در مناقب ابن شهر آشوب و روضة الواعظين روايت شده است كه امام حسن ـ عليه السّلام‌ ـ هر گاه وضو مي ساخت، بندهاي بدنش مي لرزيد، و رنگ مباركش زرد مي گشت سبب اين حال را از آن حضرات پرسيدند فرمود: سزاوار است بر كسي كه مي خواهد نزد ربّ العرش به بندگي بايستد آن كه رنگش زرد گردد و لرزه بر اندامش افتد. چون به مسجد مي رفت وقتي كه نزد در مي رسيد سر را به سوي آسمان بلند مي كرد، و مي گفت:«الهي ضيفك ببابك يا محسن قد اتيك المسيء فتجاوز عن قبيح ما عندي بجميل ما عندك يا كريم»، يعني: اي خداي من، اين مهمان تو است كه بدرگاه تو ايستاده، اي خداوند نيكوكار بنزد تو آمده بنده تبه كار، پس درگذر از كارهاي زشت و ناستوده من، به نيكيهاي خود اي كريم[1].
لباس نمازگزار در كلام امام مجتبي(عليه السّلام):
هر گاه امام حسن مجتبي ـ عليه السّلام ـ مي خواست نماز بخواند، زيباترين لباس خود را مي پوشيدند. شخصي پرسيد اي فرزند رسول خدا!! چرا زيباترين لباس خود را در نماز مي پوشي؟ آن حضرت در پاسخ فرمودند:«انّ الله جميلٌ يحبُ الجمال، فاتجمّل لِربّي، و هو يقول:«خذوا زينتكم عند كلّ مسجد» فاحبّ ن البس اجود ثيابي»، يعني: خداوند زيبا است و زيبايي را دوست دارد، و به همين جهت من لباس زيبا براي راز و نياز با پروردگارم مي پوشم، كه او مي فرمايد: زينت خود را به هنگام رفتن به مسجد برگيريد[2]. پس به همين علّت دوست دارم، كه زيباترين لباسم را«هنگام نماز» بپوشم[3].
[1] . منتهي الآمال/ ج 1/ باب چهارم/ فصل دوم/ ص 161.
[2] . سوره اعراف(7)/ 31.
[3] . تفسير عيّاشي/ ج 2/ 14، طبق نقل از، بحارالانوار/ ج 83/ 175.