تذکر اخلاقی: دنیا طلبی، آفت دینداری
قال مولینا و مقتدانا امیرالمؤمنین علی (ع): قَالَ عِيسَى ابْنُ مَرْيَمَ (ع): «الدِّينَارُ دَاءُ الدِّينِ وَ الْعَالِمُ طَبِيبُ الدِّينِ فَإِذَا رَأَيْتُمُ الطَّبِيبَ يَجُرُّ الدَّاءَ إِلَى نَفْسِهِ فَاتَّهِمُوهُ وَ اعْلَمُوا أَنَّهُ غَيْرُ نَاصِحٍ لِغَيْرِه»[1].

علی (ع) فرموده است که عیسی بن مریم (ع) فرموده است که دينار، بيمارى دين و عالم طبيب دين است، پس اگر طبيبى را ديديد كه بيمارى [یعنی دنیا] را به سوى خود مى كشد به او بدگمان باشيد و بدانيد كه او خيرخواهِ ديگرى نيست.

مولای متقیان علی (ع) در روایت مذکور مطلبی را از پیامبر خدا؛ حضرت عیسی بن مریم (ع) نقل می‌کند که می‌تواند چراغ راه همه ما باشد و آن نکته این است که عیسی بن مریم فرموده است که دنیا، درد دین است، یکی از آفت‌های دینداری، دنیاخواهی است و لذا داء است نه دوا (درد است نه درمان)، لذا دنیا در هر جا رسوخ کرد و حریم دینداری را احاطه کرد آنجا دین در معرض خطر و آسیب جدی قرار می‌گیرد و خیلی‌ها هستند که گرایش به دنیا و دنیاخواهی آنها را دچار انحرافات و لغزش‌های فراوان کرده است، اما نقش عالِم بر خلاف نقش دنیاست، اگر دنیا برای دینداری درد و بلاست، عالم پزشک و شفابخش است و درمان کننده آسیب‌هایی است که متوجه دین و دینداران است؛ این جایگاه این دوتاست، دنیا بلاست، عالم طبیب است؛ هر دو هم متعلقشان یک چیز است، هم متعلق دنیا دین است و هم متعلق عالِم دین است لکن دنیا نسبت به دین درد است ولی عالِم نسبت به دین نقش طبیب را دارد. آن نکته‎ای که در روایت مذکور، تکان‎دهنده است و نباید از توجه به آن غافل باشیم این است که اگر عالِم که قرار است نقش طبیب را نسبت به دین داشته باشد دنیا را به سمت خودش بکشد، یعنی طبیب سراغ درد برود و درد را که دنیاست به سمت خودش بکشاند، در این صورت باید به این طبیب بدگمان شد و نصیحت چنین شخصی که خودش به مرض دنیا مبتلا شده است برای دیگران سودی نخواهد داشت چون کسی که بنا بود درد دین را چاره کند خودش به این درد و مرض مبتلا شده است. انشاءالله خداوند متعال ما را کمک کند تا از آفات دنیا مصون بمانیم.

[1]. بحار، جلد 14، ص 319، حدیث 21.