پاداش خداوند در تصور انسان نمی‏گنجد
جلوی راه هر انسانی که می‏خواهد پیشرفت کند، موانعی وجود دارد که لازمه پیشرفت، شناخت و برطرف کردن این موانع است.

جت الاسلام والمسلمین مرتضی آقا تهرانی

توبه و زهد دو ابزار شکست موانع پیشرفت
 گناهان و رفتار ناشایست انسان‏ها از جمله موانع پیشرفت هستند که با استفاده از ابزار توبه می‏توان این موانع را از مقابل برداشت؛ رغبت به داشته‏های دنیایی از دیگر موانع پیشرفت است که برای برطرف کردن این مانع باید به زهد روی آورد.
وی با اشاره به ویژگی طماع بودن انسان اظهار داشت: انسان از هر چیزی که خوشش بیاید، دوست دارد مال خودش باشد؛ لذت‏های دنیایی که کوتاه و گذرا است، هیچ‏گاه انسان را سیر نمی‏کند و هر چه بیشتر به آن‏ها دست بیابد، حریص‏تر می‏شود؛ خواسته‏های نفسانی انسان، به سمت بی نهایت است.
پاداش خداوند در تصور انسان نمی‏گنجد
انسانی که در دنیا به دنبال لذت‏ها می‏رود، به اندازه اراده محدودش لذت می‏برد؛ در حالی که اگر جلوی نفس خود را بگیرد و به خواسته‏های خداوند متعال عمل کند، چنان لذتی از سوی پروردگار به او عطا می‏شود که هیچ‏گاه در دنیا نمی‏توانست به آن دست پیدا کند؛ اطاعت از خداوند رحمان پاداش‏هایی فراتر از تصور انسان دارد.
 زهد به معنی عدم رغبت و وابستگی است؛ به این معنی که داشتن تلفن همراه برای استفاده هیچ گونه مشکلی ندارد اما عاشق آن شدن و وابستگی به آن به تدریج موجب احساس مالکیت و غفلت از خدا می‏شود؛ انسان زاهد و موحد تمام اعمالش برخواسته از خواسته های خداوند متعال است و فقط خدا را مالک واقعی همه چیز می‏داند.
 ظاهر و قیافه انسان‏ها نشان دهنده زهد آن‏ها نیست؛ زهدی خوب است که باعث شود انسان از هر چیزی که بعد از مرگش از آن جدا می‏شود، دل بکند و هیچ وابستگی به آن نداشته باشد.
خداوند، معیار زندگی مسلمانان
 این شعار در بین مسلمانان هیچ جایگاهی ندارد و مخصوص همان غرب است که تفکرات سکولار دارند؛ معیار و شیوه زندگی مسلمانان خداوند منّان است.
حرص و زهد تاثیری بر میزان روزی نمی‏گذارد
 انسانی که زاهد است، هیچ‏گاه از مالش کم نخواهد شد، همانطور که به مال و ثروت انسان حریص افزوده نمی‏شود و فقط با حرص، آخرت خود را از دست می‏دهد؛ امام خمینی(ره) و رهبر معظم انقلاب نیز به جد از رهبر شدن خودداری می‏کردند و به دنبال معروفیت نبودند؛ هر آنچه قسمت فرد باشد، نه کمتر و نه بیشتر از آن روزی‏اش می‏شود.
 پس از شهادت امام موسی کاظم(ع) گروهی که به عنوان نماینده حضرت، خمس و زکات را از مردم دریافت می‏کردند، برای این‏که اموالی که در دست داشتند را به امام رضا(ع) ندهند، مدعی شدند که امام موسی(ع) همان امام موعود است و از نظرها غایب شده است؛ با چنین ادعایی اموال حضرت را غصب کردند و طمع پول این افراد را به نابودی کشاند.