در حالات امام صادق ـ عليه السّلام ـ و نماز آورده اند:«وروي انّ مولانا جعفر بن محمّد الصّادق ـ عليه السّلام ـ کان يتلوا القرآن في صلاته، فغشي عليه فلمّا افاق سئل ما الّذي أوجب ما انتهت حاله اليه؟ فقال: ما معناه: ما زلت اكرَر آيات القرآن حتّي بلغت الي حال كأنَني سمعتها مشافهة ممَن أنزلها[1].» امام صادق ـ عليه السّلام ـ به طوري در نماز قرآن مي خواند، كه غش مي كرد، پس چونكه به هوش مي آمد، از او سؤال مي شد، چه چيزي باعث شد كه اين حال به شما دست دهد؟ فرمودند: معناي اين است كه، همواره تكرار مي كنم آيات قرآن را، تا به حالي مي رسم كه آيات قرآن را با گوشهايم از كسي كه آن را فرو فرستاده مي شنوم.
[1] . بحارالانوار/ ج 84/ 247 فلاح السائل/ 107 و 108.
