گاهی دوایی را که تلخ است به بچّه می‏خورانید، یا دکتر می‏خواهد به او آمپول بزند؛ و می‏دانید که اگر این آمپول تزریق نشود یا آن دوا را نخورد، مرضش شدّت پیدا می‏کند. از طرف دیگر بچّه ناراحت است، از دوا بدش می‏آید ولی برایش لازم است؛ این مثالی برای مصیبت‏هاست که دوای انسان است.
بچّه گاهی آب‏نبات دوست دارد، آدامس و شکلات دوست دارد، اما مضر است یا زیادش ضرر دارد. از دست بچّه می‏گیرید و او بهانه می‏گیرد اما به‏خاطر خودش به او نمی‏دهید. ما غیبت می‏کنیم، این غیبت در دهان ما شیرین است ولی برای ما سمّ است، بچه ممکن است نقل و نفتالین را با هم اشتباه بگیرد، چقدر خطرناک است که کنار دست بچّه باشد!
خوب بچّه می‏خواهد موسیقی حرام گوش کند، چطور اگر نفتالین را به‏جای قند می‏خواست بخورد، از او می‏گرفتید، اگر نفت را به‏جای آب می‏خواست بخورد، فورا دور از دستش می‏گذاشتید، اما به سم روحی چنین حساسیتی نشان نمی‏دهید. اگر بچه داروی سمی مصرف کند شما بلافاصله می‏برید و معده‏اش را شستشو می‏دهید تا آثار آن سمّ از بین برود.
استغفار شستشوی معده از روح انسان است. وقتی که بچّه‏ای نفت می‏خورد و بی‏هوش می‏شود، اگر خوابش ببرد، خطرناک است.
اگر تریاک خورده، خوابش ببرد، خطرناک است، همین‏طور وقتی انسان گناه می‏کند، اگر مست شود، غافل شود و غفلتش ادامه پیدا کند؛ خطر ناک است و هلاک می‏شود؛ باید او را بیدار نگه‏داشت، شما برای بچه خودتان به دکتر نیازمندید، خدا هم برای ما انبیاء را فرستاده که طبیب ما باشند و به ما بگویند، چه چیزی برای ما حکم نفتالین دارد و چه چیزی حکم قند؟ و همه گناهانی که از آن ریشه می‏گیرند، همان نفتالین‏هایی هستند که انسان می‏پندارد قند است.