عاقبت عالم بی عمل
قال رسول الله (ص): «إِنَّ أَشَدَّ أَهْلِ النَّارِ نَدَامَةً وَ حَسْرَةً رَجُلٌ دَعَا عَبْداً إِلَى اللَّهِ فَاسْتَجَابَ لَهُ وَ قَبِلَ مِنْهُ فَأَطَاعَ اللَّهَ فَأَدْخَلَهُ اللَّهُ الْجَنَّةَ وَ أَدْخَلَ الدَّاعِيَ النَّارَ بِتَرْكِهِ عِلْمَهُ»[1]؛ حضرت (ص) می‏فرمایند: بیشترین ندامت و پشیمانی برای اهل آتش مربوط به کسانی است که در دنیا مردم را به سوی خداوند متعال دعوت کرده و مردم هم او را اجابت کرده و سخنان او را پذیرفته و اطاعت خداوند متعال را در پیش گرفتند و خداوند متعال هم او را به خاطر این اطاعت پذیری داخل بهشت می‏کند ولی خود آن شخص که دعوت کننده مردم به سوی خدا بوده داخل آتش می‏شود؛ چون به علمش ترتیب اثر نداده و از مسیر خارج شده است. روایت فوق به طور خاص شامل حال ما طلبه‏ها و اهل علم می‏شود که باید مواظب باشیم عامل به علم خود باشیم نه اینکه فقط مردم را به سوی خدا دعوت کنیم ولی خود از مسیر عبودیت و بندگی خارج شویم لذا باید مواظب باشیم اگر خواستیم مردم را به چیزی دعوت کنیم اول خودمان اهل عمل باشیم، سپس دیگران را دعوت به آن کار کنیم.

[1]. كلينى، ابو جعفر، محمد بن يعقوب، الكافي (ط - الإسلامية)، ج1، ص44.