نماز انبياء
عبادت، عامل نجات يونس
فلو لا انّه كان من المسبّحين للبث في بطنه الي يوم يبعثون.
و اگر او از تسبيح كنندگان نبود تا روز قيامت در شكم ماهي مي‌ماند. «صافات ، 143 ـ 144»
او در سايهِ‌ تسبيح پروردگار مشغول عفو خاصش شد. در اين جا راه نجات مؤمنان را از غم و اندوه و گرفتاري و مشكلات همان راهي معرفي مي‌كند كه يونس ـ عليه السّلام ـ پيموده و آن اعتراف به خطا در پيشگاه حق، و تسبيح و تنزيه و توبه و بازگشت به سوي او است.[1]
تسبيح يونس اين بود كه مي‌گفت (لا اله الا انت سبحانك اني كنت من الظالمين)
آيه دلالت دارد بر اين كه صرفاً تسبيح او باعث نجاتش شده و لازمه اين گفتار آن است كه يونس گرفتار شكم ماهي نشده باشد مگر بخاطر همين كه خدا را منزه بدارد از آن معنائيكه عملش حكايت از آن مي‌كرد و در نتيجه از آن گرفتاري كه عملش آن شده بود نجات يافته بساحت عافيت و نجات قدم بگذارد.
از اين بيان روشن مي‌شود كه عنايت كلام همه در اين است كه بفهماند تسبيح او در شكم ماهي مايه نجاتش شد.
[1] . تفسير نمونه، ص 157. 158، 165، 166.