تلاش براى سامان دادن بينش و عواطف حركتى بسيار ارزشمند و مقدس است؛ بايد آغازش را جشن گرفت و با تلاشى پيگير آن را به سرمنزل مقصود رساند. «عقيده»، آن باور درونى است كه با جان آدمى گره خورده است و انسان با تمام وجود به آن پايبند است و از آن دفاع مى‏كند. «قلب» كانون عشق و محبت درون آدمى است كه با معرفت آميخته گشته، به حركت انسان جهت مى‏دهد. اين كه در نامه تات عقايد را «بت» خوانده‏ايد، بايد ريشه‏يابى شود. اگر عقيده بر دانش و بينش استوار بوده، با باورهاى فرهيختگان جامعه در طول تاريخ همساز باشد - فرهيختگانى كه پيامبران و امامان (ع) سرآمد آنانند - نبايد آن را بت خواند. چنانچه عقايد بر اساس تعصبات كوركورانه شكل گيرد، بت به شمار مى‏آيند. درباره «خداى قلب» بايد دانست، قلب پاك جلوه گر نور حق است و غير از درستى و راستى چيز ديگر نمى‏پذيرد. سرآمد پاكان، مؤمنان پارسايند كه درباره قلبشان مى‏خوانيم: «قلب المؤمن عرش الرحمن». اين «قلب پرنور» با «عقل پرفروغ» همسويى كامل دارد و ميان آن‏ها هيچ گونه جدايى و ناسازگارى نيست.
اگر دل انسان از «خواسته‏هاى ناخوانده» آشفته و ذهنش از افكار و فرهنگ‏هاى ناهنجار پريشان باشد دوگانگى شخصيت و ناسازگارى و جدان و هوس بر آدمى حاكم مى‏شود و افسردگى‏ها و بريدگى‏ها به ارمغان مى‏آورد.
دوران جوانى قله نشاط و توانمندى انسان است و فرد مى‏تواند بيش از همه زمان‏هاى ديگر از كتاب و عبادت بهره گيرد؛ از طبيعت و زيبايى‏ها لذت برد و از مناجات با خدا و رازگويى با امامان در عقل و قلبش نورانيت به وجود آورد. به اميد آن كه همگى ما بيش از پيش به اين موفقيت‏ها دست يابيم.