شیعه بودن ما، از ادعا تا عمل
ای کاش لحظه ای در دل امام عصر(ع) باشیم و ایشان برایمان دعا کنند. در این صورت، اگر ما را به جهنم هم ببرند، برایمان بهشت است، چون او به یاد ماست

این که حضرت سجاد(ع) خود را با امام علی(ع) مقایسه می‌کند، نشان دهنده ي این مطلب است که باید حضرت امیر(ع)، میزان اعمال قرار گیرد. حال بنگریم که کجاییم؟ با دو رکعت نماز مغرور می‌شویم و گاه حال انجام آن را نداریم و با کسالت به جا می‌آوریم! «إِذَا قَامُواْ إِلَى الصَّلاَةِ قَامُواْ كُسَالَى يُرَآؤُونَ النَّاسَ وَلاَ يَذْكُرُونَ اللّهَ إِلاَّ قَلِيلاً»؛[1] چون به نماز ایستند با کسالت برخیزند، با مردم ریا می‌کنند و خدا را جز اندکی یاد نمی‌کنند. این چگونه عبادتی است، مبادا این گونه باشیم. آیا این ادعای ما که شیعه‌ی علی(ع)هستیم، با اعمال ما تناسب دارد؟ آیا یک درصد به آن بزرگوار نزدیک هستیم؟ اگر مقایسه کنیم نتیجه‌ی آن تنها و تنها شرمندگی است. فردای قیامت امیر المؤمنین(ع) نزد خدا خجالت می‌کشد که این شخص از امت من است و چنین کرده است و شاید بگوید: آیا من چنین عمل کرده ام که تو این گونه عمل کردی‌؟ پس قبل از این‌که شرمنده شویم، اندکی فکر کنیم و رفتار و گفتار خود را اصلاح نماییم و از حضرت امیر(ع)عذر بخواهیم. برخی می‌گویند: چون در روایات آمده که محبت امیر المؤمنین(ع) باعث نجات است[2] و ما نیز به آن حضرت محبت داریم، پس اهل نجاتیم. اما به راستی چه کسی تضمین کرده است؟ از کجا معلوم که با این اعمالمان بتوانیم این محبت را با خود ببریم؟ محبت حدّ و نصابی دارد که چنان چه به آن حد نرسد، فایده ای نمی‌بخشد. مگر اهل کوفه که به جنگ با حسین بن علی(ع) رفتند، محبت نداشتند. بسیاری از افراد وقتی می‌خواستند از وضعیت مردم کوفه گزارش دهند، می‌گفتند: قُلُوبُهُم مَعَک وَ سُیُوفُهُم عَلَیک[3] این ها دلشان با شما و شمشیرشان بر ضدّ شماست. برنامه ي محاسبه و موازنه بسیار لازم است و باعث می‌شود که انسان اندکی به خود آید. اندکی کارهای خود را برانداز کنیم، ببینیم آیا خدا بدان راضی است؟ اگر گناهی را مرتکب می‌شویم و نمی‌توانیم به یک باره آن را رها کنیم سعی کنیم حداقل کمتر آن را انجام دهیم تا آرام آرام بتوانیم آن را ترک کنیم. حیف است که در دل امام زمان(ع) جايی نداشته باشیم. امام هفتم(ع) می‌فرمود:«درعرفات پیوسته علی بن یقطین به ذهنم می‌آمد و از ظهر عرفات تا غروب، متصل به او دعا می‌کردم». ای کاش لحظه ای در دل امام عصر(ع) باشیم و ایشان برایمان دعا کنند. در این صورت، اگر ما را به جهنم هم ببرند، برایمان بهشت است، چون او به یاد ماست. هرچند چنین کسی را به جهنم نخواهند برد، چرا که محبت حقیقی، اطاعت می‌آورد و اطاعت هم باعث نجات است. رفاقت با خداوند، بسیار لذت بخش است. اندکی به نماز و ارتباط با او ارزش و بهای بیشتری دهیم، لحظات را قدر بدانیم و استفاده کنیم. ناگفته نماند که عبادت‌های حضرت امیر(ع) را از ما نخواسته اند، اما خواسته اند که به آن حضرت نزدیک شویم، محرمات را ترک کنیم و به واجبات عمل نماییم، چرا که فلاح و رستگاری در همین است. «...ألاَ وَ إِنَّكُمْ لاَ تَقْدِرُونَ عَلَى ذَلِكَ وَ لَكِنْ أَعِينُونِي بِوَرَعٍ وَاجْتِهَادٍ»[4]

-----------------------------------------------------
[1]. نساء، آیه 142
[2].‌ امالی، ص374
[3]. دلائل الامامه، ص74
[4]. نهج البلاغه ج3،ص70،نامه 45 با شرح محمد عبده