خاطره‌ای عبرت‌آموز از دوران کودکی سعدی
برخی افراد اعمال نیک بسیاری در این دنیا انجام می‌دهند و توشه‌ای پر از اعمال نیکو دارند اما باید دقت کنند ممکن است با گناهان بعدی مانند دروغ، غیبت، عیب‌جویی و گاها سرزنش دیگران اعمال خوبشان حبط شود.
? آیه: وَيْلٌ لِّكُلِّ هُمَزَةٍ لُّمَزَةٍ همزه/1
وای بر هر عیب جوی بدگوی!
?حکایت؛ سعدی در کتاب گلستان، خاطرات زیبایی از دوران جوانی و کودکی خود نقل می کند که نکته آموز و دل انگیز است .
در یکی از این خاطرات می‌گوید: به یاد دارم در ایام کودکی، اهل عبادت بودم و شب‌ها برمی‌خاستم و نماز می خواندم و به زهد و تقوا، رغبت بسیار داشتم. شبی خدمت پدرم رحمة الله علیه نشسته بودم و تمام شب چشم بر هم نگذاشتم و قرآن را بر بغل گرفته و می‌خواندم. در آن حال دیدم همه آنان که گرد ما هستند، خوابیده اند.
پدر را گفتم: از اینان کسی سر برنمی‌دارد که نمازی بخواند؟! خواب غفلت، چنان اینان را برده است که گویی نخفته‌اند، بلکه مرده اند .
پدر گفت : تو نیز اگر می‌خفتی، بهتر از آن بود که در پوستین خلق افتی و عیب آنان گویی و بر خود ببالی!1
تو حساب خویشتن کن نه حساب خلق سعدی
که بضاعت قیامت عمل تباه داری2
?پی نوشت :
۱. با اقتباس و ویراست از کتاب حکایت پارسایان
۲. سعدی
منبع : خبرگزاری حوزه
