معیارِ حُسن خلق93/11/01
عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِهِ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ (ع) قَالَ: قُلْتُ لَهُ مَا حَدُّ حُسْنِ الْخُلُقِ؟ قَالَ: «تُلِينُ جَنَاحَكَ وَ تُطِيبُ كَلَامَكَ وَ تَلْقَى أَخَاكَ بِبِشْرٍ حَسَنٍ»[1]؛ از امام صادق (ع) درباره حدِّ حُسن خلق سؤال شد، حضرت (ع) فرمد که حُسن خلق آن است که برخوردت را نرم کنی و سخنت را پاکیزه سازی و برادرت را با خوشرویی دیدار نمایی.

امام صادق (ع) سه معیار و شاخصه برای حُسن خلق معرفی کرده است که داشتن حُسن خلق مبتنی بر داشتن این سه شاخصه است؛

اول: «تُلِينُ جَنَاحَكَ»؛ یعنی انسان باید فروتن باشد و صفاتی از جمله تکبر و غرور و خودبرتر بینی را از زندگی‏اش دور کند.

دوم: «تُطِيبُ كَلَامَكَ»؛ خوش گفتار بودن یعنی بیان انسان به گونه‏ای نباشد که مخاطب از او دور شود.

سوم: «تَلْقَى أَخَاكَ بِبِشْرٍ حَسَنٍ»؛ انسان با خوش‏رویی با دیگران برخورد کند هر چند در باطن، غمگین و اندوهناک باشد.

[1]. کافی، ج2، باب حسن البشر، ص 103.