تسبيح خدا
انّ الّذين عند ربّك لا يستكبرون عن عبادته و يسبّحونه و له يسجدون.[1]
آنها كه (در مقام قرب) نزد پروردگار تواند هيچگاه از عبادتش تكبر نمي‌ورزند و او را تسبيح مي‌گويند و برايش سجده مي‌كنند. « اعراف ، 206»
اين آيه اشاره دارد به اين كه نه تنها شما بايد در همه حال به ياد خدا باشيد، فرشتگان مقرب پروردگار و آنها كه در مقام قرب نزد پروردگار تواند هيچگاه از عبادت او تكبر نمي‌ورزند و همواره تسبيح او مي‌گويند و ذات پاكش را از آنچه شايسته مقام او نيست منزه مي‌شمارند و در پيشگاه او سجده مي‌نمايند «ان الذين عند ربك لا يستكبرون عن عبادته و يسبحونه و له يسجدون».
كلمه‌ (عند ربك) آنها كه نزد پروردگار تواند به معني قرب مكاني نيست زيرا خداوند مكاني ندارد بلكه اشاره به قرب مقامي است يعني آنها با آن همه موقعيت و مقام باز در بندگي و ياد خدا و سجده و تسبيح كوتاهي ندارند شما هم بايد كوتاهي نكنيد. به هنگام تلاوت آيه‌ فوق سجده كردن مستحب است ولي بعضي از اهل تسنن مانند پيروان ابو حنيفه آن را واجب مي‌شمارند.[2]
[1] . آيه‌ي 206،‌سوره‌ي اعراف، ج 7، ص 69.
[2] . تفسير نمونه، ج 7، ص 74، 106.