رُوِيَ عَنْ عَليٍّ عليه السلام قال:
اِيّاكَ اَنْ تُحِبَّ اَعْداءَ اللهِ اَوْ تُصْفِيَ وُدَّكَ لِغَيْرِ اَوْلياءِ اللهِ فَإِنَّ مَنْ اَحَبَّ قَوْماً حُشِرَ مَعَهُم[1].
 
ترجمه حدیث: از اميرالمؤمنين صلوات الله عليه منقول است كه حضرت فرمودند: بپرهيز از اينكه با دشمنان خدا رابطۀ دوستي برقرار كني، ‌يا اين‏كه دوستي خود را، براي غير دوستان خدا خالص كني! پس به راستي كه انسان در روز قيامت با همان كساني محشور مي­شود كه با آنان دوست بوده است.
شرح حدیث: «اِيّاكَ اَنْ تُحِبَّ اَعْداءَ اللهِ» بپرهيز از اينكه با «دشمنان خدا» رابطۀ دوستي برقرار كني! اين مطلب با روابط ظاهري اشتباه نشود، چرا که در اين روايت به رابطۀ قلبي اشاره دارد نه رابطه ظاهري. مثل كاسبي که همه جور مشتري پيش او مي­آيد و او جنسش را به همه مي­فروشد. آن‏چه مهم است رابطه قلبي است. مقصود روایت این است که بپرهيز از اينكه با دشمنان خدا رابطۀ قلبي و محبّتي پيدا كني.
«اَوْ تُصْفِي وُدَّكَ لِغَيْرِ اَوْلياءِ اللهِ» و بپرهیز از اينكه دوستي­ات را نسبت به «غير اولياء خدا» خالص كني. با اولياء خدا رابطۀ دوستي برقرار كن، آن هم رابطه­ای خالص! که «تصفيه وُدّ» و رابطه خالص عبارت از رابطه­ای است که هيچ شائبه­اي از امور مادي در آن نباشد.
بعد حضرت علّتش را بيان مي­فرمايد: «فَإِنَّ مَنْ اَحَبَّ قَوْماً حُشِرَ مَعَهُمْ» جهتش اين است كه انسان در روز قيامت با همان گروهي که آنها را دوست دارد، محشور مي­شود. اگر آنها از دشمنان خدا باشند او با همان‏ها محشور شده و اگر از اولياء خدا باشند، حشر او با اولياء خدا خواهد بود.
سرّ اين مطلب اين است كه دوستي نسبت به اولياء خدا، دوستي نسبت به خودِ خداوند است. در زيارت جامعه كبيره داريم كه: «مَنْ اَحَبَّكُمْ فَقَدْ اَحَبَّ اللهَ» هركه شما (اهل بيت) را دوست بدارد،‌ پس خدا را دوست داشته است. از خدا تقاضا مي­كنيم كه حشرمان با پيغمبر باشد. (نه نعوذ بالله با امثال یزید بن معاویه و دنیادارن)
حضرت در ابتداي روايت مي­گويد: از رابطۀ دوستي برقرار کردن با دشمنان خدا پرهيز كن! بعد مي­گويد: حالا كه مي­خواهي رابطه دوستانه برقرار كني، هر چند كه ‌با دشمنان خدا دوست نيستي، اما مواظب باش که در دوستي­ات فقط ‌با دوستان خدا خلوص نيّت داشته باشي.
 به این نکته نیز باید توجّه داشت که ما نبايد پيغمبر اكرم و اهل بيت صلوات الله عليهم اجمعین را براي دنيايمان دوست بداريم؛ تا گره از كار دنيائي­مان باز كنند. صفاي در دوستي به اين معنا است كه به خاطر دنيايمان نباشد. اگر دوستی خالصانه شد، در قيامت هم با پيغمبر و اهل بيت گرامی‏اش محشور مي­شويم؛ إن شاء الله.
يكشنبه 5 ارديبهشت 1389 – 10 جمادي الاولي 1431. مسجد جامع بازار تهران

[1] . غررالحكم    ص 204    روایت 4015