اقامه فرهنگ ولايت اهل بيت عليهم السلام و تحقق جلوه اي از عصر ظهور با زيارت اربعين
مقام مستشهدين، بالاترين چيزي است كه ما مي توانيم به آن برسيم و دست يابي به اين امر، جز با شفاعت معصوم عليه السلام ممكن نيست. امام حسين عليه السلام اين شفاعت و دستگيري را انجام داده اند و دو باب زيارت و بكاء از مدخل اين امام بزرگوار و با بكاء و زيارت امام سجاد به روي همه امت گشوده شده است. در واقع زيارت اربعين اهل بيت، بعد از يك سير چهل روزه و در پناه سر مقدس امام حسين عليه السلام كه كهف اسرا بود و با اين آمادگي بسيار عجيب به انجام رسيد و درب زيارت را براي هميشه به روي مؤمنين گشود و اگر اين باب را معصوم باز نمي كرد، هرگز دست ما به حقيقت گريه بر مصائب امام حسين عليه السلام و زيارت معصومين نمي رسيد. اين دو باب به دست امام گشوده شده و هر ساله نيز نو مي شود و نسيم رحمت جديدي از عاشورا و اربعين در جان عالم دميده مي شود. بنابراين كسي نمي تواند اين زمان ها را جابه جا كند.
زيارت اربعين مصداق زيارت مشتاقين است كه فضائل و ثواب هاي بزرگي در روايات براي آن نقل شده است. ويژگي دوم و سوم اين زيارت نيز اين است كه اين زيارت، اقامه فرهنگ اهل بيت و جلوه اي از عصر ظهور است. ايشان در توضيح اين دو ويژگي افزودند: بين اقامه، اشاعه و عمل فرق است. چنان كه گاهي فرد، خودش نماز مي خواند؛ گاهي مسجد مي سازد و گاهي، فرهنگ نماز خواني را ايجاد مي كند و ديگران را نماز خوان مي كند. زيارت و بخصوص زيارت اربعين، اقامه فرهنگ ولايت اهل بيت عليهم السلام است كه در آن، مؤمنين عهد هاي ازلي خود را تجديد مي كنند. زيارت اربعين، جلوه اي از عصر ظهور است كه در آن نمونه هايي از اخلاق و فداكاري هاي حول معصوم شكل مي گيرد.
زائر وقتي در اين زيارت شهادت مي دهد، اين شهادت بدين معنا است كه در محضر خداي متعال به شهود نسبت به مقامات معصوم رسيده و اين امر را با حقيقت وجودش معتقد مي شود. نتيجه زيارت اربعين نيز آن چنان كه در انتهاي اين زيارت آمده است تسليم قلب، تبعيت محض رأي انسان و آماده بودن نصرت زائر براي پيروزي حضرت است. يعني انسان بايد به جايي برسد كه هيچ رأيي در برابر امر معصوم نداشته باشد. كسي كه در عرض معصوم رأيي دارد؛ در برابر معصوم، براي خود دستگاه و دعوتي نيز مي سازد. همه اين آمادگي ها بر اساس آخرين عبارات زيارت اربعين انسان را به دو همراهي با معصوم مي رساند، همراهي در ظاهر و همراهي در باطن. يعني انسان هم بايد در زمان غيبت امام معصوم، با امام باشد و هم در زمان ظهور ولايت امام، امام را ياري و همراهي كند.
