نجوا و صدای خدا در دلِ مردان خدا
عن مولانا امیرالمومنین علیه السلام : ... وما برح لله عَزَّت آلاوهُ فی البرهَةِ بَعدَ البُرهَةِ و فی اَزمانِ الفَتَراتِ عبادٌ ناجاهم فی فِکرِهِم و کلَّمَهم فی ذاتِ عُقُولهم فاستَصبحوا بنور یَقظَةٍ فی الابصار و الاَسماعِ و الاَفئِدَة ... [۱]
(( برای خداوند که نعمتهایش گرامی باد در هر برهه ای از زمان و در فاصله های زمانی میان بعثت پیامبران همواره بندگانی بوده است که با آنان در اندیشه هایشان نجوا کرد و در درون خردهایشان با آنان سخن گفت و بدین سبب آنان چشم ها و گوش ها و دل هایشان از نور بیداری تابناک گردید .))
در جلسه گذشته قسمتی از این روایت نورانی را که یکی از روایات بسیار مهم در تبیین آثار یاد خدا در خودسازی است توضیح دادیم که در آن فرازحضرت فرمودند : خدای متعال ذکر را سبب جلای دل ها قرار داد و بوسیله تداوم ذکر ، انسان حواس باطنی پیدا می کند یعنی چشم دلش بینا می شود و گوش دلش شنوا می شود و دل آماده شنیدن حقایق می گردد .
اما در این قسمت از روایت حضرت امیر علیه السلام می فرماید : کسانی که چشم و گوش دل آنها باز شده و از رجال ذکر شده اند ، هم سخن با خدا می شوند. اهل معرفت می گویند که یک نبوت انبائی داریم و یک نبوت تشریعی ، نبوت تشریعی بعد از پیامبر خاتم ختم شد و پیامبر دیگری نخواهد آمد و خداوند با کسی ارتباط تشریعی نخواهد داشت ولی نبوت انبائی ختم نشده و یکی از دلایلش همین خطبه نهج البلاغه است .
خداوند با یک عده در متن اندیشه سخن می گوید وقتی که چشم دل انسان ها باز می شود و به آن مرحله از کمال می رسد خداوند در متن عقول با آنها صحبت می کند .
بر اساس این فرمایش نورانی رجال ذکر این استعداد را دارند که از الهام غیبی الهی برخوردار شوند. خداوند به همه ما توفیق دهد که اینچنین باشیم .
[۱] نهج البلاغه، خطبه۲۲۲
