نماز از برنامه هاي اولوالالباب
و الّذين صبروا ابتغآء وجه ربّهم و أقاموا الصّلواة و أنفقوا ممّا رزقنهم سرّاً و علانيةً و يدرؤن بالحسنة السّيّئة أولئك لهم عقبي الدّار.
و آنها به خاطر ذات (پاك) پروردگارشان شكيبائي مي‌كنند، و نماز را برپا مي‌دارند، و از آنچه به آنها روزي داده‌ايم، در پنهان و آشكار انفاق مي‌كنند، و با حسنات، سيئات را از ميان مي‌برند، پايان نيك سراي ديگر از آن آنهاست.«رعد ، 22»
ششمين برنامه‌ آنها اين است كه آنها نماز را برپا مي‌دارند (و اقاموا الصلوة). گرچه اقامه‌ نماز يكي از مصاديق وفاء بعهد الله، و حتي مصداق زنده‌اي براي حفظ پيوندهاي الهي و از يك نظر از مصاديق صبر و استقامت است ولي از آنجا كه اين مفاهيم كلي پاره‌اي از مصداقهاي بسيار مهم دارد كه در سرنوشت انسان فوق العاده مؤثر است در اين جمله و جمله‌هاي بعد روي آنها انگشت گذاشته شده است.
چه چيز مهم‌تر از اين كه انسان هر صبح و شام رابطه و پيوند خود را با خدا تجديد كند، با او به راز و نياز برخيزد و به ياد عظمت او و مسؤوليتهاي خويش بيفتد و در پوتو اين كار، گرد و غبار و زنگار گناه را از دل و جان بشويد و با پيوستن قطره‌ وجود خود به اقيانوس بي‌كران هستي حق مايه بگيرد آري نماز همه‌ اين بركات آثار را دارد.[1]
[1] . تفسير نمونه، ج 10، ص 189.