خداوند، همة فرمان‎هایش را در یک کلمه خلاصه کرده:
«قولوا لا اله الّا اللّه تفلحوا» بگویید جز او خدایی نیست تا رستگار بشوید.
این جمله یعنی چه؟ حداقل معنای این جمله این است که من خدا نیستم.
شما می‎گویید مگر کسی ادعا می‎کند که من خدا هستم؟ نه؛ اما اگر می‎گوید من خدای خودم نیستم، پس من اختیاردار خودم نیستم و مالک و صاحب دارم. خودم امانتی به دست خودم هستم.
زبان و دستانم، ملک اوست. باید هر لحظه دقت داشته باشم که مالکم گفته است این جمله را بگویم یا نگویم؟ می‎خواهم نگاه کنم، بگویم مالکم گفته از چشمانت این استفاده را بکن یا این استفاده را نکن. این می‎شود لا إله الا الله.
«قولوا لا اله الّا اللّه تفلحوا» یعنی انسان بگوید هیچ کس جز حق‎تعالی خدا نیست و اول از همه، خودم خدا نیستم. از این جهت می‎گویم، چشمان و دستانم مال من نیستند، اموالم مال من نیستند.
در این حالت انسان پیش خود می‎گوید اموالی که دست من است، امانت اوست به دست من. وقتی انسان مال کسی را در راهی که او گفته خرج می‎کند که زورش نمی‎آید، ملک خودش را در راه خودش خرج کند.
حسین بن علی در عاشورا، عملش می‎گفت «لا اله الّا اللّه». صبرش می‎گفت «لا اله الّا اللّه». رفتار و اخلاقش می‎گفت «لا اله الّا اللّه».
نماز و روزه جزء «لا اله الّا اللّه» است. حال اگر پرسیده شود که روزه گرفتن چه ربطی به «لا اله الّا اللّه» دارد؟ باید گفت که انسان روزه را به امر که می‎گیرد؟ پاسخ، امر خداوند است. این همان «قولوا لا اله الّا اللّه» است. روزه مستحب می‎خواهی بگیری، پدرت راضی نمی‎شود. روزه مستحب را می‎خوری، این همان «لا اله الّا اللّه» است.