نماز يكي از اوصاف محسنين
تلك ايات الكتاب الحكيم هديً و رحمةً للمحسنين الّذين يقيمون الصّلوة و يؤتون الزّكاة و هم بالاخرة هم يوقنون.
اين آيات كتاب حكيم است (آياتي پر محتوا و استوار) مايه هدايت و رحمت براي نيكوكاران است. همانها كه نماز را برپا مي‌دارند، زكات را ادا مي‌كنند، و به آخرت يقين دارند. « لقمان ، 2 ، 3 ، 4»
در اين آيه سه وصف محسنين را بيان مي‌‌كند: آنها كساني هستند كه نماز را برپا مي‌دارند، زكات را ادا مي‌‌كنند، و به آخرت يقين دارند.
پيوند آنها با خالق ازطريق نمازوبا خلق خدا از طريق زكات، قطعي است و يقين آنها به دادگاه قيامت انگيزه‌ نيرومندي است براي پرهيز از گناه و براي انجام وظايف.[1]
آنگاه محسنين را توصيف و معرفي نموده به كساني كه نماز مي‌خوانند، و زكات مي‌دهند، كه دو ركن مهمّ عملند، و به كساني كه داراي ايمان به آخرتند. و معلوم است كه يقين به آخرت مستلزم يقين به توحيد و رسالت و همه شرايط و مراحل تقوي نيز هست.[2]
[1] . تفسير نمونه، ج 17، ص 11.
[2] . تفسير الميزان، ج 16، ص 329.