قرآن می‎فرماید: «ففرّوا الی‎اللّه‎» به سوی خدا فرار کنید. «فراری» چه می‎کند؟ هرچه چیزی مثل زمین و خانه، یخچال و تلویزیون داشته باشد نقد می‎کند؛ سپس ریال‎ها را به ارز تبدیل می‎کند. شب و روز در تدارک فرار است. حاضر است هر کاری کند تا تاریخ خروجش را یک روز حتی یک‎ساعت جلو بیندازد.
مؤمن هرچه دارد، باید همه را نقد و تبدیل به ارز آخرت کند. ارز دنیا فانی و ارز آخرت باقی است.
مؤمن وقتی همه‎ی کارهایش را کرد، اگر بگویند «امروز بیا» راحت‎تر است تا بگویند فردا. فراری می‎گوید، ممکن است از توی پرونده‎ام چیزی در بیاید که ممنوع‎الخروج بشوم. مؤمن می‎گوید، تا الان نلغزیده‎ام، اما اگر اتفاقی بیفتد و سقوط کنم چه؟ بهتر است تا پاک هستم بروم. در سوره جمعه می‎گوید: «اگر واقعا خدا را دوست می‎دارید و از اولیاء اللّه‎ هستید آرزوی مرگ کنید» اما چرا ما جرأت نداریم آرزوی مرگ کنیم؟ چون ارزمان را تبدیل نکرده‎ایم. خانه‎ی آن‎طرف را نساخته‎ایم.
این‎که خطیب جمعه می‎گوید، تقوا را رعایت کنید، یعنی هر که ارزهایش را تبدیل نکرده، زودتر تبدیل کند، هر که گذرنامه‎اش را نگرفته، زودتر بگیرد، هر که برای فرار به سوی خدا آماده نشده، زودتر آماده شود. چرا؟ چون اجل به سلیمان هم مهلت نمی‎دهد.
حضرت سلیمان ایستاده بود و به مسجدالاقصی که ساخته می‎شد نظاره می‎کرد که عزرائیل آمد. سلیمان(ع) به عصایش تکیه داده بود. گفت: فرصتی! گفت: نه! گفت: همین؟ گفت: همین! ایستاده قبض روح شد. همین‎طور تکیه به عصا، ایستاده برجای ماند. تمام خدمه از آدم‎ها و دیوها که کار می‎کردند هم‎چنان ادامه دادند. مدتها گذشت و آنها می‎پنداشتند که این هم یکی دیگر از معجزات سلیمان(ع) است که به‎طعام و غذا نیاز ندارد؛ تا آن‎که موریانه به امر خدا عصا را خورد و عصا فرو ریخت و سلیمان افتاد. قانون خدا چنین است!