‎شود، ریشه‎اش در تعلّقات و آرزوهای اوست.
من اگر ساختمان یک آرزوی طولانی و آسیب پذیر چند طبقه‎ای را در مجرای خطرناکی بنا کنم، همیشه مضطربم چون خانه در معرض هجوم این آسیب‎هاست.

«ای آن که خانه در ره سیلاب می‎کنی بر خاک رودخانه نباشد معولی1 »

این زلزله‎ها به جان آرزوهای تو می‎افتد، و چون دل به آنها بستی، وقتی آرزو تکان می‎خورد تو هم تکان می‎خوری.
اگر خودت تیشه برداری و این آرزوی ده طبقه را (که عمارتی در ذهن توست) قبل از این که ویرانش کنند خودت ویرانش کنی، ضربه‎ها و زلزله‎ها تکانت نمی‎دهد.

وقتی دل به آسیب پذیر بستی، تو هم آسیب پذیر می‎شوی. دل به چیزی که لرزه پذیر است بستی لرزه پذیر می‎شوی.
انسان اگر وحشت می‎کند باید ریشه این وحشت را پیدا کند، که ریشه آن در آرزوی اوست.

1. اعتماد کردن و تکیه نمودن