هر کوهی دامنه‎ای دارد، قله‎ای دارد. ارتفاع محرم و صفر در دهه عاشوراست، همان‎طوری که وقتی از قله کوه نقشه شهر و جایگاه هر چیزی را در زیر پای خودتان می‎بینید در قله عاشورا هم خط و خطوط‎ها را می‎بینید و می‎شناسید. همان‎طور که اگر خواستید آبادی را ببینید باید از بلندی ببینید، اگر هم خواستید جریانات فکری، انحرافی، حق و باطل را مشاهده بکنید، باید از ارتفاع عاشورا به صحنه نگاه کنید. این مردمی که حق را شناختند، از قله عاشورا به جریانات نگاه کردند و حق را از باطل تمییز دادند.
جنگ در عاشورا بین دو گروه نمازگزار بود، هر دو روزه گیر، هر دو اهل حج و جهاد. وقتی ابن سعد می‎خواست، کار را یکسره کند این جمله را گفت: «يَا خَيْلَ اَللَّهِ اِرْکبِي وَ أَبْشِرِي» . ای سواران خدا سوار شوید! مژده باد شمارا به بهشت! یعنی بکشید حسین بن علی و یارانش را، بهشتی می‎شوید، آن‎ها هم شمارا بکشند بهشتی می‎شوید.
از این بلندی عاشورا نگاه کن که امام زمان را مسلمان ندانند. کار به کجا رسیده است، چرا نماز این‎ها را به این روز نشانده است که به قاتل امام زمان بگویند: «خیل الله» و بگویند: «الی الجنه ابشری». بکشید که به بهشت می‎روید و کشته شوید به بهشت می‎روید و به امام زمان ویارانشان بگویند مسلمان نیستند و پیکر آن‎ها را دفن نکنند.
دفن مسلمان واجب است. دفن غیرمسلمان واجب نیست. نماز آن‎ها را به این روز نشانده است. روزه آن‎ها را به این روز نشانده است. زکات آن‎ها را به این روز نشانده است، حج، جهاد، امربه‎معروف، نهی از منکر، مجموعه فروع دینشان، از آن‎ها چنین موجوداتی ساخته است.