بسم الله الرحمن الرحیم
الحمدلله رب العالمين و صلّى الله على جميع الانبياء والمرسلين‏ و صلّ على محمد و آله الطاهرين.
شخصى وقتى به رسول خدا صلى الله عليه و آله عرضه داشت: به من اجازه مى‏دهيد كه آرزوى مرگ كنم، پيغمبر صلى الله عليه و آله فرمودند: مرگ براى همه قطعى و حتمى است. اين راه نيز يك راه طولانى است، ولى من در صورتى به تو اجازه آرزوى مرگ مى‏دهم كه براى ده حقيقت و براى هر كدامشان چهار هديه بفرستى. هديه اول براى ملك الموت است و اولين هديه‏اى كه لازم است براى او بفرستى:  «الرضاء خصماء»
تمام طلبكارانى كه دارى از خودت راضى كن و بدهكار نميرى.
بر اساس آيات قرآن، يقين بدانيد كه سختى مرگ و جان كندن و فشار قبض روح و حركت از اين دنيا به عالم بعد، همه محصول تجاوز به حقوق خدا و خلق خداست. انسانى كه حسابى با خدا ندارد، به اين معنا كه هر روز و شبى كه بر او گذشت، دِين واجب خود به پروردگار را ادا كرده؛ اوقات پنجگانه، نمازهايش را خواند و در ماه رمضان، روزه‏اش را گرفت، سر سال حساب مالى خود را پرداخت، زكاتش را ادا كرد، و با مردم نيز معامله نيكو داشت؛ يعنى همسردارى، اولاد دارى، پدر و مادر دارى و رفيق دارى خوبى داشت و در داد و ستد با مردم نيز آدم سالمى‏ بود، اهل حرام، تقلب و حيله نبود، تا آخر عمرش چشم به مال مردم و ارث خانواده نداشت، اين آدم به چه علت بد بميرد؟ اگر اين آدم بد بميرد، معنيش اين است كه خدا- نعوذ بالله تعالى- ظالم است. در حالى كه شما در آيات قرآن كه دقّت كنيد، يكى از حرفهاى قرآن، نفى هر گونه ظلم و ستم، چه در دنيا و چه در آخرت از پروردگار است.
آيات نفى كننده ظلم از سوى خدا
اما آياتى كه در رابطه با دنياست:  «إِنَّ اللَّهَ لَايَظْلِمُ النَّاسَ شَيًا وَ لكِنَّ النَّاسَ أَنفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ»
طبق اين آيه، خدا كمترين ستمى به احدى از انسان‏ها ندارد. پس اين همه ظلم و ستمى كه در دنيا رواج دارد چيست؟ مى‏فرمايد: اين مردم هستند كه خودشان به خودشان ظلم مى‏كنند؛ ظلم اقتصادى، سياسى، اجتماعى و خانوادگى. اما در رابطه با قيامت: «وَ نَضَعُ الْمَوَ زِينَ الْقِسْطَ لِيَوْمِ الْقِيمَةِ فَلَا تُظْلَمُ نَفْسٌ شَيًا»
ما ترازوى خودمان را فقط بر اساس عدالت برپا مى‏كنيم. عدالت ضدّ ظلم است. ما در قيامت بر اساس عدالت به احدى از مردم، كمترين ستمى نخواهيم كرد. اين گونه نيست كه در قيامت خدا بگويد: من «ملِكِ يَوْمِ الدّينِ»   هستم و قدرت اول و آخر را دارم، و هر كارى بخواهم مى‏كنم و كسى هيچ ايرادى نمى‏تواند بگيرد. ما در قيامت مى‏بينيم كه مجرم، جرمش چيست؟ به اندازه جرمش جريمه مى‏شود. آن جريمه‏اش از دل خود جرمش به اوحمله مى‏كند و كارى به خدا ندارد؛  «جَزَآءَ بِمَا كَانُواْ يَعْمَلُونَ»
عمل خود مردم است كه در قيامت گريبان‏گير مردم مى‏شود، اما ما كه «ملِكِ‏ يَوْمِ الدّينِ» هستيم، نمى‏گذاريم كه جريمه اضافه به كسى برسد، بلكه همان عمل آنها است كه گريبان‏گير خودشان شده و به شكل عذاب درآمده است، ما از بيرونِ عمل، عذاب و جريمه‏اى نمى‏آوريم، پس خدا ظالم نيست.
اگر كسى با خدا هر روز عمرش را تسويه حساب كرده باشد، و واجبات الهى را ادا كرده و با مردم معامله نيكو داشته، و به مردم ستمى نكرده، اين با خدا و خلق خدا حسابى ندارد، چرا بد بميرد؟ چرا وقت مردن ملك الموت با قيافه بد بيايد و جانش را به سختى بگيرد؟ آدمى كه حساب‏هايش با خدا و مردم صاف است، حجت خدا بر مردم است.
پروردگار عالم كه حجتش از ميان مردم نابود نمى‏شود، بلكه در هر دوره‏اى حجت، دليل و برهان دارد تا فرداى قيامت نگويند: نشد كه ما متدين شويم. آنهايى كه پست و مقام دارند، نمى‏توانند كار كنند، ادامه دادن كار بر آن‏ها حرام است.
  راحتى جان دادن بر مؤمنين‏
امام صادق عليه السلام مى‏فرمايد: كسى كه با خدا و خلق تسويه حساب كرده، هنگام مردن، خانواده‏اش كه وضعيت برزخى او را نمى‏بينند، چون به عالم غيب و شهادت مى‏رود: «ثُمَّ تُرَدُّونَ إِلَى‏ علِمِ الْغَيْبِ وَ الشَّهدَةِ فَيُنَبّئُكُم بِمَا كُنتُمْ تَعْمَلُونَ»  يعنى از نظر ما آن عالم، عالم غيب است. امام صادق عليه السلام مى‏فرمايد: چنين شخصى، هنگامى كه مى‏خواهد بميرد، ملك الموت دو گل مى‏آورد، هر دو گل نيز گل بهشتى است، اسم گل اول «المُنْسيّة» «2» و گل ديگر «المُسخيّة» است. به محض اين كه لحظه مرگ مى‏رسد اول گل «المُنْسيّة» را كنار شامّه‏اش مى‏گذارد، بوى اول را كه مى‏كشد، خانه و خانواده و باغ و همگى از يادش مى‏رود كه ناراحت و با احساس فراغ و جدايى نميرد.
مثل آدمى كه خواب است و خواب شيرين مى‏بيند، اصلًا در عالم خواب، ياد تعلقات نيست. تمام اين‏ها را با بو كردن اين گل از ياد مى‏برد. بعد گل دوم را كنارِ بينى‏اش مى‏گذارد، اولين بويى كه مى‏كشد، روح بدن را با همان بو كشيدن رها مى‏كند و وارد عالم بعد مى‏شود و تازه مى‏فهمد كه مرده است. يعنى نه دردى، نه فراغى، نه رنجى، نه مشقتى.
اما كسى كه مديون به خدا و خلق خداست، آزاد نيست، در اين دِين‏ها، گويا انواع زنجيرها و سلول‏هاى روحى را بسته‏اند. امام صادق عليه السلام مى‏فرمايد: ملك الموت با يك ميخ بلند و تيز كه از فلز گداخته شده است مى‏آيد و آن را در وجود او فرو مى‏كند كه نوك آن همه سلول‏هاى جاندار را بگيرد؛ «وَ النزِعتِ غَرْقًا»
جان را از بدن مى‏كند، چه دردى عارض اين بدن مى‏شود؟
رضايت والدين، باز كننده قفل زبان‏
رسول خدا صلى الله عليه و آله بالاى سر محتضرى آمدند. رسول خدا يعنى پرقدرت‏ترين منبع معنوى عالم، رحمة للعالمين، ديدند جوان در حال احتضار است، فرمودند: «فقال له قل لا اله الا الله» «3» جوان! بگو: «لا اله الّا الله»، سرش را از پيغمبر صلى الله عليه و آله برگرداند، يعنى نمى‏گويم و نمى‏خواهم بگويم. پيغمبر صلى الله عليه و آله خيلى دل رحم است. اين كه جوان «لا اله الّا الله» را شنيد و ناراحت و عصبانى شد و روى برگرداند، پيغمبر صلى الله عليه و آله مى‏داند دليلش چيست. خدا نكند كه آدم خودش را در دنيا، به حقوق خدا و خلق خدا گرفتار كند. به اصحاب رو كردند، فرمودند: مادر دارد؟ گفتند: بله، يا رسول الله. فرمود:
صدايش بزنيد. مادرش آمد. حضرت فرمودند: پسر شما است؟ گفت: بله. فرمودند:
از دستش ناراحت هستى؟ گفت: بله، خيلى وقت است كه من با او حرف نزده‏ام، او مرا زده و دلم را سوزانده است، حضرت فرمودند: دارد مى‏ميرد، راضى شو، گفت:
نمى‏شوم. فرمود: عيبى ندارد، به چند نفر رو كردند، فرمودند: سريع هيزم بياوريد و در حياط جمع كنيد. مادر گفت: هيزم براى چه مى‏خواهيد؟ فرمود: اين جوان با نارضايتى تو نزد خدا نمى‏ارزد، مى‏خواهم او را آتش بزنم. گفت: بچه مرا آتش بزنى؟
مگر مى‏گذارم؟ فرمود: بله، هيزم‏ها را بياوريد. مادر ناراحت شد و گريه‏اش گرفت، گفت: نمى‏گذارم.
حضرت فرمودند: نمى‏گذارى كه من فرزند تو را با اين هيزم‏ها بسوزانم، اما اگر رضايت ندهى، بميرد، او را به جهنم مى‏برند و تا خدا خداست، مى‏سوزد. مادر اشكش ريخت و گفت: راضى شدم. پيغمبر صلى الله عليه و آله فرمودند: جوان! بگو «لا اله الا اللّه».
خيلى راحت «لا اله الا اللّه» گفت. گرفتارى برطرف، زنجير باز و مشكل حل شد.
شما جوان‏ها نيز مراقب زندگى خود باشيد، چون اگر گناه انبار شود، پاك كردن اين انبار، كار خيلى مشكلى است. «چرا عاقل كند كارى كه باز آرد پشيمانى» آن هم پشيمانى‏هايى كه اصلًا سود و فايده‏اى ندارد. پشيمانى آن موقع را مى‏خواهى چه كنى؟ چرا آدم صاف زندگى نكند؟
البته شما كه پاك زندگى مى‏كنيد، درون راحت و با آرامش و امنيتى داريد كه خيلى ارزش دارد،  «الَّذِينَ ءَامَنُواْ وَلَمْ يَلْبِسُواْ إِيمنَهُم بِظُلْمٍ أُوْلئِكَ لَهُمُ الْأَمْنُ»
آنهايى كه اهل گناه نيستند، بدن‏هايشان خيلى سالم‏تر از گنهكاران است. اهل ايمان و عمل صالح، امنيت بدنى، امنيت در زندگى و امنيت روحى دارند و هنگام مرگ نيز امنيت دارند. به فرموده وجود مبارك امام صادق عليه السلام، با بو كردن دو گل مى‏ميرند.
والسلام عليكم و رحمة الله و بركاته‏