خدا می‎گوید: «اللَّهُ نُورُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ».نور الهی است که آسمان و زمین را روشن کرده است. پس کسی که عالم را روشن ببیند با نور خدا آشنا شده است و باید نور خدا را در خودش هم ببیند؛ چون خود انسان هم جزء آسمان و زمین است.
وقتی می‎گویی: «اللَّهُ نُورُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ»، خود انسان نباید از قلم بیفتد و اگر انسان بخواهد خدا را ببیند، با آن نوری که در خودش هست باید خدا را ببیند، چون نزدیک‎ترین جا به انسان خود انسان است. اگر کسی خدا را در خودش دید چه حالتی پیدا می‎کند؟ آیا ادعای خدایی می‎کند که خدا را در خودش دیده است، یا استغفار می‎کند؟ استغفار می‎کند. چون می‎گوید من در محضر خدا چه کرده‎ام، وقتی خدا را در خودش می‎بیند در مقابل دشمنان خدا احساس ناتوانی نمی‎کند؛ در مقابل دوستان خدا اظهار خودنمایی نمی‎کند. مشکل انسان این است که خودش را قبول دارد و می‎گوید من کسی هستم و چیزی هستم.
همه بدبختی‎ها از همین جا شروع می‎شود که انسان خودش را چیزی بداند. زمانی خدا را در خودش می‎بیند که خودش را چیزی نداند. اگر خودش را دید، او را نمی‎بیند؛ اما اگر او را دید، خودش را نمی‎بیند و این راهی است که قرار داده‎اند برای انسان که ببیند هرچه هست در عالم، آثار خداست، مالکش خداست، ولی‎اش خداست.