امام على علیه السلام فرمود:
أَلْعَبْدُ حُرٌّ ما قَنَعَ، أَلْحُرُّ عَبْدٌ ماطَمَعَ.
بنده اگر قناعت كند، آزاد است،
آزاد، اگر طمع داشته باشد برده است!
?غررالحكم ج1 ص113

?شرح:
گاهى بندها و رشته‏هاى درونى، انسان را به قيد مى‏كشد و برده مى‏سازد. بردگان لوكس، اتوكشيده، درس‏خوانده و پولدار زيادى را مى‏توان در جامعه ديد.
آنچه انسان را آزاد مى‏سازد، رهايى از دام حرص و كمند دست و پاگير آز است.
افراد حريص و آزمند، هيچ وقت سير نمى‏شوند. چون اهل طمع‏اند، براى دست يافتن به آنچه ندارند، خود را به هر درى مى‏زنند، گاهى هم به ذلت، تملق و فرومايگى كشيده مى‏شوند.

اگر كسى از گنج قناعت برخوردار باشد و دست طمع پيش اين و آن دراز نكند، حتى اگر غلام و برده هم باشد،عزيز است و ريشه عزتش همان آزادگى از قيد طمع و افزون‏خواهى است.
ولى... آزمندان، در عين توانگرى و تمكن، همچنان چشمشان به دست اين و آن است و همين حرص و طمع، آنان را به ذلت بردگى مى‏كشد.
به قول صائب: از تشنگى بمير و مريزآبروى خويش! و چه بسا بى‏آبرويى‏هايى كه ريشه در طمع دارد.
گرفتاران طمع، يا براى حفظ آنچه دارند، يا براى رسيدن به آنچه ندارند، گاهى نوكر صفت مى‏شوند و تملّق و چاپلوسى مى‏كنند و به حقارت‏هاى ننگ آورى تن مى‏دهند.
گزاف نيست سخن مولا، كه انسان قانع، آزاد است و اهل طمع، برده است.
?نرم افزار واعظ